Ik kan niet normaal lopen dus ik loop meestal snel. Vandaag heb ik ook haast. We gaan zo een boterhammetje eten en we hebben zo maar zin in de Corned Beef van tante Hema. Dat kun je zo maar hebben. Ik doe meestal de boodschappen op maandag voor de hele week op de zaak en als je op woensdag geen Corned Beef meer hebt en je hebt daar zin in, dan haal ik dat.

Maar wel snel want tijd hebben we natuurlijk nooit.

Het is mooi weer buiten. De zon duwt zijn stralen door de deur naar binnen en achter de toonbank van de vleeswaren staat een verveeld kijkend slungelig meisje van een jaar of 17. Ze staat met haar rug tegen de muur geleund te kletsen met de meneer die de voorraden aanvult in de koeling.

 Ik zoek naar Corned Beef maar vind het niet. Ik zoek nog een keer en ontdek de lege plek waar de Corned Beef maandag nog lag. Die is dus op. Ik kijk voor de tijd op mijn telefoon. Het is half een in de middag, dan kun je die nog snijden.

Ik probeer haar blik te vangen maar ze heeft er niet zo’n zin in. ik wacht geduldig tot ze me eindelijk aan kijkt en vraag of er nog ergens Corned Beef ligt. Ze haalt alle pakjes vleeswaren opzij die in de koeling liggen om te zien of de Corned Beef zich stiekem heeft verstopt maar helaas, kiekeboe is ver weg. Had ik natuurlijk ook al lang gedaan maar ik wacht geduldig.

“Helaas. “ zegt ze.

“Die is op”. Ik kijk haar aan. Ik wacht af. Ze zegt niets.

“ Is de Corned Beef echt op? “ Ik vraag het nog een keer.

 Ik zie haar zuchten al doet ze nog wel haar best om het niet te laten blijken.

“Tja. Ik zou het natuurlijk voor u kunnen snijden.”.

Ik moet eigenlijk ontzettend lachen maar ik doe het niet.

Ik kijk vriendelijk en bedank haar voor de moeite.

Er volgt een ware lijdensweg voor haar.

Ze moet handschoenen aan.

De snijmachine moet schoongemaakt worden.

Ze moet nog een sopje maken.

Dan schoonmaken. Stukje voor stukje.

Dan moet ze de Corned  Beef pakken uit de koeling.

Die zit helemaal ingepakt.

Met heel vervelend plastic.

Ze moet een mesje pakken om het plastic er af te krijgen.

Het plastic moet weggegooid worden en dat is wel zes stappen naar de vuilnisbak.

Eindelijk kan ze snijden.

Tussen elk plakje vlees moet een velletje ter bescherming.

Ze kijkt me aan.

“Hoeveel had u willen hebben?”. Zij hoopt op 500 gram.

“Graag 100 gram. “ Ik glimlach vriendelijk.

Ze smijt het nog niet over de toonbank heen als het klaar is en ik bedank haar.

Ze hoort het niet. Ze is al weer in gesprek met de meneer achter mij.

Ik moet afrekenen bij een andere kassa en daar zit een vriendelijk ogende oudere  dame met grijs haar die mij bij het bonnetje ook een bonnetje geeft met een klanttevredenheidsonderzoek.

Ze kijkt me indringend aan over haar rode leesbrilletje heen.

“Ik zou het bijzonder vriendelijk vinden als u dat wilt invullen.”

Ik kijk nog even naar het slungelige 16/17 jarige meisje.

Ach. Het leven is al zwaar genoeg als je die leeftijd hebt.