We zitten bij Loetje. (Ik ga onbeschaamd reclame maken want het was zo leuk........ Helemaal geweldig) Vlak bij het Centraal Station. Er is weinig plek meer, we moeten echt even heen en weer lopen om te kijken of er misschien toch ergens een plekje vrij kwam en verdraaid, twee dames met nog halfvolle wijnglazen wijzen op hun plekje. We schuiven er tussen. Een klein smal tafeltje met je rug tegen de muur, maar dat wel uitzicht biedt op het water, en veel belangrijker, alle andere mensen die daar ook zitten.

Het is vrijdagmiddag en de borrel is voor velen begonnen. Ik wist eigenlijk niet  dat dit echt zo leefde, al doen wij dat zelf ook,  we zagen het al in Amersfoort toen we daar de trein in stapten, voor het station stonden daar ook al grote groepen mensen vet aan de borrel. Wat leuk!  Mooie manier om het weekend in te luiden.

Het is prachtige weer, een mooie nazomer dag en het is druk. Veel mensen kletsen duidelijk bij en Zus en Ik sluiten hier onze leuke dag af, samen de grote biefstuk van Loet delen – en waar ze met veel onthaal nog een extra bord met bestek ook voor je neerzetten, super gasten daar- met frieten en salade, wat naderhand meer dan genoeg blijkt te zijn.

Voor ons zit een groepje Duitsers die ons al een paar keer taxerend heeft opgenomen. Ik heb geen idee maar het zou te maken kunnen hebben dat we nogal wat lol hebben. Het is alsof we op een ontvangstplek zitten waar iedereen langskomt en waar de meeste mensen ons groeten.

Als wij ons biefstuk krijgen lopen er net een paar mannen voorbij die weggaan en even stoppen en naar voren buigen om ons  een feestelijk “eet smakelijk dames” toe te wensen. Mijn zus kijkt mij verbijsterd aan. Hoezo? Waarom? Ik lig in een deuk. We hebben samen ook nog eens op de brug gestaan ergens in Amsterdam om een selfie te maken met op de achtergrond de grachten en dat er twee jonge italianen bij kwamen staan of ze ook met ons een selfie mochten maken. Zus enigszins verbijsterd omdat we hun moeder hadden kunnen zijn. Waar. Maar zo leuk!! En ook die onverwachte gesprekken of opmerkingen van en met totaal onbekende mensen, zo leuk!

Vriend C zegt altijd, al zet ik jou op de Noordpool, dan leer je Ijsbeers praten, vriend F zei dit weekend, jij kijkt altijd zo verwachtingsvol naar mensen dat mensen ook niet anders durven dan iets te zeggen. Ik hoop niet dat het zo erg is, maar ik vrees dat er wel een kern van waarheid in zit.

Wij zijn aangevallen op onze zalige gedeelde biefstuk en naast mij is een jonge man gaan zitten, nog wel netjes vragend of ik het goed vond dat hij naast me ging zitten. Tuurlijk. We raken uiteraard aan de praat en hij vertelt dat hij naar de Sea Shepherd is geweest. Het nieuwe schip lag in de haven in Amsterdam, en ondanks al zijn idealisme, al zijn dromen om ooit mee te gaan, heeft laten varen, letterlijk, omdat hij koos voor een heel gelukkig gezinnetje in Landgraaf met twee bloedjes van kinderen en een lieve vrouw. “Wat mooi zeg ik”, getroffen door de lichte ondertoon van spijt  in zijn stem, “en wat goed dat je dan nu toch op een dag “even” heen en weer gaat.” Tassen en armen vol spulletjes  van de Sea Shepherd. Ik had al gezien dat hij een mooie dikke trui aan had met ook dat logo er op. Kleurplaten voor de kinderen, de volgende generatie krijgt in ieder geval ook iets mee.

Onze heerlijke biefstukje en aanverwante lekkers is op en het wordt tijd dat we gaan. We voelen ons inmiddels een soort koninklijke hoogheden omdat iedereen die langs komt groet of even knikt en we nemen hartelijk afscheid van de meneer naast ons en wensen hem een goede terugreis naar Landgraaf. Hij glimlacht en wenst ons nog een hele mooie dag. En dat was het.