Het is maandagmiddag om iets voor 13.00. Ik heb telefoon en kan niet meteen ophangen maar ik moet de winkel opendoen en er staat al iemand voor de deur te springen om naar binnen te mogen. Vakantietijd, dus ik ben vandaag alleen. Een soort Remi, (je weet wel die van alleen op de wereld) maar dan wel een blije Remi, ik ben dan meestal sneller en productiever dus ik vind het helemaal goed. Ik heb wilde plannen met wat ik allemaal wil doen, maar goed, eerst de telefoon en de klant binnen laten die haast heeft.

Ik open de deur en de mevrouw die vanmorgen om 11.00 ook aan de deur stond te trekken komt met een heel verhaal letterlijk binnen vallen. Ik herken haar aan het hoedje. Ze ziet er bijzonder uit. Blauw shirt, groene broek, zwart hoedje en paarse schoenen. Dat ik probeer duidelijk te maken dat ik nog aan de telefoon hang met iemand heeft totaal geen zin, ze heeft haar verhaal al zo gerepeteerd dat ik er niet doorheen kom en dus hang ik mijn klant op met de belofte zo terug te bellen.

Ik begrijp niets van het verhaal. Ik krijg een compleet levensverhaal over me heen waar ik niets van kan maken maar wel begrijp ik eruit dat deze mevrouw gaat werken als tandarts. Snap ik dat goed? Ik geloof er niets van. Ik kan me erg vergissen hoor, maar tandarts, dat zie ik er niet helemaal aan af.

Het is een bijzondere mevrouw. Niet alleen ziet ze er bijzonder uit qua kleding en de wijze waarop ze overkomt, maar ook haar houding is bijzonder. Ze is helemaal gefocust op iets. Iets heel moois. Ze graaft door alle rekken heen en ik weet nog steeds niet helemaal wat ze nu zoekt.

Ik kan zien aan haar onrustige ogen dat niet alles wat ik vraag binnen komt en begrepen wordt maar ik kom er uiteindelijk, na herhaaldelijk rustig doorvragen achter, dat ze toch echt een jasje wil hebben. Want dat is hyginisch. Ja echt. Zo gezegd. Ik vraag nog verder. Moet het wit zijn dan? Neeeeee. Ze kijkt me geschokt aan en slaat haar hand voor haar mond.  Nee dat is niet goed. Want dan zie je alles erop. Ja antwoord ik, dat klopt, daarom wordt er juist vaak wit genomen.

Deze mevrouw gaat echter schoonmaken. Ik vraag of ze dan misschien iets met veel kleur wil hebben. Dan steekt ze goed af bij de witte jasjes van de tandarts.  Ze kijkt me verschrikt aan. Ze loopt daar pas na vijf uur. Niet tijdens werktijd. Stel je voor. Dat kan toch niet.

Ik schiet in de lach en we lachen samen. Wat een heerlijk mens. Gelukkig zijn er geen andere klanten dus ik kan alle tijd vrij maken voor haar. Mijn wilde plannen zet ik wel even in de koelkast. Hoe langer we samen zoeken hoe meer ik erachter kom dat in deze mevrouw een prachtige ziel zit. Dankbaar voor alles wat ze heeft. Ze weet niet goed wat ze mag,  kan of wat goed staat en ik trek haar over de streep door een fris azuurblauw jasje te geven. Ze draait een paar in de rondte. Vragend kijkt ze me aan. Staat het me wel goed?

Het staat haar echt goed. Nu moet ze overleggen met de tandarts of dit wel mag. Kan ik het jasje misschien even bewaren? Ik leg het apart met haar gegevens erop. Ze komt wel drie keer terug om te vragen of het echt wel kan. ik stel haar gerust en laat het briefje zien wat er op ligt. Een dag later komt ze terug om het jasje op te halen. Het mag. Het hoedje en de kleurige kleding is bijna gelijk aan gister, behalve het kleurige shirt, dat is vandaag roze. Mijn collega kijkt mij aan met grote ogen. Ik zie haar denken.

Als we bij de kassa staat raakt ze niet uitgepraat over hoe ik haar geholpen heb en hoe blij ze is dat ze een tweede kans krijgt. Veertig jaar heeft ze bij haar oude werkgever gewerkt en nu mag ze niet meer komen. Overbodig. Een schoonmaakbedrijf. Veel efficiënter. Haar eigen tandarts heeft haar een baan aangeboden. Wat een fantastische vent. Stoeltje in de hemel dat hij dit bijzondere mens met haar grenzeloos vertrouwen een plek wil geven. Ik geef haar wat korting en ze krijgt tranen in haar ogen. Ze belooft me dat ik een foto krijg als ze aan het werk is. En hoe lief ze het vindt dat ik alle tijd voor haar heb genomen, apart heb gelegd en dan ook nog korting geef. Het kan niet stuk voor haar.

Met een grote lach zwaaien we met zijn tweetjes onze bijzondere klant de deur uit.

Als je zo bijzonder bent, verdien je ook iets bijzonders.