Ik heb geen goede timing vandaag. We eten bij een vriendinnetje en we nemen zelf het eten mee. dat is helemaal niet erg maar wel als je zelf later bent dan je had gedacht en eigenlijk loop te racen om de tijd in te halen, en natuurlijk lukt dat niet. En tot overmaat van ramp staat er een gek voor mij in de voorgesneden groenten –ik ga het me zelf natuurlijk niet moeilijker maken dan strikt noodzakelijk- die met een telefoon half op zijn hand en deels bij zijn oor een gesprek voert met iemand die hem instructies geeft.

Een boodschappen briefje had geen overbodige luxe geweest. Hij smijt de gewone aardappels terug in het vak en pakt de kruimige aardappels. Ook de snijbonen worden weer terug gesmeten en de sperciebonen mogen wel. Het zelfde lot ondergaat de peterselie met gesneden basilicum. De telefoon is nogal groot dus hij heeft wat moeite met dat ding vast te houden en dat zal er ook vast mee te maken hebben dat de hele supermarkt het gesprek gezellig mee kan volgen. Of hij is doof. Dat kan ook. Ook daar heb je oplossingen voor, al zijn er natuurlijk mensen die denken dat ze dat niet nodig hebben. We genieten dus met een man of vier mee met dit gesprek. We moeten wel, want we staan braaf te wachten tot hij een keer uit die groentenkast komt, hij neemt nogal wat ruimte in beslag.

Eindelijk is hij klaar en met zijn mandje half gevuld loopt hij al bellend naar de vleeswarenafdeling. Ik voel me ineens zo relaxed. Wauw. Wat een drukte op niets af. Ik kom hem even later weer rennend tegen bij de vleeswaren. Misschien moet zijn vriendin, want zo klonk ze wel, een heel ingewikkeld diner in elkaar draaien, dat kan natuurlijk. Deze man doet duidelijk nooit boodschappen want hij heeft geen idee wat hij pakt. Misschien heeft ze een gebroken voet en kan ze niets doen. Ach gos. Met diezelfde telefoon kun je ook de keuze maken gewoon iets te laten bezorgen….Niet zo fantastisch en indrukwekkend als een culinair zelf in elkaar gedraaid diner natuurlijk, maar ik weet niet of dit nu een groot succes wordt. Let op, die staat straks thuis met een briesende echtgenote of vriendin de boodschappen uit te laden en komt er achter dat hij de creme fraiche heeft omgedraaid voor kookroom.

Bij de kassa staat een ander meisje met bijna dezelfde megatelefoon te facetimen.  Mijn hemel, ik word gewoon oud. Ik kan er niets aan doen, ik trek maar 1 conclusie, als ik me hier zo aan loop te ergeren dan word ik echt oud.  Nou jammer dan. Dan maar oud.  Waarom moet de halve wereld mee genieten dat "de moeder van Jaap het beddengoed maar eens per zes weken verschoond", ik wil dat toch helemaal niet weten? Zou je overigens meer je bedenkingen bij moeten hebben dat jij dat weet, en dat je er dan nog over praat ook. Ieks.

Bovendien heb ik straal medelijden met het meisje achter de kassa. Wij hebben bij ons in de winkel een lief maar duidelijk bordje voor mensen die in onze winkel bellen.  Die helpen we dus niet, pas als ze ophangen ga ik actie ondernemen, maar dit meisje had dat bordje nu ook goed kunnen gebruiken. Ik vind het zo slecht als mensen bellen terwijl ze in een winkel staan, laat staan aan een kassa. Ik zie aan haar gezicht dat ze zich ook doodergert .

Het meisje facetimet rustig door terwijl ze haar pas in de pinautomaat stopt. Ik foeter haar in gedachten uit en probeer haar ogen te vangen. Helaas. Ze heeft het zo druk dat ze niet eens ziet dat mensen het echt not-done vinden wat ze doet. het kassameisje gooit het bonnetje nog achter het face-time-meisje aan, maar ze loopt al weg nog zonder iets te zeggen. Wat onbeleefd. Wat slecht. Ik heb plaatsvervangende schaamte.

Mijn boodschappen zeilen inmiddels al over de band heen. Ik betaal ook en zeg tegen het meisje dat het face-time-meisje er eigenlijk niets aan kan doen. “ze wordt er vast voor behandeld, voor dit soort gedrag, maar het duurt heel lang voor er effect is in de behandeling.”. Het meisje schiet gelukkig toch nog in de lach. Ze antwoordt me met een glimlach en met de woorden “ Gelukkig zijn de meeste mensen wel heel vriendelijk en hebben hun opvoeding niet vergeten”. Ah. Ja. Dat dus gewoon. Niet alleen seniel of oud. Gewoon kwestie van opvoeden. En misschien proberen te onthouden.