Stichting Leeuw

We moeten even rustig blijven staan om de straal te ontwijken die onze kant uitkomt. We lopen bij de leeuwen en die laten op deze manier even weten wat hun territorium is. We zijn achter de schermen -via een workshop- aan het kijken bij Stichting Leeuw. DM en ik komen al jaren op landgoed Hoenderdaell in Anna Paulowna, en zeker vanaf het moment dat er gesproken werd over de wens om katachtigen op te vangen en te huisvesten op het landgoed zat ik er boven op.

 In het begin was er nog sprake van samenwerking met stichting Pantera maar dat is uiteindelijk niet tot een huwelijk gekomen. Stichting Leeuw werd opgericht en startte met de opvang van grote katachtigen, die,  zeker nu de wet tot stand is gekomen dat circussen geen dieren meer mogen inzetten, van groot belang is geworden.

We lopen op het verzorgerspad, dichtbij de dieren en zien de straal urine rakelings langs ons komen. Goed gemikt, doch net niet raak. Hij schiet langs ons heen, door het gaatje heen van de natuurlijke afscherming. Als bezoeker sta je achter dat scherm te kijken en als je niet op tijd ziet wat er gebeurt, ben je inderdaad drijfnat. Ik kan me voorstellen dat de dieren daar wel lol aan beleven.

We zien Bengaalse en Siberische tijgers, waar het plan van is om hen te plaatsen in het land van oorspronkelijke herkomst, inderdaad, Siberie, de Bengaalse tijgers in Azie en we horen de verhalen en achtergronden van de leeuwen. Sommige tijgers hebben de mazzel gehad in een goed circus te hebben gezeten met een liefdevolle dierentemmer die zelfs regelmatig langs komt om te zien hoe het nu met zijn dieren gaat.  Niet elke leeuw heeft dit geluk gehad, en elk dier wat in Stichting Leeuw zit, heeft zijn eigen verhaal.

We horen het schrijnende verhaal van Omar, aangeboden op een soort marktplaats in Slowakije. Geboren in een circus, verkocht aan een particulier die dacht dat je een leeuw in de tuin kon houden. (dit verzin je toch niet?) Mensen vertrokken en lieten Omar achter en daarna werd hij in een soort wanhoopsdaad op internet te koop aangeboden. Gelukkig werd deze advertentie gespot door een dierenorganisatie en uiteindelijk is Omar en later zijn broer Bruno (ook verkocht aan particulier) die op punt stond in te worden ingeslapen omdat ze niet meer wisten wat ze met hem aan moesten, opgehaald door Stichting Leeuw. Ze hebben nu gelukkig beide een mooie plek. Op termijn zal gekeken worden of er nog mogelijkheden zijn om deze dieren ergens anders te plaatsen. Bij te veel stress, te veel gewenning aan mensen zal dit niet meer gebeuren, maar de dieren die wel kunnen, zullen zeker op termijn een nog mooier plekje krijgen.

Er zijn samenwerkingen met meerdere organisaties voor terugplaatsing in Rusland, Azie en Zuid-Afrika. En juist die laatste heeft ervoor gezorgd dat ik even heel verkouden werd tijdens het verhaal van Masrya en Nero. Masrya, als jonge welpje verkocht om in Egypte met toeristen op de foto te gaan. Haar nagels werden uitgetrokken om geen gevaar te zijn voor de toeristen.

Later toen ze te groot werd om onder controle te houden werd ze verkocht aan iemand die haar langs de weg zette in een veel te kleine kooi waar ze net in kon staan, zitten en liggen zodat iedereen kwam kijken naar haar en zo ook naar zijn andere verzameling dieren. Ze werd gespot door een Duitse toeriste die heel hard is gaan zoeken, roepen en gelukkig de aandacht kreeg van dierenorganisaties. De weg was heel lang, en heel erg  traag maar ze is gelukkig uiteindelijk bij Stichting Leeuw terecht gekomen.

Bij Stichting Leeuw raakte ze in de ban van Nero, een welpje dat in circussen gebruikt werd als  “fotowelpje”. Masrya en Nero klikte en werden een stel. Ontroerend om de beelden te zien hoe ze elkaar opzochten, speelden en kozen voor elkaar. Masrya en Nero zijn het eerste stel dat in het semiwild (in Zuidafrika) terug zijn geplaatst. Omdat Masrya geen nagels meer heeft zal ze nooit volledig in het wild kunnen leven en wordt ze bijgevoerd. Bij Nero daar in tegen zou dat wellicht kunnen, de tijd zal uitwijzen of dat zal gebeuren.

Ik volg een aantal organistaties die veel doen voor dieren, maar nu ben ik nog meer onder de indruk van de betrokken organisaties, zoals in dit geval in Egypte, die nauw contact met andere organisaties  hebben over de hele wereld en samen werken om het voor de dieren beter te maken. De politiek helpt dan niet altijd mee, al is de wil er vaak wel maar heeft het soms ook andere redenen waarom dingen niet snel genoeg gaan.  De volhardendheid van deze mensen, ik vind het zo indrukwekkend dat je tegen de klippen op blijft proberen en uiteindelijk - in dit geval- dus slaagt.

Ik hield het niet droog tijdens de film waarin je ziet hoe Masrya en Nero eerst aarzelend uit de hokken in Zuid Afrika komen om te kijken waar ze terecht komen, om na een verkenningstocht languit over de grond te liggen rollen in het zonnetje. Wat is dit mooi, en wat is het toch geweldig dat er zoveel mensen zijn over de hele wereld die zich inzetten voor dieren.

Voor het hele verhaal van Masrya en Nera en alle informatie over de organisatie, en samenwerkende organisaties, kijk op www.stichtingleeuw.nl, of ga gewoon lekker een keer naar ze toe. Het is de moeite. www.landgoedhoenderdaell.nl

Ps. als je wilt, kun je de 18 minuten durende film over het ontstaan, beetje achtergrond van reilen en zeilen van Stichting Leeuw, de samenwerking met Emoya en de reis van Masrya en Nero hieronder bekijken.