Bijna twintig jaar geleden verliet ik de Zaanse klei om mijn kroosduikersvoeten in het zand te nestelen van Den Helder. Kroosduikers, geboren Westzaners, vernoemd naar de vele sloten met dikke laag kroos. Voor de liefde verhuisde ik naar Den helder en de reacties waren niet mals, nu nog steeds zie ik op vele gezichten iets bijzonders verschijnen als ze vragen waar ik eigenlijk woon.

Als "  verjutterde " inwoner van Den Helder keek en kijk ik misschien anders naar de stad waar ik woon. Jutters zijn zelf niet altijd trots op hun stad geweest, maar dat is niet helemaal terecht. De stad wordt steeds leuker, interessanter met alle prachtige nieuwe gevels en gebouwen,  de natuur ontwikkelt door en was voor mij altijd al een van de fijnste voordelen om hier te willen wonen. Mijn voeten willen niet graag afscheid nemen van dat heerlijke zand waar je zo lekker met je tenen doorheen kunt woelen.

Ik hou van de grote steden als Amsterdam en Haarlem, Het bruisende, het drukke, de levendigheid, de mensen, de energie die ik daar vandaan krijg is zo zalig. Maar er is niets lekkerder dan terug te rijden en bij Den Oever al over de landerijen het licht van de Lange Jaap te zien en te weten dat aan de andere kant van zijn stralen de zee en de duinen liggen.

Fietsend over de haven, kijkend naar de drukte bij de offshore boten, het platform wat er nu ligt, de helicopters in de lucht te zien vliegen en weten dat de mannen aan het werk moeten op de platforms. Een bakkie te doen bij Lands End en de boot naar Texel te zien vertrekken en in gedachten daar al fietsen. Met hevige storm de schipper van de Texelse boot te bewonderen dat hij de boot toch op de juiste plek krijgt, stuurmans kunst op zich.

Daarna fiets ik door over de dijk, het carillon achter de dijk te horen spelen en al die mensen te zien vissen, wandelen of te fietsen, genietend van die zalige frisse zeelucht die je nergens anders vindt dan dichtbij zee. Met mooi weer zou je denk ik boeken kunnen schrijven over de verschillende mensen die allemaal op hun eigen manier genieten van de dijk. In de avond zijn bijna altijd alle bankjes bezet en wordt er druk gepraat, gekeken en  gefotografeerd.

Het zachte geroezemoes  van die pratende mensen is een warm geluid dat ver draagt over de dijk, en in combinatie met een kopje thee, is het een feest om daar te mogen zitten, en met elkaar te kunnen genieten van het levende schilderij wat zich voor je ontvouwt. De ondergaande zon, met de razende Bol op de achtergrond, en als je mazzel hebt flink wat wolken zodat het beeld continu veranderd.

Aan de ene kant de Noordzee, in het midden het Marsdiep, aan de andere kant de Waddenzee, we hebben vaak geen erg in hoe mooi het is, omdat we ze zo als vanzelfsprekend beschouwen.

Als ik door de Grafelijksheidsduinen naar Donkere duinen fiets, word ik altijd getroffen door de schoonheid van de duinen, de hooglanders, de schapen die daar grazen, op hun dooie gemak liggend of staand, totaal niet gestoord door de fietsers die langsrijden en kijken of ze nog bramen vinden in de struiken langs de duinen.

 De rust is overal, zelfs bij Fort Kijkduin, waar je stil kan staan even genieten van het uitzicht waar de dijk over gaat in het zand en waar hoogzomer nog geen drukke toeristenstranden te zien zijn, waar je kan parkeren zonder files en zonder kosten, en waar je niet wordt lastig gevallen met muziek van alle kanten, maar waar je het tij hoort opkomen in het ritme van de natuur en de golven tegen de strekdammen hoort beuken.

Waar je, na het duin op te fietsen, weer uitkomt bij Donkere Duinen en Mariendal, en ze niet spotten maar wel weten dat er sinds een paar jaar bijzondere vogels broeden, en dat het steeds mooier wordt.  Een wereld in beweging, het is elke keer anders. Even door rijden naar het uitzicht aan het eind van het pad, over de knisperende schelpen en stenen heen en je moet haast wel stil worden van de pracht van dit mooie gebied.

Niet te vergeten de zaligheid van een fikse storm of heftig onweer, en dan even bovenop de dijk gaan genieten van die verwoestende kracht die de natuur kan hebben. We hebben het mooiste uitzicht van Nederland denk ik,  en we hebben het allemaal binnen handbereik.  Als je wilt, is overal iets moois te herkennen.  Je moet het willen zien.

Ik kan nog steeds stil worden van ontzag en ontroering als ik, voor ik naar mijn werk rij, eventjes naar het Balgzand rij, en op het Kuitje sta en me verwonder over al die vogels op het wad, geniet van de wereld die zich daar voor me ontpopt. De vogels die zich alleen maar druk maken om gewoon simpel te overleven,die daar in het voorjaar komen om te broeden en met de herfst te gaan reizen naar dat verre land om de winter door te komen. Met laag water jubelt het er van de vogels, een prachtige bijzondere wereld, los van alle idioterie, met hun eigen ritme en regels.

Open je ogen. Kijk. Geniet.