Noodweer

De schepen (Sail) komen vandaag binnen. Wil je alles zien moet je vroeger gaan maar dat ging niet. Het is eind van de dag en misschien zie ik toch nog wat liggen. Ik huppel bijna helemaal blij naar de dijk, in de hoop dat ik toch nog iets mee krijg van de binnenkomst van de grote reuzen. Als ik bovenop de dijk sta word ik echter teleurgesteld. Er wacht nog slechts 1 schip op de rede tussen Texel en Den Helder om naar binnen te komen en verder is het zicht erg slecht. Het is natuurlijk al laat, en erg nevelig en ik moet goed kijken om te zien dat er verder over de dijk gezien, in de haven al het nodige ligt. Het is dus een van de laatste schepen die nog binnen komt. Maar toch nog eentje. Ha.

Ik had al gezien dat er slecht, heel slecht weer op komst was, buienradar geeft van die mooie blauwe vlekken met veel rood erin, maar he, in Den Helder krijgen we dat toch vaak niet dus ik hoopte dat we niets zouden krijgen. Als ik me omdraai zie ik een lucht waar je soep van kan koken dus nadat ik een stukje over de dijk heb gelopen ga ik toch maar richting stad terug lopen. Daar heb ik genoeg beschutting als de hel losbreekt, want zo ziet het er wel uit.

Ik ben niet de enige. Veel mensen die waarschijnlijk wel veel schepen hebben zien binnenkomen breken hun tentje af, ruimen snel spullen op en maken dat ze weg komen. Ik hou er wel van, beetje slecht weer en dan vooral in de wetenschap dat het hier toch snel weer wel mooi weer is, ik kan er wel van genieten. Als het korte maar hevige noodweer losbarst zit ik aan een cappuccino en zie ik het water opspatten tegen de tegels en de warmte van de tegels damp afgeven. Het is een schitterend gezicht. En die geur als het zo geregend heeft na een warme dag. Zalig. Doet me ergens aan denken.

Een paar jaar terug zaten we met onze vriendengroep op het strand. Hoogzomer doen we dat vaker, we gooien een whats app berichtje waar we zitten (overwegend dezelfde plek omdat het daar lekker rustig is) en wie kan en zin heeft, komt.

Er was slecht weer voorspeld, maar het was zo benauwd (zelfs voor Helderse begrippen) dat we niet van het strand weg wilden blijven en hoopten dat het ook nu weer over zou drijven. Vriend F belde vanaf zijn huis of we echt op het strand bleven met die donkeren wolken op komst. We keken elkaar aan. Ja we blijven. We nemen een risico maar we doen het. Vriend F stapte dus alsnog ook op zijn fiets en was onderweg.

Ondertussen leek de dijk op een complete migratie zone. Ken je die film van David Attenborough waarin al die dieren de rivier oversteken? Dit was de Nederlandse versie maar dan met mensen.

Zo rustig als het normaal op dit strand is zo overvol was het nu en al die mensen, complete gezinnen met enorme tassen, voorraden, wandel- en kinderwagens en parasolletjes gingen met gezwinde spoed van het strand, huilende en jammerende kinderen meesleurend in hun poging de auto droog te halen.

Het filmpje heb ik jammer genoeg niet meer maar het was  hilarisch grappig . Ergens ver in de verte begon het te flitsen en het begon zachtjes te druppelen. Boven de duinen kwam het met bakken naar beneden en op het strand een heel klein beetje. De damp boven de duinen was goed te zien. Vanaf zee scheen de zon. Prachtig contrast.

We dekten alle spullen af en gingen het water in. We hielden goed in de gaten hoe erg het was of zou kunnen worden.  Het zat bij lange niet boven ons maar in de zee gaan liggen met onweer is toch niet het aller slimste.  En om op dat moment alsnog besluiten om van het strand af te gaan heeft geen zin meer,  dan is het gewoon wachten. Het strand was inmiddels compleet leeg.

In de verte zagen we vriend F kromgebogen tegen de wind in aankomen. Druipend van het water stapte hij van zijn fiets. Alsof hij door een windhoos was gefietst die wij niet eens gezien hadden. Hij pakte alle regen, wij een klein beetje. Met een paar minuten brak de zon weer helemaal door en zaten wij met onze vriendjes te eten op een totaal verlaten strand. Plakkerig zand. Doodstil. Zonnetje. En die geur…….Dat heeft wel iets....... Paradijselijk.