Toiletten

Bij aankomst op Hongkong drong het nog niet meteen tot me door, daar was het allemaal prima, maar zodra ik dankbaar het toilethokje binnen rende na de vlucht van drie uur naar Beijing wist ik het weer. O. Ja, dat is ook zo. Hier hebben we niet standaard een fijne witte porseleinen potje, het kan heel goed zijn dat je moet hangen. Of hurken. Hoe u wilt.

En ik was in dat hangen/hurken niet zo goed. Zelfs dramatisch slecht. De herinneringen aan de tijd dat mijn moeder boos op me werd omdat ik weer eens in de duinen moest plassen en dan over mijn broek heen plaste hebben zijn traumatische sporen achter gelaten dus ik vrees altijd met grote vrezen als ik ergens op mijn hurken hang te hangen, me vergeefs ergens aan vast probeer te houden, in deze tegen een dubieuze groezelige muur waarvan ik me afvraag hoeveel mensen dat ook zo moeten doen, dat ik het overblijfsel van de koffie niet keurig in dat witte gootje mik maar over mijn kleding.

Ik moet zeggen dat ik na twee weken hangen en hurken een professioneel hurker ben geworden en zonder boe of bah lachend hurk, niet moeilijk hoef te doen, en zelfs geen muren meer nodig heb om netjes te blijven zitten, hangen of hurken. En, he waarom ook, hele volksstammen doen dit zo, zelfs in dat geciviliseerde Frankrijk tref je nog steeds van deze toiletten aan, en soms echt beduidend smeriger dan ik ze hele vakantie in China heb gezien. Daarnaast, maakt iedereen, echt iedereen er gebruik van, tot en met oude dametjes die krom lopen van de artrose maar wel zo naar het toilet gaan. Dus. Waarom wij niet.

Klein verschilletje met Thailand, daar vind je overal, zelfs in de bushbush emmers water met een mooi schoon bakje erin waarmee je zelf water kunt gebruiken door kommetjes van je hand te maken,  naar believen om je zelf te reinigen, en ja, dan heb je wel een kletsnatte broek maar he, het is water en het voelt heerlijk schoon. Dat doen ze dan in China weer niet. Ik ben menigmaal innig dankbaar geweest dat ik geen slippers aanhad maar gympen, en zakdoekjes moet je permanent in je zak houden en echt niet vergeten. Er worden menig vriendschappen gesloten onder toiletdeuren door vrouwen die de ander horen schrikken en ze uit de brand helpen door onder de deur een zakdoekje of servetje te geven.

Na drie weken door de wol geverfd. Maar ik moet wel eerlijk zijn.

De vreugde van het ontdekken van zo’n hele echte mooie blinkende witte porseleinen pot.

Met passende bril, want ja, leuk een bril, maar als je er een kinderbrilletje op zet terwijl dat niet past schiet het nog niet op.

Blijkt er ook  een echte rol wit toiletpapier te hangen. In een houder! Niet als voddig verlept papier waar je echt niet aan durft te zitten, nee echt, een hele rol, hangend aan de muur.

Als dat potje, met passende bril dan ook nog eens echt blinkend schoon blijkt te zijn……...

Wauw. Ultiem geluk bij een toiletpot.