Fietsmeneer 11-9-2017

Bizar dat de treinen in Nederland inderdaad geluid maken als het liedje van Guus Meeuwis zijn kedeng kedeng en in Duitsland alles veel rustiger en geleidelijker gaat. De Deutsche Grundlichheit werk hier en daar toch beter dan bij ons bij tijd en wijle.

We zitten in Berlijn, de stad waar we zo graag komen en we zijn onderweg. Dik een uur treinen en ik hou zo wie zo van reizen met de trein en dat is in Duitsland al net zo. Naar buiten kijken, lekker het landschap voor bij zien schieten. Mensen kijken.

In dit geval kijk ik naar een wat nerveuze meneer die met zijn fiets in de trein mocht. In Duitsland heb je daar speciale coupés voor. Hij is er net in gekomen en weet niet goed of hij zijn fiets nu los moet laten of vast moet houden. Hij houdt hem eerst een tijdje vast. Laat hem los. Vervolgens hij beweegt nerveus heen en weer, pakt zijn fiets telkens weer beet alsof overweegt om door de trein heen te fietsen, wat mij dan wel weer hilarisch leuk lijkt, spitstijd, dus lekker druk.

Aan de muur hangt een plastic bakje, zo’n bakje waar folders in kunnen zitten en die zijn niet gemaakt om daar met 100 kilo aan te hangen. Mijn fietsmeneer zoekt echter iets waar hij zich letterlijk en figuurlijk aan vast kan houden. Hij weet zich geen houding te geven en pakt dus af en toe die bakjes mee die dan gevaarlijk mee bewegen alsof ze elk moment kunnen knappen. Hij ziet dat echter niet. Hij heeft het veel te druk met zijn fiets in de gaten te houden want hij heeft zijn fiets ook nog eens half tegen de deur van het toilet geparkeerd. Dat is een schuifdeur en als er iemand naar het toilet wil, wat zeer regelmatig gebeurt, gaat de fiets al schuivend mee. Het zweet op zijn voorhoofd en met drukke gebaren houdt hij zijn fiets dan van de muur af, tot degene weer van het toilet komt en de fiets weer rustig tegen de muur kan staan.

Het zweet loopt over zijn rug heen, als hij zich omdraait zie ik een grote straal van zijn nek tot aan zijn bilnaad lopen in dat heerlijke gladde synthetische materiaal.  ik heb wel een beetje medelijden met hem. Dit moet een kwelling voor hem zijn. Fiets, toilet, bakjes die in de weg hangen,  heel veel andere reizigers en tot overmaat van ramp moeten er nog meer fietsen in. Het wordt steeds drukker. Inmiddels staan er vier fietsen in de coupé, en niemand kan er meer door. Lijdzaam staat mensen te wachten tot alle fietsen aan de kant gehaald worden zodat ze er uiteindelijk na langzaam doorschuiven op het volgende station uit kunnen. Het gaat met een hoop gesteun en gemopper van vooral de andere fietsende medereizigers maar het komt tot nu toe nog elke keer goed.

Op een van de laatste stationnetjes voor wij er uit moeten, moeten er nog twee fietsen bij. Dat is wel even een dingetje. Dat gaat dus niet. Met heel veel gemor en geduw lukt het toch. Nu staan er twee fietsen midden in het gangpad en alles staat vast. Mensen kunnen bijna niet gewoon staan en staan overduidelijk zwaar geïrriteerd te kijken naar de mensen die hun fiets mee hebben.

Deemoedig buigt “mijn  fietsmeneer” zijn hoofd en kijkt gespannen naar de grond, alsof hij de grondlegger is van al deze ellende.  Als er dan ook nog iemand naar het toilet moet, al hinkstapsprong in etappes het toilet uiteindelijk bereikt,  zit mijn fietsmeneer op het dieptepunt van zijn ellende, hij huilt nog net niet.

Hij overleeft het. Eindelijk moeten we er allemaal uit. Eerst alle fietsen, dan de mensen en de zon lacht ons tegemoet. Het zweet is op “mijn fietsmeneer “ inmiddels op zijn hele rug te zien en dankbaar stapt hij op fiets. Ik zie hem zonder pardon het station meteen in hoge versnelling af fietsen, iedereen achter zich latend. Ik heb een vermoeden dat hij een hele lange terugtocht gaat doen. Met de fiets.