Oei. De koffer.

Het moment van de waarheid komt dichterbij. We hebben een binnenlandse vlucht van Shanghai naar Guilin en we zijn gewaarschuwd. Ze zijn streng bij de douane. Geen overgewicht. Geen handbagage die te zwaar is. Alles wat batterij of scherp kan zijn moet in je handbagage. Vreemd, want dat is normaal andersom. Niettemin, een gewaarschuwd mens telt voor tien dus we kijken alles na. Onze reisgenoten vrezen, net als wij, met grote vrezen dat we te veel mee hebben.

De afgelopen dagen kreeg ik mijn koffer niet normaal dicht, maar dat kon ik nog weg duwen omdat je min of meer uit je koffer leeft en dat ding na een paar dagen niet meer zo netjes is als hij was toen ik hem voor het eerst in de vakantie open deed. We hebben, net als iedereen, al veel gekocht. De ervaring heeft ons geleerd dat je iets moet meenemen als je het ziet, omdat het heel goed kan zijn dat je dit niet meer tegenkomt. Die fout heb ik 1 keer gemaakt in Thailand met handgemaakt houten speelgoed, en dat heb ik nergens meer gezien. We kijken elkaar dus elke keer aan als we iets zien wat we nog nooit gezien hebben en de moeite vinden en maken er niet te veel woorden aan vuil. Ja bijzonder, mee nemen. Klaar.

Alleen nu, op de airport vrees ik toch even het moment dat ik de koffer (s)  op de band moet tillen. Ze zijn allebei te zwaar. Eerst de mijne. Bijna 22 kilo. Twee kilo te zwaar. Voorzichtig kijk ik op. Ze maakt er niets van. Zegt geen boe of bah, kijkt mij nog eens aan of ik wel degene ben op het paspoort en ik zie mijn koffer verdwijnen. DM’s koffer. Ook ruim 22 kilo. Zelfde verhaal. Geen probleem. We wachten op onze tickets maar die krijgen we niet. En ze zegt ook niets. Ze laat ons staan en wij staan wat vertwijfeld te wachten. Ongeduldig kijkt de Chinese mevrouw ons aan en gebaart ons dat we door moeten lopen. Ja en nu dan? Onze tickets? Verwarring al om.

Mister Woe, onze fantastische Chinese gids roept ons. Wat heerlijk, iemand die kan uitleggen wat er aan de hand is. De koffers moeten open. Huh. Nu zijn we het spoor bijster. We hebben ze net ingecheckt, weg zien gaan vanaf de band en nu moet de koffer weer open? Hoe? Waar?

We zijn inmiddels door drie scans gegaan maar deze schijnt het belangrijkst te zijn. Blijkt dat onze koffer via een achterluikje of zo, opnieuw door een scanner gaat en dat er dingen in zitten die er niet in mogen zitten. We dachten dat we alle batterijen er uit hadden gehaald maar er zit dus toch iets in wat er niet in mag. We lopen naar de plek waar de halve groep staat te worstelen met hun koffers en papieren.

Naast me staat een van onze nieuwe vriendinnen met een rood hoofd en pisnijdig een slotje open te slopen, maar dat lukt niet. Ze wordt steeds bozer en rukt uiteindelijk het slotje er af. Mijn koffer blijkt wel door de scancommissie te zijn gekomen, die is al weg,  dus DM gaat op zoek naar zijn koffer en ik laat hem gaan, op de scanner kun je een klein beetje zien waar de niet geaccepteerde probleemzone zit, dus dat lukt hem vast wel,  ik ga Truus een beetje proberen te redden.

Ik ga op mijn knieën zitten en probeer de oververhitte Truus te helpen. Ook deze koffer was veel te zwaar maar dat was het probleem verrassend genoeg niet. Deze moet open gemaakt worden, ook iets met een batterij en dat is echt geen feest met een koffer die niet goed dicht kan en aangezien we totaal onverwacht met -11 opgezadeld werden hebben veel mensen dikke truien gekocht, en dat vraagt nogal wat kofferruimte. Ten overvloede, dat paste niet. Koffer puilt uit. Twee rugzakken knappen uit hun jasje en dan ook nog twee dikke truien die op sleeptouw moeten. Zeulen dus. En dan weer dicht. Met een slotje wat niet werkt. 

Het lukt mij ook niet en ik geef het  op. Pislink geeft Truus het kleine slotje aan onze reisleider die het haar geleend had, officieel moeten namelijk alle koffers op slot, kunnen anders mogen ze niet mee

Ondertussen zie ik DM ook terug komen.

Inderdaad 1 heel klein batterijtje verstopt op een plek die wij niet wisten te bedenken.  Ik bedenk  me ineens dat ik ook een batterij in mijn koffer heb zitten, namelijk in een zaklamp die er al twintig jaar in zit. Hm. Zo goed controleren ze dus ook niet. 

Truus heeft een eureka moment en vist iets grijs uit haar rugzak en draait er zonder veel omhaal twee ladingen ducktape om haar hele koffer heen. Duck tape? Wie neemt er nu standaard ducktape mee? Truus. Wat een topper. Die veegt het zweet van haar hoofd en manoeuvreert de koffer terug naar de scanner. Goedgekeurd. Eindelijk. Allemaal. Tickets ophalen.  Wegwezen.