Boris from Russia

We zitten in de zon op het Dvortsovajaplein, rechts de Isaakcathedraal, recht voor ons het beeld van Peter de Grote op zijn paard. Het is warm, ruim 23 graden en we wachten tot de hele groep waarmee we op vakantie zijn zich verzameld heeft op de afgesproken tijd en plek om met een bootje door de grachten van Sint Petersburg te varen. Inderdaad grachten. Tsaar Peter heeft goed gekeken naar Amsterdam. Niet helemaal geworden zoals hij wilde, maar toch een stad met veel water, grenzend aan de Oostzee geeft het een klimaat zoals we die maar al te goed kennen.

Dit land, zo tegenstrijdig in overwinnaars en verliezers, in democratie en manipulatie, in verzet en overgave, het is prachtig en volop van te genieten. We zijn blij dat we met een reisorganisatie op reis zijn gegaan. Het Cyrillisch alfabet is lastig te lezen ondanks dat ik het uitgeprint heb en we soms woorden herkennen. Snel woorden herkennen is soms lastig omdat we nog veel te veel tijd nodig hebben. De rest van de groep is nog niet te zien dus we koesteren ons in het zonnetje. Het is 9 mei, dag van de overwinning en deze wordt net zo explosief gevierd als onze Koningsdag in Nederland, met dien verstande dat hier in de ochtend een indrukwekkende militaire parade op de centrale pleinen wordt gehouden en in de middag mensen de straat op gaan met portretten van mensen die hun leven lieten in de oorlogen, hetzij door de hongerwinter, hetzij door het slagveld. In Moskou zijn 1 miljoen mensen de straat opgegaan, in St Petersburg 300000. Een enorme stoet mensen met portretten voor zich uit maakt veel indruk en gelijktijdig wordt ook een enorm feest gevierd. Bijzonder.

Bij de bushalte een meter of twee verderop zit een klein hondje te keffen. Het houdt niet op. Zijn eigenaresse laat hem gelukkig wel gaan. Hij doet niemand kwaad. Ik zie in de verte onze reisleidster aankomen, volgens DM Svetlana, maar ze heet Tatjana. Tatjana 2. In Moskou hadden we ook een Tatjana. Beiden niet behept met veel geduld, maar dat is waarschijnlijk de cultuur. Hier zijn ze niet gewend iets twee keer te moeten vertellen en we voelen ons soms een beetje dom als ze weer zegt, “dat heb ik toch net al verteld? Ergernis van hen dat wij niet opletten heeft vast te maken met ons vakantie gevoel en haar opvoeding met autoriteit. Je let hier op als de juf iets zeg. Recalcitrante Nederlandse toeristen stonden niet in het boekje toen ze de opleiding deden.

Er komt een stevige man aan lopen. Hij wankelt een beetje. Aan zijn hand het keffende hondje.

He ,die zat net in het bushokje bij die mevrouw. Die twee, eh drie horen vast bij elkaar. Hij gaat op zijn hurken zitten en begint een heel verhaal wat ik niet goed kan verstaan en valt vervolgens op zijn knieeen. Hij kijkt mij en DM aan. Hij maakt een vuist en slaat met een doffe klap op zijn borst.

DM en ik kijken allebei een beetje argwanend wat hij wil. Geld? Discussie? “Me Boris from Russia”zegt hij ferm. Hij slaat nog een keer met zijn vuist op zijn borst om het verhaal nog eens te versterken. Hij pakt DM zijn arm en DM zegt zijn naam. Boris heeft echter geen belangstelling voor zijn naam. Hij kijkt mij aan en knikt blij. Hij slaat weer op zijn borst en zegt nogmaals “Boris from Russia. Excuse Bad english” dat slechte engels komt niet alleen omdat hij de taal niet spreekt of niet goed spreekt, hij heeft vandaag niet alleen aan de thee gezeten, de wodka stond dichterbij.

DM geeft als antwoord dat hij “bad Russia” spreekt, Boris rolt schaterlachend om  maar rolt weer terug en wijst opnieuw naar mij. DM en ik schieten ook in de lach. Boris lacht mee. “you are from”? DM antwoord “from Holland”. Boris heeft geen idee wat DM eigenlijk zegt. En met een gebaar wijst hij nogmaals op mij en vraagt hoe ik heet. Hij legt zijn hand op zijn hart en kijkt me bijna verliefd aan.

Ik geef antwoord en moet zo ontzettend lachen. Het is zo komisch. Deze man, hier op zijn knieën, zo dronken als een tor wil ons duidelijk maken dat hij, DM zijn vrouw, ik dus,  helemaal geweldig vindt. Ik weet niet zo goed wat ik met deze informatie moet maar ik vind het zo aandoenlijk dat hij dat niet rechstreeks aan mij vertelt maar aan DM. Wat netjes. Met een schuin oog kijk ik naar het bushokje waar ik zijn vrouw of vriendin vermoed. Misschien is die net zo ver heen als zoveel anderen in deze stad vandaag.  Boris blijft zitten, en beweegt niet meer. Wel maakt hij om de paar seconden een gebaar dat mij moet duidelijk maken hoe geweldig hij me vindt.  Net als ik me afvraag of er niet iemand ons kan komen redden zie ik Tatjana aankomen. Ze doet niets maar kijkt alleen. Boris staat op en verdwijnt met het keffende hondje weer het bushokje in. DM en ik komen niet meer bij van het lachen. Wat lief, wat schattig,  wat idioot.

De groep is inmiddels compleet en we lopen langzaam naar de boot toe. Boris zit nog te wachten in het bushokje met het keffende hondje en zijn vriendin. Ik voel in mijn tas een mini setje delfsblauwe klompjes. Meegenomen omdat we heel misschien een paar mensen zouden ontmoeten die ik heb leren kennen via Postcrossing, wat overigens niet lukte. Zal ik??

Ik schat de afstand en snelheid in waarme Boris ons in kan halen. Neeh…dat red ie niet. Ik snel naar het bushokje en duw Boris de klompjes in zijn handen. Ik maak me snel weer uit de voeten en voeg me bij de groep. DM vraagt verbaasd wat ik gegeven heb en ik leg uit. We draaien ons om, net voordat we de bocht om gaan en Boris niet meer kunnen zien, hij staat rechtop, brede grijns,twee armen in de lucht, de vuisten gebald. Hij is ontzettend blij met zijn kado.  Daags erna zitten we aan het ontbijt en vertellen het bijzondere verhaal aan onze medereizigers.

We zijn vooral nieuwsgierig of Boris op hetzelfde moment stomverbaasd naar zijn klompjes kijkt en zich afvraagt hoe hij daar in vredesnaam aan is gekomen.