We zijn op een feest en het is echt een feest. Supergezellige reünie van een tentje waar we vroeger ontzettend graag met een grote groep mensen kwamen. Ter gelegenheid van een verjaardag van een van de oprichters is er een gezellig tentje afgehuurd en inderdaad, de sfeer zoals hij vroeger was, iedereen welkom, iedereen mag zijn en doen wat hij wil incluis supergezellige sfeer is er helemaal. De muziek varieert van Baccara, Marianne Rosenthal tot housemuziek, het is weer als vanouds, inclusief de slappe lach en dansen tot je een ons weegt. Er komt een dame aan rijden in haar rolstoel. Ik vind het zo gaaf om te zien dat er twee mensen op hun manier ‘mee dansen”.

Ze rijdt tot vlak voor mij en ik denk te zien dat ze me roept maar ik weet het niet zeker. Ik kijk haar nog even aan om er zeker van te zijn dat het zo is. ze heeft haar hoofd een beetje schuin en haar bewegingen zijn ongecontroleerd. Ja ze wenkt me toch echt. Ik zak tot op gezichtshoogte en ze pakt mijn hand. Ze probeert iets te zeggen maar ook de spraak loopt moeizaam. Uiteindelijk versta ik dat ze zo graag net als ik zou kunnen dansen.

Mijn hart breekt spontaan in tweeën. Ach, wat vind ik dit toch verdrietig. En hier kan ik niet troosten. Ik leg mijn hand over de hare heen en vertel haar dat ik dat heel goed begrijp. Ik zou het ook heel erg vinden als ik niet meer zo zou kunnen bewegen. Ze ziet er prachtig uit, ze heeft veel aandacht besteed aan het uiterlijk en dat kun je goed zien. Haar haar mooi opgestoken, prachtige kettingen om en een paars fluweelachtige jurk met glimmertjes. Ik vertel haar dat ik het heel jammer vind dat ze niet kan dansen, maar dat ik wel vind dat ze er werkelijk prachtig uit ziet. Ik zie toch iets in haar ogen glimmen en ze knikt wat moeizaam dat ze me gehoord heeft. ik knijp zachtjes nog even in haar hand en ze rijdt door.

Ik zie tot mijn blijdschap dat ze regelmatig midden op de dansvloer staat en mee beweegt op de muziek. De andere rolstoel gebruiker heeft zijn rolstoel dusdanig onder controle dat hij echt stuitert en er met zijn stoere bewegingen hartstikke spectaculair uitziet.

Ik moet gelijk ook denken aan de waanzinnige Paralympier Marieke Vervoort. Ik zag haar in een tv programma. 37 jaar en lijdend aan een vrij zeldzame ziekte die te vergelijken is met MS en ALS. Ze gaat langzaam achteruit, zit sinds 2000 in een rolstoel en slaapt permanent slecht. En met slecht bedoel ik dat ze nachten heeft waarin ze door haar aanvallen nauwelijks een uur kan slapen.

We zien een stukje van een documentaire over haar waar ik helemaal beroerd van word. Midden in de nacht trekken alle spieren in spasmen samen. Kermend van de pijn, tegen gehouden moeten worden door vrienden die er voor zorgen dat ze niet helemaal in elkaar drukt van de pijn en spasmen of op de grond valt. Het is afschuwelijk om te zien hoeveel pijn ze heeft, ik zit met tranen in mijn ogen te kijken. Ze heeft een kracht, een optimisme, het is ongelooflijk.

Ze heeft een hulphond, ze is in haar eigen woorden een enorme  „gelukszak“ dat ze zoveel mensen om zich heen heeft waar ze op terug mag vallen maar ik begrijp heel goed hoe dat komt. Ze heeft een levensenergie, ongelooflijk. Wat een mens, wat een wil en drang om te leven en te genieten waar ze dat nog wel kan en zo toch alles uit het leven te halen wat er in zit.

Ik was er stil van. En nu ben ik dat weer. Marieke, deze twee mensen te zien dansen in hun rolstoel. Ik hoop zo, dat als ik zo’n zeldzaam momentje heb, dat je zo lekker in je eigen zelfmedelijden kan zwelgen,  omdat het leven op dat moment even echt niet eerlijk is en niet gaat zoals ik dat in mijn hoofd had, dat ik mezelf een schop onder mijn derriere kan geven en me eens heel goed en dankbaar zou moeten realiseren hoe goed ik het heb. Precies. Dat. Dus.