Van de week was ik mijn grote kolossen van konijnen even aan het eten geven en toen hupte er naast mij op takken van de vijg een koolmees. Op nog geen meter afstand. Ik word daar altijd een beetje nerveus van omdat we ook nog eens vier katten hebben en ik het niet zo leuk vind als koolmeesjes die mijn tuin weten te vinden neerstorten als prooi voor mijn katten. Toegegeven, twee van die katten zijn zo dom dat ze niet weten hoe ze überhaupt moeten jagen, en onze oudste van dik 17 is zo doof dat ze pas opschrikt als ik op een kraakplank naast haar ga staan, maar het zal je toch maar gebeuren dat een van die monsters ineens een goede slag slaat en toch zo’n schattig vogeltje naar beneden maait. Vooralsnog heb ik het idee dat de vogels onze katten (vooral de twee broertjes die als ze mens waren geweest van die jongetjes zouden zijn die bh bandjes op school los maken) vreselijk uitlachen als ze weer eens half in de magnolia hangen en niet meer weten hoe ze eruit moeten komen. Je hoort nog niet dat ze echt lachen maar het lijkt er verdacht veel op.

Desalniettemin hupte daar een koolmees en toen ik nog beter keek, zat er nog eentje. Het weer was die week niet van dien aard dat we lekker op het strand konden eten, dus het herfstgevoel was er zeker, maar om nu gelijk weer mezenvoer op te hangen, dat ging me te ver. Ik heb koolmees dus verteld dat hij of zij vreselijk in de war was en dat ze nog maar braaf even zelf hun eten moesten scharrelen. Tot ik me bedacht dat ik het wel zelf veroorzaakt had. In het kader van niet weggooien had ik eerder die week rijst in de vogelbakjes gedaan. En dat was natuurlijk schoon op. Ik moet ze ook niet zo verwennen. Gister heb ik dus weer lekker uitgebreid gekookt, en ok, ik moet het toegeven, ik maak zoals altijd te veel. Dus nadat wij zelf met een lieve vriend heerlijk gegeten hadden, heb ik mijn buurvrouw voorzien van een bord vol waar ze denk ik twee dagen mee doet, en de vogeltjes hebben ook weer een bak met rijst. Maar alleen omdat het over was. En mijn knuffelbarbaren? Die lagen aan onze voeten te snorren omdat het zo gezellig was binnen.