IJS

Ik ben eigenlijk helemaal geen ijs eter maar DM is dat wel en snoept graag een ijsje als toetje na het eten. We zijn “out of” ijs dus ik sta de halve vriezer bij Ome AH na te pluizen waar die bewuste kleine nep magnums gebleven zijn. ik ontdek er twee. He. Wat is dat. Twee soorten. Ik heb altijd dezelfde maar wat is nu het verschil. Ze liggen naast elkaar, er zitten er volgens mij dezelfde soorten in maar ik twijfel nu toch. Die andere ziet er lekkerder uit. Hm. Wat nu. Handige verkoop truc als dat mooie er-uit-zien dik twee euro scheelt.

Ik kijk nog eens. Twijfel nogmaals terwijl er inmiddels een dame naast me is komen staan die haar rug ondersteunt en er uit ziet alsof het kindje wat overduidelijk in haar buik zit ter plekke door de buikwand naar buiten wil komen. Bukken is wat lastig en ze wil bukken want ook zij is iets aan het zoeken. We raken aan de praat (hoe kan het anders) en ze besluit voor mij dat ik gewoon die goedkope moet pakken. Slaat nergens op, chocola is hetzelfde, gewicht is hetzelfde, flauwekul. Ik ben eruit. Zij niet. Ze zoekt iets. Maar bukken met zo’n buik waarvan ik alleen maar kan bedenken hoe zwaar dat moet voelen valt niet mee.

Ze zoekt bananen ijs. Ik pluis opnieuw de hele kast door. Mango ijs,  ik kijk om, die heb ik ook eens meegenomen voor een toetje, zo die was wel heel lekker, zelfs ik ging om. Er wordt geschud. Nee niet goed. Je zult maar onbedaarlijke trek in iets hebben, dan moet je daar aan toegeven. Ik lepel alle soorten op, van Ben & Jerry tot eigen merken maar nee. Het is niet goed.  Ik vind, ik weet niet hoeveel verschillende soorten ijs maar geen bananenijs. Wel bananenijs met caramel.

Sip kijkt ze me aan. Dat gevoel ken ik wel. Trek in iets hebben en het niet kunnen scoren. Ik heb medelijden met haar. Ze vertelt dat ze verslaafd is aan het bananen ijs van de ijssalon bij ons in de stad. Ik moet toegeven dat die super lekker ijs heeft. ik heb de Cheese Cake daar gehaald en die was inderdaad niet bepaald vies. Mooi toetje onderweg naar huis als we weer eens hebben liggen dweilen in de stad. Het probleem is nog niet opgelost want er moet toch echt bananenijs komen. Je kunt toch niet drie keer per dag naar de ijssalon. Hoewel. Kan wel. Maar nee, dat is te erg. Toch?

We liggen allebei in een deuk. Ze staat nog in dubio als ik werkelijk alle opties heb laten zien en haar daarna sterkte wens met de lastige keuze. Dat kan zo maar een dingetje zijn. (we grijnzen allebei als ik zo afscheid neem) Ik neem mijn ijsjes mee voordat ze echt smelten.

Bij de kassa komen we elkaar toevallig weer tegen en schieten opnieuw in de lach. Vijf doosjes bananenijs met caramel liggen achter mijn boodschappen op de band. Ik vraag of ze een beetje blij is nu. Een beetje. Het is iets. Ik wens haar sterkte en of plezier, ze mag kiezen, met het ijs, de buik en alles wat er nog gaat komen en we spreken af als we elkaar nog eens tegen komen dat we de "lekkerte" en kwaliteit van de ijsjes gaan bespreken . Ha. Leuk mens.