Prijskaartje

We hebben een heerlijke dag gehad, lekker gewandeld van voorstelling naar voorstelling en nu geen zin meer om te koken. We besluiten om lui Chinees te bestellen. Dat doen we eens per jaar ongeveer en nu is het weer hoog tijd om weer een keer te doen. Parkeren is even een dingetje, ze willen niet dat we in de “gangbare zaak “komen dus we moeten via een achteraf steegje naar binnen. Binnenkomst met veel goud en rood. Zo’n typisch smal gangetje waar 10 mensen met een bonnetje in hun hand naar bolle vissen in een sneu kaal aquarium zitten te kijken en te snoepen van een mandje gevuld met kroepoek waar al heel veel van die fijne vette vingers in hebben zitten graaien.

Er staat een man of vijf man achter die balie.  Het vooroordeel dat Chinezen nog altijd moeite hebben met de R is nog steeds waar. Kloepoek bij? Sambal bij?  Die speciale hoge toon, volgens mij moet dit aangevraagd worden als cultureel erfgoed, dit mag nooit veranderen.

Er komen twee mensen achter elkaar binnen en het is best een beetje vol in het halletje. Er staat een opa met zijn kleinkind tegen de muur aangedrukt en in de hoek staat een stoere vader met zo’n schattig perfect blondharig meisje met de juiste kleding en de juiste haarstrikjes op de goede plek. De bank is bezet door vier mensen en wij staat ook nog eens tegen de muur aangedrukt. De eerste binnenkomer is een blonde dame die ik alleen maar van de rug zie. Daarachter een jonge meid met rastakrulletjes hoog opgestoken. We vangen elkaars blik en glimlachen naar elkaar. Leuk wijf, denk ik.

De andere dame heeft gepermanent blond haar waar het grijs aan de wortels inmiddels te zien is. Ze heeft een zwarte joggingbroek aan met nep Adidas strepen aan de zijkant en slippers aan. Brrr. Best koud. Maar ze had waarschijnlijk haast, gok ik. Herkenbaar. Halfbakken de auto in en dan bedenken dat je je slippers aan hebt. Ze had zeker haast want ik zie het prijskaartje nog in haar nek zitten van haar trui. O jee. Het hangt er echt uit. Het is overigens best een beetje een gekke trui. Ik kijk beter. Ah. Nu zie ik het.

Het is een trui met een muts met oortjes. O. Zou dat betekenen dat de voorkant dan pootjes heeft? Ik word nu nieuwsgierig maar vooral wil ik dat kaartje uit haar nek trekken. Zo gênant. Zo sneu. Dat is net als ik iemand voor me zie lopen met een labeltje eruit. Dat kan niet. Dat kan echt niet. Dat mag niet. Dat moet er netjes in gestopt worden. Ik moet mezelf echt tegen houden  om dat labeltje er niet in te stoppen want lieve mensen, dat is nu een van mijn afwijkingen.

Dat Labeltje Moet Er In. Alleen, dat kan niet, want mensen schrikken zich het leplazarus als ik dat ga doen. Stel je zelf voor op de roltrap en een totaal onbekende stopt zomaar met koude vingers een labeltje terug in je trui. Je schrikt je half dood. Kan dus niet.

Maar hier mag het vast wel. Ze zal me dankbaar zijn, want dit is raar. Het staat alleen nog gekker als ik dat zo vanuit het niets doe. Ik wacht dus tot ze zich omdraait en we elkaar aankijken, dan zal ik haar gebaren dat ze te koop is. Of liever gezegd, dat in haar nek een kaartje met prijs en al er nog aan hangt. Nog met Chinese tekens ook. Wel toepasselijk hier bij de Chinees.

Ik wacht rustig af maar hou de dame in de gaten. Het meisje achter haar heeft het inmiddels ook gezien en grijnst mij toe dat ze het wel grappig vindt. Ik moet ook wel lachen maar vind het ook wel een beetje sneu.

Ik moet even geduld hebben maar dan ineens is ons eten klaar en kunnen we het aan pakken. De dame met het blond-grijze permanentje draait zich om, om plaats te maken voor ons, en verdraaid, de trui is een kat. Als ik heel eerlijk ben, is het best een beetje een lelijke kat. Of trui. Twee ontplofte ballen verdwijnen onder de armen aan de voorkant, een buidelzak waar niets in past omdat die iets te strak staat en twee kattenvoetjes die nauwelijks zichtbaar zijn omdat het geheel een beetje uit zijn verband is getrokken. Ik wil haar vertellen dat haar prijskaartje er nog aan hangt als ze me heel kort een beetje boos aankijkt, meteen wegkijkt,  daarna geen enkele blik meer waardig keurt en chagrijnig naar beneden kijkt. Woehoe, ik ben er stil van. Ik sta klaar om te helpen maar ik doe niets. Ondanks het zonnige weer is hier iemand niet blij. Helemaal niet blij. Ik word er dus ook niet blij van en ik besluit ter plekke om haar maar te koop te laten zijn. Inclusief Chinese tekens. Niet Kloepoek of Sambal bij, Kat bij. Bijna Glatis.