Eigenlijk zijn de mensen die aanslagen plegen heel sneu. Eigenlijk moeten we medelijden met ze hebben.

Het zijn mensen die heilig geloven in hun eigen verhaal en niet in staat zijn te luisteren, een gesprek te voeren met een ander. Het zijn mensen die denken niets te verliezen te hebben want ze hebben niets. Ze denken dat ze geen toekomst hebben, ze denken dat het leven, indien niet geleefd op hun manier,  er niet toe doet.

Ze weten vast niet dat het heerlijk is om met je voeten in de zee de staan en te genieten van de zon, het zand tussen je tenen en het zout op je huid.
Het is heel verdrietig dat zij vast niet weten hoe het is om de warmte te voelen van de eerste zonnestralen na de regen.
Zij weten vast ook niet hoe zalig het ruikt als er een flinke storm is geweest en de natuur weer tot leven komt.
Ze weten vast niet hoe het voelt als iemand een hand op je schouder legt, en je zo laat weten dat je mee telt.
Misschien zijn zij nooit opgestaan met het geluid van de vogels die hun lied zingen.
Misschien hebben zij niet gezien dat de knoppen in de bomen weer ontluiken.
Misschien weten zij ook niet hoe je kunt genieten van muziek.
Zij weten misschien niet dat je gelukkig kunt worden van een warme mok chocolademelk.
Ze weten vast niet hoe het is om een snorrende poes op schoot te hebben die je gelukzalig spinnend van tevredenheid aankijkt.
Misschien weten zij ook niet hoe heerlijk het kan zijn om de slappe lach te hebben met vrienden.
Misschien kennen zij de waarde niet van vriendschap.
Misschien kennen zij geen onvoorwaardelijke liefde.
Misschien weten zij niet hoe het is om te reizen en elkaar te verrijken met je kennis.
Zij weten niet hoe mooi het kan zijn om elkaar te begroeten en werkelijk contact te maken.

Ik voel me zo  bevoorrecht dat ik het wel weet.
Het enige dat ik kan doen is mijn armen nog wijder te openen, mijn manier van hoe ik in het leven sta te delen met mensen, mijn meestal zonnige kijk op het leven ook al is het soms niet zo leuk.  

Een praatje maken met onbekende mensen, het contact maken met anderen, een vriendelijke blik, een knikje dat je de ander gezien hebt, het bruggenbouwen naar andere culturen, dit te willen delen met mensen die dat willen horen.

Ik zet de deur naar mijn hart nog verder open. Misschien zijn er uiteindelijk dan ooit, ooit, minder sneue mensen die niet weten waarom het leven de moeite waard is. Niet alleen voor hen, maar ook voor ons.