Ezels

We zaten op Bonaire. We zaten toch in de buurt (Curacao) en op vakantie terwijl je op vakantie bent is lekker decadent dus waarom niet. Ik had al gezien dat er een ezelopvang zat en natuurlijk gaan we daar dan heen. Op onze scootertjes snorden we erheen. We werden allerhartelijkst ontvangen door Sandy, ze vertelde dat de Donkeysanctuary op Bonaire al sinds 1993 bestaat en nu 600 ezels herbergt. Die gekke beesten zijn ooit door de Spanjaarden meegenomen en alleen maar zijn toegenomen qua aantallen. Veel ziekte en zeerte en inteelt. Nu zijn er inmiddels veel ezels gevangen en er lopen er nog ongeveer 300 in het wild.

Er is weinig te eten, en er worden veel ezels op het eiland aangereden. Door dit enorme afgesloten terrein te gebruiken en castratie en sterilisatie toe te passen  zal de populatie uiteindelijk minder worden maar er is natuurlijk geld nodig om dit in stand te kunnen houden. Natuurlijk helpen we daar graag aan mee. Geld in het donatiepotje, geld om binnen te komen en zo mochten we op onze scooters naar binnen. Ja wel,  op onze scooters. Het terrein is te groot om te lopen en met 32 graden midden op de dag is het ook wel fijn om zo wat wind te vangen. Het hek ging open en we konden.

Sandy had ons aangeraden om geen voer mee te nemen, al kan dat wel. We begrepen al snel waarom. Zonder voer kwamen ze al op ons af, laat staan met voer en 600 ezels op je af is dan best veel. We slalomden tussen de nieuwsgierige ezels door. Ik kon er een paar ongestoord bekijken en fotograferen voordat er een aan mijn tasje begon te knabbelen en ik deze tussen zijn tanden vandaan wist te trekken en uiteindelijk maar  door reed.

Ik zag DM voor me ietwat geagiteerd om kijken toen er een ezel achter hem aan begon te rennen. Ezel zag natuurlijk voer rijden. Die ging achter voer op scooter aan. DM gaf extra gas. Ezel ging harder lopen. DM gaf nog meer gas en ezel hield hem bij. Ik lag slap van het lachen over mijn stuur. Totdat ik bij dezelfde ezel aan kwam, deze was inmiddels minder hard gaan lopen en dacht, hee, nog zo’n rijdende wortel, ik ga hier ook achter aan. Ook ik gaf gas en uiteindelijk raakten we hem zigzaggend tussen de  kuddes ezels door kwijt.

We hebben een kwartiertje rond gereden en heel veel ezels gezien. Grappig hoe er toch duidelijk verschillen in te vinden zijn, in kleuren, in hoogte, grootte en die zwarte streep die over hun hals naar beneden loopt, het was me nooit opgevallen maar het is een apart gezicht. Het is een groot terrein, en er lopen inderdaad ook veel ezels rond. Ze hebben aardig de ruimte, maar ze kluitten behoorlijk bij elkaar. Ze leven in groepen en dat is hier duidelijk te zien. over het hele terrein lopen meerdere kuddes rond, en die vertonen allemaal een beetje hetzelfde gedrag als de achter-na-loop-ezel. Nieuwsgierig, achterna rennen, kijken, snuffelen en soms alleen hun kop even omhoog om daarna weer verder te snoepen van het hooi of gras wat ze krijgen.

Bijna terug bij de ingang zat de oude-van-dagen-en-ziekenboeg, en aan de andere kant zat de kraamkamer en de nog jonge ezels. Tot mijn verbazing en blijdschap mochten we overal in. Extra sloten er op, want kennelijk krijgen ze die anders te makkelijk open en ik was binnen.  Ik liet me vallen op mijn knieen. Er was een heel jong ezeltje van net drie weken. Wat een schatje. Mams was 30 jaar oud. Ter vergelijking, een ezel kan 50 worden.

Eigenlijk veel te oud om nog een ezeltje te krijgen. Ze stond nogal stram op haar benen maar beschermde haar veulen aan alle kanten. Ik mocht er toch redelijk dicht bij en realiseerde me dat het echt goed is dat deze dieren hulp krijgen.

Ik wilde me net omdraaien om weer te gaan staan toen er iets zwaars op mijn schouder kwam liggen. Het gewicht verdween weer. Ik kon niet zien wat er gebeurde want het kwam van achter af. Net toen ik me probeerde om te draaien kwam weer dat zware gewicht op mijn schouder, zat er nu echt een ezel met zijn hoofd op mijn schouder? Ja dus.  Hij schuurde met zijn wang voorzichtig tegen me aan. Ik was zo verrast dat ik maar gewoon bleef zitten. Nogmaals duwde de ezel tegen me aan, ik heb voorzichtig mijn hand omhoog gestoken en gekriebeld, het hoofd bleef tevreden op mijn schouder liggen, en gaf zachtjes tegengewicht aan mijn gekriebel. Dat was dus de bedoeling. Wat ontzettend schattig. Ik was er echt even helemaal stil van. Naast dat eigenwijze kunnen ze dus ook ontzettend lief zijn, en hebben ze allemaal echt hun eigen karakter. Wat een gave beesten.  www.donkeysanctuary.org.