Ballendag

Ik ben vandaag op de zaak in Alkmaar. We hebben een ballenweek achter de rug, Het is vandaag ook een ballendag en dan helpt er maar 1 ding: chocola. Ik loop naar het fijnste koffie- en theewinkeltje van Alkmaar en scoor daar een chocolade ballenkokertje. Er zit een gebruiksaanwijzing bij die mijn lieve collega en ik meteen helemaal hilarisch vinden en de chocoladeballen die blauw zijn van kleur, onmiddellijk tot een succes bombarderen,  al hebben we ze nog niet eens geproeft.

De gebruiksaanwijzing:

1 Neem een Bikkel in de mond

2 neem een kopje thee of koffie

3 laat de chocola smelten

4 sluit uw ogen

5 geniet van het moment

6 is de Bikkel op en de koffie of thee nog niet

7 neem een nieuwe Bikkel!

De dag wordt gelijk al beter.  We kijken elkaar aan en vragen ons even af of we gaan luisteren naar de gebruiksaanwijzing. Ja natuurlijk gaan we dat doen.  

Ik zet, zoals de bijsluiter verzoekt thee en vijf minuten later zitten we allebei met een dampende mok thee en de koker blauwe ballen voor onze neus. Bal in onze mond, hij is best groot en je kunt er niet meer bij praten. Dat is dan misschien een  kleine lastige bijkomstigheid als er nu een klant binnen komt, maar dat zien we dan wel weer. Doormidden bijten kan altijd nog als uiterst red middel. We kijken elkaar nog even aan, schieten in de lach maar doen wel daarna allebei braaf onze ogen dicht om uit te proberen of ze nu inderdaad zo lekker zijn als ze voorspellen.

We zijn even stil, ik denk iets van 15 seconden. We besluiten met onze ogen nog dicht dat het inderdaad wel heel erg lekker is, de chocola is super romig en zalig om zo weg te laten smelten. Puur genieten. We beginnen allebei bijna gelijktijdig opnieuw te praten en doen onze ogen weer open.

Snikkend van het lachen liggen we over het buro als we van elkaar zien dat we allebei blauwe lippen hebben. Ik begin te praten en mijn collega slaat haar hand geschrokken voor haar mond. “je hebt ook een blauwe tong! Ik lig helemaal dubbel want ik zie dat zij ook een superblauwe tong heeft terwijl ze dit roept. We proberen allebei zo snel mogelijk in de winkel te komen, voor zover dat gaat als je echt dubbel  en slap ligt van het lachen, om in de spiegel  van de paskamer te bekijken hoe we er echt uit zien en of onze tanden en tandvlees ook blauw zijn. Ja dus. Tanden zijn zo weer wit, zelfs het tandvlees is een beetje blauw.  Je poetst het redelijk snel weg als je wil, maar het is zo grappig dat we dit natuurlijk niet meteen doen . Het is echt geen gezicht.

Ok, deze bikkels eet je dus niet effe snel stiekem, daar moet je dus gewoon de tijd voor nemen of dat moet je wel geducht voorbereiden. Je ontkomt er niet aan dat iemand eventjes ziet dat je iets raars gegeten hebt. Smurfenblauw zijn we allebei. De slappe lach is nog niet weg als de deur gaat. Er komen drie mensen binnen. Mijn collega sluipt terug naar kantoor om daar van afstandje te zien hoe ik me hier uit red.

Met mijn allerliefste glimlach hou ik mijn mond dicht en probeer iets te laten zien van de gevraagde jassen, en keer veelvuldig mijn rug naar de klanten toe, om ondertussen het smurfenblauw enigszins weg te poetsen. Ik hik nog steeds half van het lachen. Ik voel de lachprikkels nog steeds in mijn wangen zitten en ik moet me concentreren om niet elke keer weer in een stuip te schieten. Ik zie mijn collega af en toe achter de oude schuifdeuren weg duiken. We kennen elkaar goed, en ik weet zeker dat ze flauw van het lachen achter de deuren wegkruipt.

Gelukkig zijn het medewerkers van een grote organisatie die wij al langer leveren, en de manager die nu iets komt bestellen, is met twee van zijn medewerkers die verstandelijk beperkt zijn, en die vinden het super gezellig dat ik om de een of andere vage reden een grijns op mijn hoofd hou en heel vrolijk ben. Ik zie in de spiegel dat het blauw al grotendeels weg is en kan weer iets normaler doen. Ik heb vrij snel het goede model gevonen en de jas is een groot succes, ze mogen het gelijk mee nemen. Super blij blijven de mannen zwaaien terwijl ze deur uit wandelen. Ik zwaai ze vrolijk na.

Op het moment dat ik het kantoor weer in stap beginnen we weer van voor af aan, slap van het lachen en gieren om die blauwe lippen en smurfen tong. Gelukkig staat er al een kopje thee voor mij klaar, daar was ik inderdaad wel weer even aan toe. Mooi blauw is niet lelijk.