Mensjes in blauwe uniformen

Ik heb liggen dromen  dat ik werd aangehouden maar ik heb geen idee meer waarvoor. Toen ik wakker werd wist ik het nog en nu ben ik het kwijt. Geen idee wat ik had gedaan. Ik sta -overwegend- best op aardige voet met onze mensjes in blauwe uniformen die er voor moeten zorgen dat we ons een beetje netjes blijven gedragen. Ik heb ze een paar keer heel hard nodig gehad en toen was ik ongelooflijk dankbaar dat ze er waren, dus ik heb niets te mopperen. Maar natuurlijk, met zoveel kilometers die ik rij en ik ben geen hele tuttige rijder, dus ja, soms hebben we op het gebied van verkeer en ietsje te hard rijden een meningsverschil. De boetes vonden zijn weg wel hier en daar. Ach,  dat weet je nu eenmaal, als je te hard rijdt kies je er voor en dan moet je ook niet zeuren. En eigenlijk, het valt best mee en ik kom er ook nog wel eens mee weg. En nee niet omdat ik mijn decolleté dan laat zien maar omdat ik echt in alle oprechtheid, of noem het naïviteit echt geen idee heb.

Mijn eerste ervaring überhaupt met autorijden in mijn eentje, lang, lang geleden. Er was eens…..een drukke tante die toen nog lesgaf in sporttoestanden en ik moest naar Wormerveer om les te geven, ik woonde toen nog in Zaandam. Ik was al laat en een vriend die kwam eten,  bijgenaamd Swimswalabim omdat hij Wim heette bood mij zijn kleine pindaatje aan. Ik reed al niet veel en ik vond het eigenlijk dood eng, maar het was toch wel fijn omdat ik dan snel terug zou zijn. ik dus in dat kleine Pindaatje naar Wormerveer. Als je niet veel rijdt heb je geen idee. Dus ik reed wat normaal mijn fietsroute was en ik was net voorbij een bord wat ik niet goed had gezien toen ik me bedacht, oei. Mocht ik hier eigenlijk wel in? Ik ging al langzamer rijden omdat ik twijfelde en toen ik bijna stilstond kwam er een politiewagen naast me rijden. Gewichtig tikte de meneer op het raam toen ik braaf geparkeerd had, ik was toch al van plan het raampje open te draaien maar het ging niet snel genoeg. Mevrouwtje. Eenrichtingsverkeer.  Waar ik heen dacht te gaan. In mijn echte oprechtheid stamelde ik dat ik dit normaal fietste maar helemaal geen idee had hoe ik nu verder of terug moest gaan. De brave borst smolt over zoveel oprechtheid, en wees mij de weg. Geen boete nee. En nee, ik was er echt niet op uit, ik wist het echt niet.

De tweede ervaring waar ik op dat moment ontzettend om moest lachen maar waar ik ook mee wegkwam was op de A7. Inmiddels reed ik toen gemiddeld 45000 km per jaar op de teller en de A7 kun je lekker doorrossen. Ik reed dus 130 waar ik 120 mag. Maar dat doe ik altijd. En dat ik halverwege mijn inhaalacties bij de derde auto voor mij zag dat ik dus een politiewagen ging inhalen, ja hallo, hoe schijnheilig ben je. Ik ging dus ietsje minder hard rijden, zette de cruise control op 135 en kroop rustig voorbij de politiewagen. Ik heb me in moeten houden om niet ook nog eens lachendopzij te zwaaien want dan had ik natuurlijk wel het haasje geweest.  Geen boete nee, maar wel voortaan iets beter vooruit kijken wie ik in haal.

En de allerlaatste en daar krijg ik echt nog steeds de slappe lach van als ik het vertel. Ik kom ons huis uit om naar mijn werk te gaan en ik zie een agent achter mijn auto staan en concludeer,  Ah, ze staan te controleren. In de oude staat (en nu nog trouwens) was de Middenweg een soort racecircuit en nog een stukje breder dan nu dus werd er regelmatig geflitst/gelaserd en gelijk aangehouden. Ik moet de andere kant uit en ik ben gewend om mijn auto over de middenstreep heen te sjezen, officieel mag dat niet nee maar we doen dat al jaren zo en niemand maakt er een probleem van. Ik wens de meneer met zijn mooie blauwe uniform (toen nog niet zo’n stoere outfit)  een hele fijne goedemorgen met mijn stralende lach en stap in mijn auto. Er schiet nog wel even door mijn hoofd – zal ik dit wel doen maar ja, wat flauw om dat nu niet te doen -omdat er een agent- staat ik doe het toch ook- anders is het zooo kinderachtig- dus ik knik de man nog een keer vriendelijk toe,steek mijn hand nog even op en glimlach, hij zwaait vriendelijk terug naar me en draai mijn auto in 1 keer naar de andere kant over de weg heen.  Ik ben weggereden en ik heb niets meer gehoord. Tot in de avond. Mijn lieve teerbeminde echtgenoot zei dat ik toch ook wel een lekker ding was. In opperste verbazing, want ik had echt geen idee meer. “ Die agent die daar stond waarschuwde mij dat als ik het in mijn hoofd haalde om net zo mijn auto over de middenstreep heen te scheuren naar de andere kant van de weg dat IK wel een bekeuring zou krijgen. Ik kwam niet meer bij. Maar ik had geen boete. Wel de slappe lach.