O nee. Het gebeurt me weer. Ik zit tegenover iemand die me gierend van het lachen aankijkt en ik kom er met goed fatsoen niet meer mee weg. We zitten te praten over van alles en nog wat. Ik zit in gesprek met een gast die de toko van zijn ouders heeft overgenomen, zij zijn verhuisd naar Spanje, geemigreerd met veel plezier en hij zit net te vertellen dat zijn moeder vorig jaar haar 50e verjaardag heeft gevierd. Ik dacht werkelijk dat ze tegen de zestig was dus in de tijd dat hij dat vertelt val ik bijna van mijn stoel van verbazing en jammer genoeg kan ik dat niet verbergen.

 Hij ziet mijn reactie en giert het uit. Vraagt direct hoe oud ik dacht dat ze was. Ik kan niet anders dan ietwat geneerd heen en weer schuiven op mijn stoel en bedenken dat ik echt geen excuus kan verzinnen om hier nog mee weg te komen en dus moet vertellen wat ik dacht. Als ik schoorvoetend zeg dat ik haar tegen de 60 schatte volgt zijn volgende vraag. Hij veegt ondertussen de tranen uit zijn ogen.

Hoe oud ik dan denk dat zijn vader is. Mijn hemel, nog een gewetensvraag. Crap. Die is echt veel ouder, maar dan waarschijnlijk ook geen 60. Hemeltje lief, het zweet breekt me uit  maar ik kan er niet onderuit, ik moet antwoord geven. Ik doe een gok, en gok verkeerd. Geen 62 maar 54. Crap. Hoe krijg ik het voor elkaar?

Vorige maand ook al, ik sta in gesprek op een feestje en we hebben het over leeftijd en ik kom er al gaande weg achter dat mijn gesprekspartner, die ik niet heel goed ken, maar toch al een paar jaar tegen kom op feestjes niet tien jaar ouder is dan dat ik ben, maar veel jonger. O.

 Ik moet mezelf toch maar eens achter mijn oren krabben want dit zit dan niet in hen, dit zit dus in mij. Als je dat regelmatig overkomt moet je bij je zelf te rade gaan.

Laffe conclusie:

Dit zit dus tussen mijn oren, dat ik nog steeds denk dat ik een springerig-niet-stil-te-krijgen-slappe-lach- krijgende-huppeltrut ben die dertig wil zijn (Nah, wil ik dat echt? Hmmm) maar dat niet is.

Ik ga volgend jaar groot feest geven omdat ik 50 word, ik vind het hilarisch grappig dat ik echt al zo oud ben. Toen ik dertig was vond ik dat een leeftijd waar je u tegen zegt, nu denk ik, t gaat werkelijk helemaal nergens over. Ik leer nog steeds, zie elke dag nieuwe dingen en ik spring nog steeds boven op allerlei dingen die ik niet ken en denk leuk te vinden. 

Maar helaas wijffie, je bent geen dertig meer, je bent een dinosaurus, een fossiel aan het worden. Nog even en dan blazen ze het stof van je hoofd af terwijl ze en passant langs je lopen.

Hoe moet ik zorgen dat mijn hersenen gaan begrijpen dat ik er net zo uit zie als mensen van mijn eigen leeftijd. Terwijl ik dat best weet. Ik zie genoeg gaten in mijn hoofd die er niet zaten toen ik dertig was, maar ik wil er kennelijk nog niet aan dat ik ook ondertussen bijna van middelbare leeftijd ben, ik griezel van het woord, jasses wat een naar woord. Ieuw! Middelbaar, dan loop je toch samen met je man in dezelfde jas, met piepende schoenen en keurig voorgesorteerd over het zebra pad in plaats van al rennend dwars naar de overkant omdat je weer eens haast hebt?

Nou. Laat mij dan toch voorlopig nog maar even lekker springen, twee verschillende sokken aan doen, mijn nagels in twee kleuren lakken, met blauw haar lopen, de slappe lach krijgen als mij dat niet uitkomt maar ik het toch niet kan tegen houden en vooral,  heel veel plezier hebben in het leven.

Want volgens mij blijf je dan toch nog wel een beetje jong. Al is het maar in gedachten.