Ik moet even een therapietje ondergaan. Vandaag neem ik plechtig afscheid van mijn portomonnee. 14 jaar had ik hem bij me. Een fijn klein lederen handzaam gifgroen vrolijk portomonneetje waar alles in paste. Gekocht op de “ erfenisvakantie met de hele familie van Opa” in Turkije. Daarom weet ik ook exact hoe lang ik hem had. 14 jaar.

Al een jaar of vier geleden vielen de eerste ingewanden eruit maar ik kon nog geen afscheid nemen.

Ik herstelde hem zo goed als het kon en we konden weer even voort. Twee jaar geleden zag ik al dat ik hem niet weer kon reincarneren en ging heel voorzichtig, volledig in shock op zoek naar een nieuw fijn klein portomonneetje. Dat viel nog niet mee. Ik kocht op het Rembrandtsplein een fout exemplaar, nog niet de helft van mijn achterlijke pasjes die je bij je hebt pasten er in, dus na 1 dag was ie al afgekeurd. Daarna volgden lange zoektochten, zelfs nog in de krochten van de V&D, maar allemaal zo groot. Veel te groot.

Bovendien ben ik erg gehecht aan deze omdat deze zo handig is. Vakje open en ik zie alles. Ik zag tot mijn schrik bij bijna al die dingen van die onhandige grote sluitingen, mega logo’s en vakjes aan de andere kant. Jakkes. Het was een heftige zoektocht en ik kon niet slagen. De enige die enigszins aan mijn verwachting voldeed was een exemplaar op het Waterlooplein. En nadat ik weken met mezelf aan het steggelen was of ik nou wel of niet..zal ik dan….ok. Eindelijk de beslissing genomen. Ik ga hem halen. Staat die vent niet meer op het Waterlooplein. Weer een trauma.

Vanmorgen moest ik even lopend op stap, dus ik hengel al mijn spullen vanuit mijn werktas over in mijn kleinere tas, valt mijn hele portomonne geheel in diggelen uit elkaar. Het oorspronkelijk karton helemaal stof. Stiksels zijn nu echt los. Alle pasjes eruit, geld eruit, en toen wist ik het. Nu Moet Het Echt. Ik kan het niet meer uitstellen. Al zuchtend over deze zware opgave moest ik bij de Hema zijn voor wat foto’s af te drukken en terwijl ik daar sta te wachten valt mijn oog op een bruine (ja saaaaaaaaaaaaaaaiiiii) exemplaar. Het is zeker niet moeders mooiste. Hij is saai. Ontzettend saai. En eigenlijk te groot. Maar vooruit, niet zo groot als die lelijke grootmoedersdingen. Die echte huishouddingen. Groot. Lelijk. Heel veel vakken. Te veel. Dit is dan eigenlijk wel te groot. Maar na een zoektocht van zeker vier jaar moet je ook een keer zeggen, genoeg. Beetje groter dan ik wil.

Maar portemonnee heeft wel de vakjes waar ik ze wil hebben. Alles in 1 oogopslag en niet irritant je portomonne dicht moeten doen en weer om draaien om de andere kant te zien. Ik heb er nog even over nagedacht. Stopte hem zonder nadenken om te testen in mijn tas om te zien hoe groot dat ding daarin zou zijn en bedacht toen dat het er vast uitzag dat ik hem wilde jatten. Geschrokken ging ik omslachtig aan de verkoopster achter de kassa uitleggen wat ik deed. Die schoot onbedaarlijk in de lach en vroeg of ik er over wilde praten. Het verlies van mijn oude knippie. We lagen allebei helemaal in een deuk. Gelukkig was het rustig en ze ging ook nog eens heel lief alle nepkaartjes uit mijn nieuwe knippie plukken. Of ze mijn oude knippie wilde weggooien? Nee, die nam ik toch nog even mee. Daar moest ik toch nog even afscheid van nemen.

Een leuk nieuw zaakje bij ons in de stad bracht mij een fijn kopje koffie en daar heb ik ritueel alles pasje voor pasje over gezet in mijn nieuwe knippie, hij is nog stug, beetje saai, beetje groot maar toch denk ik dat we wel vriendjes worden want hij doet wat ie moet doen. Alles bij elkaar, in 1 oogopslag.

Mijn oude mooie groene versleten groene knippie ligt nu klaar op het aanrecht. Ik moet nog even een brug over om hem echt weg te gooien. We gaan het doen hoor. Echt waar. Maar niet te snel.

14 jaar. Alsof je iets weggooit omdat ie in de pubertijd raakt. Beetje laf. Ik heb er een foto van gemaakt. De brave borst. Goed gedaan knippie. We waren een goed team.