Twee trappen op en ik moet even stil staan om op adem te komen. Kak. Ik ben echt ziek. Ik hou niet van ziek zijn, ik heb hier toch helemaal geen tijd voor. (jaja ik weet het, niet te kiezen, soms moet je wel) Ik voelde het gister al, mijn longetjes piepten er over heen en ik dacht even heel verbaasd wat ik nu toch voelde. Een vaag rammelend geluid in mijn maag -althans dat dacht ik even- bleek het geluid te zijn wat ik nu ook voel. Ergens ver diep in mijn lijf galmt het. Snotterend, piepend en eigenlijk zegt alles in mij dat ik lekker in mijn bed moet gaan liggen en even niets moet doen. Grom. Ik heb er zo’n hekel aan.

Lang geleden, heeeeeel lang geleden toen ik nog zo’n heel klein ukje was,  fijn onder een slaapzakje op de bank, mijn moeder die een kopje thee maakte met veel suiker erin, en als je ook niet goed kon eten een klein bakje vla met een verkruimeld beschuitje er in. Dat was pas fijn ziek zijn. Niet nu, ik moet te veel doen en ik heb ook nog afspraken dus nee ziek zijn stond even niet in mijn agenda. Ik moet ook toegeven dat ik een slechte patiënt ben. Beetje appelig in bed liggen is zo saai.  Er zijn veel ergere dingen dan dit suffe griepje, waar hebben we het eigenlijk over. Al vind ik dat ik eigenlijk echt niet mag zeuren, het is toch beetje vervelend.

Bijna net zo vervelend als dat je met een gebroken voet thuis zit. En dan met name die eerste twee weken dat je Echt niet Echt niet op je voet mag staan. Ja hallo. Hoe bedoel je niet op staan.  Ik moet me toch verplaatsen? Huppend door het leven kan nooit goed zijn voor de rest van je lijf. En een pot thee verplaatsen met twee krukken, nee dat gaat dan inderdaad ook niet. Ik had het aan me zelf te danken. Zoals alle gevolgen van beslissingen die je neemt trouwens.

Oudejaarsdag een jaar of 7 terug en natuurlijk had ik weer eens haast. Ik stoof de trap op, verstapte me een tree en lanceerde me zelf omhoog. Voet met mijn volle gewicht er achteraan tegen de muur aan gekwakt. Ik voelde eigenlijk meteen al dat het helemaal fout was maar ik kan heel goed negeren. Op de zaak begon een grootse verbouwing en ik moest nog boodschappen doen. Hinkend naar beneden de trap af op zoek naar mijn dikke oude legerkisten. Die meteen aan mijn voeten omdat ik wel vermoedde dat mijn voet zou gaan zwellen en gauw boodschappen doen.

Het boodschappenkarretje in de supermarkt gebruikt als rollator omdat ik bijna niet meer kon lopen, maar he, we gaan gewoon door. Ik moest boodschappen hebben en stel je toch voor dat het toch gewoon niet gebroken zou zijn. Aansteller. Ik deed gewoon nog even of ik gek was. Boodschappen gedumd in huis en mijn pijn verbijtend rijdend (want koppeling in duwen met autorijden deed toch wel pijn) en al hinkepinkend door het pand heen wat er allemaal moest gebeuren. Na twee uur was de pijn niet meer te harden en besloot ik toch maar om even langs de huisarts te gaan. Die kon niets meer zien door de dikke zwellingen en daarna kon ik ook geen schoenen meer aan, noch er nog enigszins op lopen. Het was Oudjaar, dus ik moest twee dagen wachten tot zwelling minder was er en foto’s van gemaakt konden worden.

En toen het moment van de waarheid. Toch wel, vet gebroken. Gips. Mijn lieve echtgenoot die mij had horen zeggen dat mijn enkel ook zo’n pijn deed - maar daar hadden ze vergeten de foto van te maken-  voorkwam dat ik slechts een “voetje “kreeg als gips, die zag mij natuurlijk al dapper van alles uithalen met slechts een gipsen voetje, dus helaas, Kaatje moest tot onder de knie het gips in.

Maarrrr, er was ook goed  nieuws. Het was mooi gebroken, dus met wat mazzel met tien dagen een rubber loopvoetje. Ik had mijn hele hoop gevestigd op dat verhaal. De eerste 14 dagen kwam ik door omdat ik gewapend met bureaustoel al rollend over de zolder die mooi helemaal kon opruimen. Schaamteloos mobiliseerde ik verschillende vrienden die mij hielpen met het afvoeren van de zooi onder het mom, misschien zit er nog iets leuks voor je bij. Sorry vrienden. Ik weet het, schaamteloos. Maar ik was zo blij met jullie.

Maar toen terug naar het ziekenhuis. Rubber voetje? Not. Niet goed geheeld, Twee Keer, Twee Keer ben ik opnieuw gegipst. Het was gewoon mijn straf denk ik omdat ik gewoon bleef werken, al lette ik echt goed op en heb ik me de eerste 14 dagen echt serieus gehouden aan Niet Er Op lopen of Staan.

Dan is de Warmoesstraat nog een serieus stukje huppen hoor voor een feestje vanaf garage de Bijenkorf. Het maakte niet uit. 7 weken gips. En toen was het eindelijk klaar en mocht ik alles weer doen. Helaas,  ik vrees dat ik een hele slechte patiënt ben. Maar soms moet je even je grenzen verleggen. We zullen maar zeggen dat het een uitdaging was. En griep kom je overwegend ook wel weer overheen. Net als nu. En is die griep nu echt serieus,  verstop je zelf in je bed of op de bank met sloten met thee, zakdoekjes, citroenen en trommel je vrienden op die je beklagen. Dat helpt echt enorm.