Tegenover ons is een meneer gaan zitten. Hij heeft een trollykoffer met zich mee die niet tussen de twee banken in past waar zus en ik zitten. Hij moet de koffer in het gangpad laten staan en daar wordt deze meneer duidelijk erg onrustig van. Hij kwam al hoofdschuddend aanlopen en mopperde wat. We hebben een heerlijke dag gehad, en zus is op haar stationnetje aangekomen. We nemen afscheid en we zwaaien nog even naar elkaar als ze langs mijn “raam” loopt. Ik zie haar kijken naar me met een veelbetekenende grijns. En bedankt zus. Zij heeft net als ik natuurlijk meteen gezien dat dit een bijzondere meneer is. Ik moet nog even door reizen dus ik hoop er maar het beste van en lepel mijn boek uit mijn tas en verheug me nu al de laatste hoofdstukken van het spannende verhaal. Nog een uur tot mijn bestemming.

De meneer is net opnieuw zijn hoofd gaan bewegen. Hij schudt alleen niet slechts zijn hoofd, hij beweegt ook zijn lijf mee waardoor het de beweging lijkt van een klein kind die zijn zin niet krijgt. Ik herken de beweging. Wat was dat ook al weer. In combinatie met zijn eerdere gemopper en bewegingen valt het kwartje. Gilles de dinges. De latourette. Nee toch. Het zal toch niet? Nee joh. Wie ben ik dat ik dat besluit. Maar Het Kan. Als dat zo is. Wat sneu.

Ik heb nog eens iemand in het vliegtuig naar Thailand voor me gehad die dat ook had. Dat herken je natuurlijk niet meteen. Welnee. Alleen de reis vorderde en het werd steeds moeilijker voor de medereiziger voor me om rustig te blijven, en hoe verder we waren hoe meer hij begon te bewegen, zelfs met zijn hoofd tegen de stoel voor zich te bonsen, af en toe schopte hij ongecontroleerd onder de stoel en aan het einde van de reis, de landing in dit geval waren de vloeken niet van de lucht. Ik heb het idee dat deze meneer dat ook heeft al vloekt hij –nog- niet.

Ik probeer een paar regels te lezen maar dat is best een uitdaging.  De meneer is inmiddels ook met zijn voet aan het stampen en niet bepaald in lekker ritme. Ik word hier best een beetje nerveus van. Alles beweegt en natuurlijk zouden de meeste mensen kijken naar een ander plekje om te gaan zitten maar dat vind ik zo kinderachtig van me zelf en ook nog eens heel sneu voor de meneer.

Hij zal het vast vaak mee maken dat mensen niet bij hem willen zitten en weg gaan, dat vind ik niet leuk. Hij vraagt hier ook niet om. Ik mag niet zeuren. Wat hij heeft is veel erger. Nog maar drie kwartier, dan ben ik er. En wie weet, gaat hij er tussentijds uit.

We zijn inmiddels meer dan een kwartier verder en de meneer is naast al het bewegen ook mee mompelen. Ik denk te weten dat hij er vast snel uit moet. Die andere meneer in het vliegtuig ging naarmate de reis vorderde ook steeds harder praten en bewegen en dat doet deze meneer ook. Hij gaat er vast uit. Nog maar een half uur.

Er zijn inmiddels meer plekjes vrij gekomen om ook te zitten maar ik moet langs de meneer en zijn wagentje om ergens anders te gaan zitten en dat ga ik gewoon NIET doen. Al wil ik dat stiekem wel. Ik doe het niet. Mijn boek danst op tafel, want de meneer beweegt inmiddels zo heftig dat alles in “ons zitje” beweegt. Ik probeer stoicijns te kijken. Nog een kwartier. Hij gaat toch niet helemaal mee naar mijn stationnetje, nee dat zal vast niet.

Over 1 stationnetje zijn we er. Ik heb geen letter verder kunnen lezen, ik kan me niet zo goed concentreren en ik heb het tegelijkertijd zo met deze man te doen. Ineens schreeuwt hij iets voor zich uit en ik schrik er toch een beetje van. ik was net gewend aan het gemompel en de bewegingen die maar doorgaan. Hij staat op en gaat aan de andere kant van de coupe zitten. Compleet verbouwereerd kijk ik naar de andere kant waar hij nu alleen zit en verder beweegt en mompelt.

 Nu ben ik totaal van mijn padje af. Dus ik zit al die tijd…terwijl hij….. Dus….ik reageer niet op hem, hij reageert op mij. Mijn hele theorie volledig naar de maan. Hmmmmm……Wie is er nu in de war……:)