Ik vrees dat ik kijk alsof ik water zie branden. Ik vraag of ze nog een keer kan zeggen waar ze een strikje voor nodig had. Voor me op tafel ligt een grote doos met allemaal zwarte en bordeaux strikjes die normaal gebruikt worden in de horeca. Ik hoorde het dus wel goed. Voor haar kat. Ze spreekt half engels, half nederlands en is soms slecht te verstaan. Ik vraag haar of zij dat zelf heel leuk vindt of dat haar kat dat ook leuk vind. In het kantoor zie ik mijn collega slap liggen van het lachen. Ik bedoel het niet zo bitsig als het waarschijnlijk klinkt maar ik kan me niet voorstellen dat een kat het echt leuk vind om –net als zo’n vreselijk belletje- een strikje onder zijn kopje te laten bungelen. Ze laat me vol trots een foto zien waarop een siamees inderdaad de indruk wekt het niet erg te vinden. Blij gaat ze de deur uit met haar schat, haar andere schat straks vast heel blij te maken.

Ik ben momenteel veel in de zaak omdat het hoogtij is en we krijgen echt vaak van die gekke dingen. Net had ik een dame aan de lijn die onze hulp nodig heeft voor een Halloweenkostuum, als ik er tijd voor heb vind ik het ook echt grappig om mee te denken en wat goedkope rommel waar wij toch vanaf willen beschikbaar te stellen voor weinig zodat ze er een liter rode verf overheen kunnen gooien.

Ons winkeltje/groothandel zit in een oud monumentaal pand en trekt de meest bizarre dingen aan. Kennelijk zijn we laagdrempelig om naar binnen te stappen. We zijn soms een lopende of zelfs fietsende vraagbak en VVV. Jaren geleden hebben we eens iemand die volledig in paniek was achter op de fiets terug gebracht naar zijn auto, die had geen idee meer waar hij die had neergezet. Uitgevogeld met stadsplattegrond en beschrijvingen van wat ze onderweg gezien hadden kwamen we er uiteindelijk achter waar die ongeveer zou moeten staan. (We praten over het post-mobiele-telefoontijdperk) Wij hebben zijn vrouw voorzien van kalmerende watertjes en koffie totdat mijn collega met fiets op zoek naar auto, man achterop en later de man met auto weer terug kwam op de zaak om zijn vrouw op te halen.

Of die keer dat er een man eerst beschroomd tussen de spullen stond te zoeken en angstvallig maar in de paskamer bleef staan en er niet uit durfde te komen totdat ik erachter kwam dat hij wellicht jurken wilden passen maar dat niet durfde te zeggen. Ik heb hem verschillende maten gegeven en hem toen hij uiteindelijk steeds dapperder toch de paskamer uit durfde te komen laten zien wat goed en niet goed was en zelfs nog gewezen op zijn harige benen die een beetje afbreuk deden aan zijn verschijning. We hebben samen ontzettend gelachen.

We hebben zelfs nog eens een dame binnen gehad waar we geen koffie van konden brouwen, ze was zo overstuur dat we een kwartier nodig hadden om haar te kalmeren en pas toen ze voorzien was van wat koffie, wat broodjes en een telefoon kwamen we erachter dat ze een kamer nodig had. En heel dringend want ze had geld nodig. Met spoed. Zo’n kamer waar van die rode lampjes branden en veel pluche voorkomt. Na de koffie en broodjes en wat telefoontjes kwam het goed. Ze is blij de deur uitgegaan met de wetenschap dat ze terecht kon waar ze terecht wilde komen.

Tegenwoordig zijn we naast problemen oplosser en wegwijzers ook pakjesdepot en zo leren we onze buren nog eens kennen. Er zijn er veel, we hebben naast de vele oude panden om ons heen ook wat flats in de achterbuurten staan, en wij zijn natuurlijk meestal aanwezig. Daarnaast vinden de pakketten bezorgers ons wel erg aardig en weten dat we het niet erg vinden, mits het niet te groot en te hoog is.

Onlangs was er een heel klein pakketje wat maar niet werd opgehaald. Het bleef maar liggen en op een gegeven moment vroegen we ons af of het niet door de brievenbus paste. Het was nogal licht dus waarom niet. Na vier maanden blijven liggen hebben we dus tegen ons principe in het pakketje toch maar open gemaakt om te zien of we het makkelijk ergens doorheen konden duwen. Arsch Whitener stond op het minieme tubetje wat ik niet eens meer geprobeerd heb door de brievenbus te krijgen. Ik ga niet uitleggen wat je er allemaal mee zou kunnen doen maar we kregen wel een beeld waarom het niet opgehaald werd.

Snikkend van het lachen, maar zeker ook beschaamd omdat we ons –weliswaar goed bedoeld- weer eens bemoeien met dingen die we niet moeten willen regelen hebben we het weer subtiel dichtgeplakt en gewacht. Weer Niet Opgehaald. Weer een maand verder.

En nu heb ik het van de week afgeleverd. In opperste verbazing keek de mevrouw in kwestie me aan. Ja wel gemist. Maar ze dacht dat het niet meer kwam. Afleverbewijs op ons adres niet gezien dan? (ik kon het niet laten natuurlijk even te vragen, was te leuk) Vaag antwoord. Ze had gewoon gebeld en gezegd dat het nooit aangekomen was dus ze heeft een compleet nieuwe zending gehad. Ik schoot in d e lach en net voordat ik kon zeggen dat dat wel fijn was omdat ze dan twee keer kon smeren kon ik mijn woorden inslikken. Pakketje braaf afgegeven en gauw weg gelopen.

Dat zal je leren bemoeizuchtig kreng. Nooit meer pakketjes open maken. Ook al bedoel je het nog zo goed. Nooit  meer. Hou het maar bij mensen die strikjes komen kopen voor hun kat of mensen die de weg vragen. Veiliger.