Canal du Midi

Deze week vroeg een vriendin aan mij, jullie waren toch ook met een bootje weg, wat jaren terug? Ik vind het zo bijzonder om te merken hoe je hersens dan werken. Alsof je een verborgen harde schijf hebt, met de druk op de juiste knop komt de juiste informatie weer meteen naar boven suizen en tuimelen de gedachten en belevenissen weer door je hoofd.

Nachtelijke autoritjes naar het ziekenhuis in Montlucon omdat manlief een longontsteking bleek te hebben. Onze lacherige opmerkingen overdag dat we in ieder geval geen gebrek zouden hebben aan ziekenhuizen bleek in de nacht echt nodig te zijn. Het was niet heel spannend, het kwam gelukkig weer goed, al doopten we ons sneue bootje toen wel echt de Henry Dunant, omdat we met een zware rugpatient, een meneer die een beetje in de war was, een longontstekingpatient en een mevrouw met twee tennisellebogen misschien niet de meest handige crew hadden om aan te leggen bij de vele sluizen die je moet doorgaan in het Canal du Midi.

Vaarbewijs hadden we niet nodig, de instructie kregen we bij het ophalen van het kleine bootje.Dat die instructie bestond uit 5 minuten door de haven, en welke knopjes je nodig had, dat hadden we bij het deftige woord instructie niet bedacht, maar we gingen. Al snapten we er niets van, we leerden snel. Op een kleine aanvaring na ging alles goed.

Elke dag moesten we zo’n 5 sluizen door, en dat was bij begin al een groot succes. De boot was klein en niet bepaald fris maar we namen ons onmiddellijk voor, we gingen echt niet schoonmaken. Dat was iets voor anderen.Bij de eerste sluis lagen we onwetend te dichtbij de sluizen en werden we opgeschrikt door ijselijk gegil van vriendin die beneden lag te lezen. Het water kwam met bakken naar binnen, en als we ons de rest van de reis niet met laarzen  wilden verplaatsen moesten we toch echt dweilen.

Zo volgden nog koffieprut die per ongeluk rondstuiterde, water die door de druk ineens te snel verplaatste zodat de gootsteen ineens overliep, de douche die zo klein was dat je echt alleen maar staand je zelf kon douchen, bukken ging niet,  waar het water zich verplaatste naar de keuken, vriendin die haar haren aan het wassen was (lang haar) en dan net met cremespoeling stond te wachten want er kwam geen water meer. In elke haven kon je water halen, alleen stond er niet bij dat je buiten het seizoen niet overal water kon halen, hilarische taferelen met flessen water om de creme spoeling er maar uit te krijgen en zoeken waar het water dan wel te vinden was.

Eind van de dag hadden we tot een uur of acht licht, en daarna was de accu leeg. De eerste dagen gingen we dan maar gewoon naar bed om dan in de nacht weer wakker te worden van de lampen en radio die dan weer aangingen omdat de accu weer was opgeladen.

In de ochtend fietsen met de mountainbikes langs prachtige uitgestrekte velden waar de damp over heen lag. Boodschappen doen met een rugzak terwijl je een longontsteking hebt is een uitdaging van een andere soort. Zo kwamen we al fietsend ook uit in Carcasonne. We parkeerden onze fietsen beneden en liepen het stadje in naar boven. Alsof je in een Harry Potter film terecht komt, waar het station met de trein staat te wachten en waar je om de hoek een toverstaf kan kopen. We gleden terug in de tijd en gebruikten onze fantasie wat er allemaal nog meer zou zijn. Waar zou Hagrid zitten, en de weg is weg? Een snoepwinkel zoals wij ze hier niet meer kennen, een heel hoog statig pand met de meest grote bakken met snoep in de meest geweldige kleuren waar een kind met adhd heel gezellig van wordt. Fantastisch.

Tel daarbij op, het prachtige Canal du Midi, het tempo van ons kleine takkebootje waar je je kont niet kon keren, en waar je net zo snel had kunnen fietsen, flessen wijn die niet openkonden omdat driekwart van onze crew aan de medicijnen zat en dit niet samen ging, en de andere kwart niet van wijn houdt, de druivenranken waar we inderdaad een tros van af hebben gehaald (sorry meneer de wijnboer, we hadden u graag betaald maar euro’s in bomen prikken gaat hem echt niet worden) de boeken die gelezen werden in de zon achter op het bootje, en de warme vriendschap die zo mooi aanwezig was. Koesteren, zorgen, lief zijn en alles op zijn tijd. Het was geweldig.