James Bond

Stap je uit de auto op Curacao, hangt daar ook die hele stoere meneer vlakbij de parkeerplaats. 007. We waren er al heen geweest. Gewoon lekker, ondanks alle verschillende recensies die ik al voorbij had zien komen. Meest geleverde commentaar: te weinig humor, te veel vecht scenes.   Daar ga je toch voor naar 007?  Laat ik het zo zeggen, ik ga er niet heen voor het meest fantastische literaire verhaal dat voorbij komt, het is een flinterdun verhaaltje, een hele stoere meneer en aantal uiteraard heel erg  hulpeloze dames en veel spectaculaire acties. Dat is James Bond.

Dat ik in de tussentijd naar een bijzonder smakelijk hapje zit te kijken dat Daniel Craig heet, dat is een hele leuke bijkomstigheid. Zou wel een beetje  jammer zijn als ie zijn belangrijke taak als Bond aan de wilgen hangt, want dan moeten we weer wennen aan een ander maar vooralsnog hoop ik dat ie het nog een keertje gaat doen.

Naast me zat een groep dames die kennelijk van jongs af aan de James Bond films volgt. Ze waren inderdaad niet zo jong meer, de 80 komt eerder dicht bij dan de 70, maar ze zaten werkelijk op het puntje van hun stoel, ze gleden er nog net niet van af (en dat kwam niet omdat ze hun evenwicht verloren) . Er was hier en daar wat verduidelijking nodig omdat hun hersenen of gehoorapparaat de snelheid van de film niet helemaal konden verwerken.

De dames overlegden geregeld hoe bepaalde dingen nu toch mogelijk konden zijn. Ook de discussie over wie de best Bond nu was kwam natuurlijk voorbij. De dames waren erg van Roger Moore.  Ik hou het even bij de laatste 007. Toch de stoerste. 

Roger Moore vond ik vooral in Ivanhoe echt een geweldige held en ook als de Saint deed ie het lang niet verkeerd. Sean Connery vind ik in zijn latere films eigenlijk beter dan in die van 007 en over Timothy Dalton, George Lazenby en Pierce Brosnan gaan het we het maar helemaal niet hebben. Wat mij betreft echte watjes. Toen ik die laatste hoorde zingen in Mama Mia torpedeerde ik hem in gedachten echt van een rots, er zijn dingen die je niet moet doen, en hij moet niet zingen.

De film was afgelopen en de bejaardenclub moest even op adem komen en rollators toch nog bij elkaar verzamelen dus wij konden rustig naar beneden lopen om de frisse lucht in te gaan. We waren best tevreden over het heerlijke spektakel dat we net bekeken hadden en ik vertelde DM dat ik misschien maar eens iets over 007 moest gaan schrijven. Waarop hij hoopvol vroeg of ik het ook over mijn eigen James Bond zou gaan hebben. Nadat ik van een slappe lach was bijgekomen en de tranen nog uit mijn ogen moest vegen besloot hij zelf al dat hij eerder en dieptebom dan een echte Bond zou zijn en toen kon hij me echt van het wegdek vegen. We passen goed bij elkaar. Als Bondgirl zou ik ook totaal niet wegkomen, op stiletto's rondrennen wordt het niet, daarnaast mis ik wat centimeters in de lengte en heb ik er te veel in de breedte en ik ga ook al niet echt braaf hulpeloos zitten wachten op een reddende engel.

In de echte wereld is het een ietsiepietsie anders dan in de Bondfilms, maar dat geeft niet. Beetje wegdromen doe ik wel in de bios en in zalige boeken waar ik in weg kan duiken.  Dat is geen werkelijkheid, dat is gewoon leuk. Net als in de film.