Van der Valk

Ik moest van de week even wachten in een Van der Valk Hotel. En dat vind ik altijd wel grappig. Ik kan daar heerlijk onbeschaamd mensen kijken, want ik moet blijven opletten dat mijn afspraak niet voorbij loopt zonder dat ik het zie. Ik zie dus iedereen voorbij komen, zoals bijvoorbeeld ook een zwaar geirriteerde vertegenwoordiger die -alsof hij dat op bevel doet- vriendelijk gaat glimlachen zodra hij zijn afspraak ziet zitten.

Ik mag daar  ook ongelimiteerd omdraaien, want stel je voor, dat ik mijn afspraak toch gemist heb en hij ergens is neergestreken zonder dat ik het zie. Ik zie op die dag dus ook de rode konen van een wat stevige dame die duidelijk aan het solliciteren is. Het zweet breekt haar uit en ze zit ongemakkelijk te draaien op haar stoel. Ze heeft zich netjes aangekleed voor dit gesprek. Ze plukt aan haar rokje, en onder haar stoel zie ik dat ze haar voeten uit haar pumps heeft gehaald. Ik kan de persoon aan de andere kant niet goed zien, maar die zit aanzienlijk rustiger en stelt kennelijk vragen want de dame barst in een hard gelach uit waarvan ik niet weet of die reactie nu wel zo’n goed idee was. Ze vindt dat kennelijk zelf ook want ze slaat haar hand voor haar mond en wordt nog roder dan ze al is. Na ongeveer een kwartier praten druipt ze wankel lopend af op haar pumps, die ze duidelijk nooit draagt, weer af. Afgaand op haar houding vrees ik dat ze de baan niet heeft gehad. Ach gossie. 

Ik heb overigens een keer iets heel knaps gepresteerd, ik verzin het niet. Ik had ook in 1 van de Valk hotels, aan de andere kant van het land overigens, sollicitatie gesprekken en ik heb een half uur lang met iemand gesproken die helemaal niet kwam solliciteren. We zaten allebei in een heel leuk gesprek, alleen was zij al aangenomen bij een ander bedrijf, waarvan zij dacht dat ik  haar aanstaande werkgever was, en ik dacht dat zij mijn sollicitante was. We hebben echt slap gelegen in dat hotel. Hilarisch. Maar dit terzijde. Terug naar motel Akersloot.

In dit zelfde motel/restaurant bleef ik ook zo heerlijk met een legitieme reden cappuccino blijven bestellen want anders was mijn tafeltje zo sneu leeg, en mocht ik ook nog een boterhammetje van me zelf bestellen, want ik bleef toch nog wel even zitten. Feest dus. Heerlijk mensen observeren..

Naast mij zat een meneer die zijn bril vergeten was of te ijdel was om zijn bril op te zetten. Ik gok het laatste. Het was een hele mooie meneer, ware het niet dat hij doordat hij het niet goed kon lezen, een heel lang gezicht kreeg en zijn wenkbrauwen zo hoog optrok dat het leek alsof de botox op de verkeerde plek verkeerd ingespoten was en hij permanent als een stomverbaasde petje pitamientje keek. Ik weet zeker dat deze meneer aan het eind van de dag pijn in zijn hoofd heeft gehad. Doe lekker gewoon je bril op, vent. Je bent dik de veertig gepasseerd, kan jou het schelen.

Ik ging een broodje bestellen en mijn oog viel op het “tuinbroodje met kip”. Wat zou in vredesnaam een tuinbroodje zijn? Een broodje wat een week op een tuintafel heeft gelegen voordat het zich tuinbroodje mag noemen? Of ligt een tuinbroodje in de tuinaarde omdat het dan een lekkere zompige smaak krijgt? Interessant. ik kwam er nog eentje tegen. “Pomodorisoep met gehaktballetjes opgefleurd met creme fraiche”. Is die soep anders chagrijnig? Niet te pruimen zo sikkeneurig dus we mikken er creme fraiche in, dan wordt het misschien nog wat?

Ik heb me maar beperkt tot een tosti. Lekker veilig. Een uiensoepje heb ik ook al eens genomen tijdens een belangrijke bespreking, en dat was geen daverend succes. (lees : vissend naar gesmolten draden die je wanhopig probeert te snijden met je lepel omdat je ze als elastieke draden echt niet fatsoenlijk noch elegant naar je binnen krijgt).

Mijn afspraak vond mij uiteindelijk zonder al te veel toestanden, braaf een leesbrilletje op mijn neus, mails lezend, keurig nippend aan een heerlijke cappuccino. Ik wel.