Het is een beetje een lastig onderwerp en ik vind nog steeds dat Kaatjes blog zich vooral moet lenen voor leuke, vrolijke, gekke bijzondere maar ook belangrijke issues en dit is toch wel iets wat me bezig houdt. Deze week veranderden veel vrienden op social media hun profiel foto van hun eigen foto in een regenboog foto. Ik snap dat, ik heb er zelf ook een berichtje over gemaakt en toch blijf ik een beetje hangen met de vraag, komen we hier nu verder mee.

Drie mannelijke stelletjes (twee berichten die de headlines haalden, eentje niet) die gemolesteerd werden door een groepje   “licht getinte jongens, “ waarvan iedereen dan weet dat we het hebben over gewone huis-tuin-keuken Nederlanders met een Marokkaanse achtergrond, terwijl ik denk, ho even, heb vooral niet de illusie dat het alleen die groep is. Ik hoor van respectievelijk een collega, een vriendin, een kennis,  dat hun kinderen, in alle gevallen- toevallig of niet- een zoon, zo blank als dat ze kunnen zijn, mensen die elkaar genegenheid tonen in het openbaar en van dezelfde sekse zijn, heel vies vinden. Even voor alle duidelijkheid, die lui hebben dus geen tintje. Zijn licht. Wit. Blank. Witlof. Noem het hoe je wilt. En hoezo? Hoe zo vies? Ik snap m niet. Echt niet.

Ik ben geboren in 1968, de tijd van de Flower Power, al wist ik dat niet omdat mijn ouders daar niet aan mee deden. Ook de tijd van de Dolle Mina’s, later de tijd van demonstraties tegen kernwapens of iets anders waar tegen gedemonstreerd kon worden. Het lijkt wel alsof we als mens, toen iets meer lef hadden omdat we ergens voor durfden te gaan staan. Soms tot in het extreme, dat dan weer wel. de gulden middenweg lijkt altijd wel wat lastig te bewandelen te zijn. Nu voelt het kennelijk veilig om in een groep mensen neer te slaan of op twitter of facebook iemand aan de schandpaal te nagelen zonder te bedenken wat voor gevolgen dat kan hebben.

Totdat ik ergens  een jaar of tien was wist ik niet eens wat het was, wat het inhield, homo- seksualiteit. Het zei me niets. Niet omdat mijn ouders dat bewust voor me weg hielden maar omdat het niet interessant genoeg was. Later pas, mee met mijn vriendinnetje van de middelbare school naar vrienden van haar ouders, twee mannen die samenleefden en het kwartje echt bij me viel,  rolde ik bijna van mijn stoel dat het dat inhield.  Ik vond het reuze interessant. Toen mijn lieve neef (ik mag hem graag plagen met nichtje ) uit de kast kwam zei ik geloof ik “o , ok “en dat was dat. Voor het contact wat we altijd al hadden en nog hebben veranderde dat niets.  Toen ik een jaar of vijftien was kwam het COC langs op school en dat vond ik eigenlijk helemaal niet meer zo interessant. Voor mij oud nieuws plus de arrogantie van de leeftijd want je denkt alles al te weten.  

Ik weet niet wat ik met die uitspraak moet. Het "Vies Vinden".  Hoe bedoel je. Wat vind je exact vies? Over Vies gesproken. Op pad gaan met een betonschaar wil zeggen dat je van te voren op pad ging om een zooitje rottigheid uit te halen, en ongeacht wat het zou worden, ging je dat toch al doen. Dat je dan op het moment die je die twee mannen daar ziet lopen een mooi excuus hebt om ze te molesteren, je zou voor de aardigheid zelf even die betonschaar tegen je tandjes moeten krijgen.

En weet je wat ik in die definitie dan misschien ook “vies” vindt? Van die mensen die lopen te kwijlen naar elkaar in een restaurant zodat mijn bordje soep ineens niet meer zo lekker smaakt.  Of dat nu mannen met vrouwen, vrouwen met vrouwen, mannen met mannen,  dat maakt me echt niet uit. Ik hou niet van dat gekwijl in het openbaar maar dat wil nog niet zeggen dat ik daar mensen voor molesteer.  Wat je wil doen als relatie met elkaar doe je lekker thuis en leef je daar vooral helemaal uit. Ik hoef het niet te weten wat je thuis allemaal voor spannends doet, zolang als je maar heel gelukkig bent en er ook voor durft te gaan staan.

Ik denk dat er betere voorlichting moet komen. Niet alleen op scholen. Ook op Verenigingen. Kerken. Moskeeën. Misschien moeten mensen weer leren dat je ergens voor kunt gaan staan. Met eer en geweten iets verdedigen. Voor jezelf of voor een ander.  Natuurlijk ga je het nog steeds niet voorkomen. Er blijven raddraaiers. Altijd. Maar zullen wij dan zelf ook proberen het goede voorbeeld te geven en vriendelijk te blijven naar iedereen? Eerst aardig en lief blijven. Onbevooroordeeld acteren. Iedereen krijgt een eerlijke kans. Pas daarna mogen we mopperen of een andere houding hanteren. Intolerantie wekt intolerantie op.  

En eigenlijk, die termen. ….Ik vind ze raar. Ik vind alle woorden die ooit zijn bedacht voor welke vorm van liefde dan ook best een beetje vreemd. Je houdt van mensen. Volwassen mensen wel te verstaan. Je houdt van iemand om wie hij of zij is. Onbevooroordeeld in ras, kleur, sexe  leeftijd en geloof. Dat is zuivere liefde.