Tussen onze aardbol en de strakblauwe hemel dwarrelen wolken. Ze dartelen over elkaar heen. Rollen, verder geblazen door de wind. Soms lijken de wolken op stoelen, mooie bankjes waar je zo op zou kunnen zitten.

Het lijkt op gesponnen suiker, dikke wattenbollen die in elkaar gevlochten zijn, zo sterk dat je je er in zou kunnen nestelen met een boek en een mok warme thee. Ik zou daar best eens heerlijk willen zitten. Stel je voor dat het een station zou zijn, tussen hemel en aarde als die zou bestaan.

Misschien kan ik samen mijn lieve opa nog een keertje kaartspelen en net doen of ik niet zie dat hij hartstikke valsspeelt. Of misschien, een mok thee, kletsen op niets af met mijn moeder omdat ik gewoon nieuwsgierig ben of ze wel weet hoe het met ons gaat. Gewoon zitten en elkaar aankijken en de koektrommels samen na schuimen of er nog iets lekkers in zit. Net als vroeger. Of misschien zou ik haar mijn verhalen laten lezen en vragen of ze het net zo graag zo willen lezen als ze vroeger de Bouquet reeks verslond.

Maar misschien, als ik dan toch met mensen mag praten, zou ik dan ook op zoek kunnen naar bepaalde mensen die ik jammer genoeg nooit gekend heb? Mijn opa, de vader van mijn moeder die zo muzikaal en creatief schijnt te zijn geweest? En dan heb ik het nog niet over de mensen die zo ver weg staan dat ik ze nooit ontmoet zou hebben. Zou dat dan wel kunnen? Dat lijkt me wel wat. Dat je een beetje zweeft, denkt over iemand die je graag ooit zou willen spreken en dat die persoon dan zomaar voor je staat en dat je niet moeilijk hoeft te doen. Ik denk dat ik niet de enige ben dus een nummertjes apparaat is dan toch wel weer nodig. Ik heb best wat vragen voor een aantal mensen.

Ik zou wel eens willen weten of, als er dan toch per ongeluk ineens wel een god blijkt te bestaan, dat moet dan wel een mooie mengeling van allerlei mythen, geloven en sprookjes door de jaren heen zijn, anders vind ik het niet goed. Plus, als het dan toch mag,  alle fantasie op een hoop gegooid, graag met het uiterlijk van een George Clooney vermengd met Morgan Freeman (in zijn jongere jaren) en de toegankelijkheid van Nelson Mandela. Dan zou ik wel eens willen weten hoe het in vredesnaam kan dat wij na 2000 jaar zogenaamde beschaving, ik weet niet hoe veel levenslessen, oorlogen, drama’s, verzoeningen, nog steeds niet snappen hoe we met de aarde en elkaar moeten omgaan.

Of zou het zo zijn dat ze op die etage daarboven waar ik dan echt niet mag komen, bij elkaar op de borrel gaan, weddenschappen met elkaar afsluiten om te zien wie er gelijk krijgt?

Het wordt wat lastig waarschijnlijk om me te wentelen in die wolken. En toch……Ik zou zo graag een gezellig, kneuterig warm wolkerig feestje willen geven op dat stukje tussen hemel en aarde. Om mensen van die twee werelden bij elkaar te brengen. Mensen die ik niet heb gekend maar nieuwsgierig naar ben, al die lieve mensen die ik wel heb gekend en verloren heb. Ik zou zo graag alle mensen die elkaar nooit hebben kunnen ontmoeten bij elkaar te zetten, en iedereen uit de grond van mijn hart te bedanken voor alles wat ze mij geleerd hebben en die me gemaakt hebben tot wie ik ben.

Maar ja, het zijn wolkjes en daar donderen we doorheen. Maar het idee alleen al maakt me toch een  beetje blij.