We zijn op een festival en we willen naar huis. Omdat we dachten dat het handig zou zijn hadden we een kluisje gehuurd voor de truien waar we niet mee wilden slepen maar nu moet het kluisje open. En dat gaat niet. Jammer joh. Goed plan, slechte uitvoering.

We moeten een code invoeren en dan schijn je te horen (jawel hij is leuk met aan drie kanten kneiter harde muziek op de achtergrond) dat tijdens het invoeren van die nummers dat ie piept…Als ie niet piept….Dan toets je dus niet goed in en moet je beter toetsen. DM heeft inderdaad ietsje dikkere 

vingers dan ik maar ook ik krijg het niet voor elkaar dus er moet hulp komen.

Nu schijnt er ergens een gast rond te wandelen rond de kluisjestent met een grijze trui die er alles van af weet. Ik zie van alles maar geen gast met grijze trui. Nog even verder zoeken en verdraaid, daar loopt ie. Jaar of dertig, grijze trui met capuchon. Stoere vent. Hij heeft het heel druk. We zijn niet de enige die de rottige knopjes niet in gedrukt krijgen met goed resultaat. We wachten geduldig en worden ondertussen aangesproken door een andere gast die met een tientje loopt rond te zwaaien. Hij hangt bijna over mijn schouders heen of ik hem wil helpen.

Ik schijn een hoge aaibaarheidsfactor (volgens DM ben ik de Knuffel-Kenau, dank u)  te hebben, met name op festivals gebeurt het regelmatig dat ik  voor van alles word aangesproken en ik moet er altijd ontzettend om lachen, het is namelijk altijd leuk en vooral heel lief bedoeld. Maar deze gast heeft hulp nodig. Hij heeft een beetje een coördinatie probleem. Hij zwalkt van links naar rechts en moet mij vasthouden om uit te leggen wat hij wil. Hij is absoluut niet vervelend maar wel serieus op zoek naar hulp. En ik snap totaal niet wat hij wil. Zijn armen gaan door elkaar, het is net of hij iets wil laten zien maar niet bij het punt komt.

We vermoeden dat hij ook een kluisje heeft en dat ook hij het niet open krijgt en wil betalen om het open te krijgen maar het komt er niet uit. Hij is onderweg ook zijn klinkers verloren dus we kunnen van de gestamelde woorden niets maken. We liggen helemaal in een deuk omdat hij het wel heel dapper blijft volhouden en hij zelf ook ontzettend moet lachen maar zijn missie slaagt nog niet erg. En kennelijk toch wel echt nodig want hij blijft zwaaien en proberen.

Ondertussen is de stoere gast met grijze trui bij ons komen staan en helpt ons uit de brand. Kluisje open, en spullen mee.

He he, dank je wel. Tientjesgast staat inmiddels tegen een muur van kluisjes te leunen en zwaait nog steeds met zijn tientje. Hij gaat het weer proberen. Begint opnieuw te zwaaien en te vertellen, we luisteren opnieuw maar nog steeds snappen we hem niet. We kunnen er geen chocola van maken.

Uiteindelijk draaien we de tientjesgast aan zijn schouders om, en wijzen op de capuchon gast. Die kijkt over de schouder van de tientjesgast heen ons ietwat wanhopig aan. Wij maken ondertussen een voorzichtige achterwaartse beweging. 

“Ja hallo, wat moet ik nu met deze vent? “

Wij snikken het uit van het lachen, overigens samen met de tientjes gast en de grijze-capuchon-gast, deze vangt de tientjesgast op als ie struikelt omdat hij wat wil aanwijzen. We hebben de mannen nog wel succes gewenst. Met een brede grijns.

Een dag erna lag er niemand te slapen bij de kluisjes dus we gaan er gemakshalve maar vanuit dat ie uiteindelijk toch is thuisgekomen.