Panda’s.

Ik lees dat Willy en Max het voor elkaar hebben gekregen wat onze eeuwig lachende premier niet voor elkaar kreeg. In China hebben ze toegezegd dat Nederland twee panda’s krijgt. Ik vraag me gelijk af of ze wel weten dat China nogal wat toestanden vraagt in de aanpassing van de dierentuin en voorwaarden stelt maar ik lees verderop dat dit inderdaad het geval is. De verhuizing, het onderkomen en de jaarlijkse bijdrage  (hoezo kadootje?) aan China wordt bovendien niet door het rijk maar door de kennelijk rijke eigenaar van het dierenpark in Rhenen betaald. Ok, dan vind ik het wel tof. De dierenpartij staat op zijn achterste benen maar wij krijgen twee van die gezellige mollige ronde panda’s in Nederland!

In de Chiang Mai zoo  (Thailand) hebben we ze ook een paar keer mogen zien, en het zijn geweldige grappige dieren. Misschien zijn ze wel helemaal niet vriendelijk maar zo zien ze er wel uit. Ze zijn lekker rond, hoge aaibaarheidsfactor en ogen gezellig met die grappige zwarte vlekken om hun ogen, en als ze in de stemming zijn, is het echt heel leuk om er naar te kijken. Ze hobbelen achter elkaar aan, ze glijden van natuurgemaakte glijbanen af en je kunt er uren naar kijken hoe ze met een bamboestengel doodgemoederd de wereld in kijken.

We hebben ze echter ook een keer gezien toen ze niet in beweging te branden waren, de dag was kennelijk heel zwaar voor ze en er werd totaal niet bewogen. De enige beweging die we zagen was de ontlasting die van dezelfde glijbaan afgleed omdat ze nog te lui waren om hun kont op te tillen. Zo lui kunnen ze dus ook zijn. Zelfs de bamboestengel bood geen soelaas voor enige activiteit. Ze blijven natuurlijk prachtig, maar panda’s in beweging zijn toch wel leuker om te zien. Over luiheid gesproken, ze moeten zich natuurlijk voortplanten, althans, van tot uitsterven bedreigde dieren is het wel fijn als ze dat doen, maar deze knuffels zijn zo lui dat ze zelfs pandaporno nodig hebben om enige activiteit in die richting te ontplooien, fantastisch.

 Ik weet niet hoe ze het in Nederland gaan doen, maar in Thailand mocht je niet praten, je mocht niet lachen, je mocht alleen maar fluisterend kijken want anders werd je door een heel streng uitziende  meneer met een uniform verteld dat je weg moest gaan. Klimaat beheersing, het eten, het moet aan allerlei voorwaarden voldoen. Kortom, je houdt ze even niet in je achtertuin, en met zo’n geschenk moet je ook zuinig zijn, want is wel heel duidelijk, als een van die panda’s doodgaat, dan heb je wel  een diplomatieke rel met China.

Wij zijn tijdens ons bezoek in het Land van de Glimlach met een tuktuk door de dierentuin gereden, de afstanden zijn nogal groot en de bordjes zijn niet altijd even duidelijk, dus we hebben de dierentuin in de loop der jaren totaal drie keer bezocht waarvan 1 keer met een tuktuk. Die was zeker niet energie zuinig en had de prijs kunnen krijgen voor grootste lawaaimaker in vervoermiddelen, maar het was grappig om je zo te kunnen verplaatsen. Iets vragen aan de meneer die de tuktuk bestuurde was een ander verhaal. Engels sprak hij niet, hij was ook nog een beetje doof (of hij had zijn eigen parcours bepaald en dacht kletsen jullie maar, ik volg mijn eigen route lekker en deed of hij doof was) We zijn overal gekomen waar we wilden maar laten we het er op houden dat we nogal wat extra kilometers hebben gemaakt omdat we niet echt gecoordineerd reden. Dat engels in Thailand lukt meestal goed, maar niet overal.

Ik heb tijdens onze eerste kennismaking in Thailand geprobeerd de volgende hotelgasten die onze kamer kregen te behoeden voor nachten zonder werkende airco. Als je net bent aangekomen in april, de heetste periode in Thailand, (tijdens het thaise oud en nieuw, Sonkran) en je moet nog een beetje wennen aan de warmte, dan mis  je die airco toch best een beetje als je probeert te slapen.

Ik had mijn verhaal over de airco goed uitgelegd (dacht ik) aan een prachtig meisje met van die hele mooie ogen en een stralende lach. Ze bleef me stralend aan kijken en bevestigde mijn verhaal door te knikken  en yes zeggen. Er kwam zelfs nog een manager bij die ook heel lief bleef glimlachen en knikte en yes riep,  maar er gebeurde niets .  Ik heb het uiteindelijk opgegeven. Thailand en boos worden, dat hoort niet bij elkaar, ze zijn overal zo lief, vriendelijk en willen alles voor je doen, maar ze begrijpen je gewoon niet, dus dan laat je het maar zo.Uiteindelijk glimlach je stralend terug, je zegt thank you en je loopt er berustend bij weg.

In de keren dat we de Chiang Mai Zoo hebben bezocht hebben we uiteindelijk grotendeels de enorme dierentuin wel gezien. In Rhenen zullen we geen tuktuk nodig hebben, en de bordjes kunnen we ook goed lezen. We zullen de heerlijke cultuur en warmte er maar bij denken, en elkaar glimlachend aankijken en zeggen, yes, yes, thank you en de wai (thaise buiging bij begroeting) maken. En dat China, waar de panda’s dan echt vandaan komen, moeten we een andere keer zelf maar bezoeken.  Eens kijken of ze daar ook zo streng zijn.