Het is een warme dag geweest en ik loop met mijn bordje met eten voor Dommel de tuin in. Met mooi weer ligt die lekker in de tuin en ze eet niet zo goed meer, of liever gezegd, ze eet wel goed maar komt niet meer op het idee dat ze soms moet eten dus ik loop, gewapend met schoteltje voer naar achter om onze hoogbejaarde zwarte poes te zoeken. Niet te vinden.

Naast me loopt Faarong. Hij huppelt mee, gewoon omdat het een vrolijke kat is maar ineens zie ik aan zijn blik dat hij ergens een vogel ziet. Hij staat bijna stil, bekje gaat mekkerend een beetje open. Ik loop door en zie nog steeds Dommel niet. Faarong gaat in de aanval. Pootjes laag, buik bijna op de grond, en dat is snel als je een kat bent van dik 5 kilo met iets te veel “spieren” ,  de staart zwiept snel heen en weer. Ik kijk omhoog om te zien waar hij die vogel ziet.

Ineens zie ik een jonge ekster, beetje in paniek, huppend door de dikke takken van onze magnolia  om te gaan vliegen. Dat vliegen lukt echter niet, hij stort weer neer op lagere tak. Inmiddels is koekat omhoog aan het klimmen. Wil ik die ekster redden zal ik iets moeten doen. Ik laat het schoteltje met eten wat voor Dommel was bedoeld aan Faarong zien. Die zakt onmiddellijk weer naar beneden. Hoezo jagers instinct, dit is veel makkelijker en lekkerder. Die is afgeleid en gaat ondertussen het schoteltje aflebberen maar ik zie in mijn ooghoek ook Din aankomen. Gelukkig, die heeft samen met zijn broer geen tijd en gaan samen het schoteltje leeg slikken. Daar ga je echt de oorlog mee winnen. Wat een jagers zijn het toch. In dit geval gelukkig.

De ekster is inmiddels uit de Magnolia gestuiterd en hupt nu volledig in paniek op de grond. Hij springt, en vliegt, althans dat probeert hij, in de druivenrank, hij komt iets hoger nu maar hij komt niet van het erf af. Als hij voor de derde keer op de grond terecht komt weet ik hem te vangen. Ja en nu. Sta ik dan met een spartelende ekster in mijn handen. Naast me hoor ik de buurman vragen of ik hem heb. Het dringt niet meteen tot me door dat hij inderdaad mij roept. Ik loop de tuin uit met de ekster veilig in mijn handen. Die vind het niet erg geloof ik, die zit inmiddels vrij rustig in mijn handen.

Dan dringt het tot me door dat ik deze vogel dus al een paar weken hoor. Ik vermoedde inderdaad dat de buurtjes weer een vogeltje hadden, maar ik had nog niet bedacht dat dat een ekster zou kunnen zijn. Buurman bevestigt het verhaal. Hij heeft eksterjong gevonden langs de weg, ze hebben hem al een paar weken en hij moet eigenlijk nu gaan vliegen, maar dat gaat niet.

We hebben het er even over en besluiten dat hij  misschien dan toch maar naar het vogelasiel moet, want dit is helemaal zielig. Hij heeft zo echt geen schijn van kans. Die gekke katten van mij mogen dan de voorkeur geven aan een schoteltje kattenvoer, de meeste katten vinden alleen het jagen al geweldig. Ik geef de ekster over aan de buurman en vergeet het hele voorval. Tot ik een dag later een pakketje bij dezelfde buren moet ophalen en de rest van het verhaal van mijn buurvrouw hoor.

Ekstertje had eigenlijk al weg gemoeten van buurvrouw. Buurvrouw is geen fan van alles wat vleugels heeft. Sterker nog, met het ophangen van de was had ze met het uitslaan van de lakens het eksterjong de keuken ingejaagd en er in paniek achter aan gerend en ook nog  de deur nog dicht gegooid dus vogel en buurvrouw zaten samen in de keuken, geen gelukkige combinatie. Het besluit werd genomen, Vogel moest weg. Buurman reed naar vogelasiel, kwam echter onverrichterzake weer terug. Onderweg was vogel verdwenen.  

Hij hoorde hem wel, maar zag hem niet. Samen de auto in waar vogel niet te zien was maar wel te horen. Alles wat los kon losgehaald. Dochter des huizes trof  ouders op hun knieen aan in de auto om vogel te zoeken en ging ook mee helpen. Gelukkig hoefde de auto niet naar de garage om vogel te bevrijden, hij zat achter de stuurkolom, via de vloerbedekking dashboardkastje, best knap als je dat voor elkaar krijgt. Toch bevrijd dus. . Als beloning voor de schrik mocht ie dan toch blijven. Maar dan wel in vrijheid want buurvrouw zag haar geest al dwalen. Ekster was in de ochtend in volle vrijheid al bij de andere buren beland, daar zitten twee grote Noorse boskatten en dat zijn wel jagers. Geen succes. In de middag zat ie bij ons in de tuin. Ach gos. Wat een verhaal.

Ekstertje is uiteindelijk toch bij het vogelasiel beland. Medewerker vogelasiel keek bedenkelijk. Hij wordt niet voor niets uit het nest verstoten. De zwakste schakel. Ze hebben hem losgelaten in het bos en hopen er maar het beste van. ik lag ‘s avonds in mijn veilige bedje, en hoorde de misthoorn in de verte waarschuwen. Als je al zoveel momenten in je jonge leventje hebt gehad dat je bijna het loodje legt, moet je toch wel blijven leven? Ik hoop zo dat ekstertje ineens door kreeg dat als ie alle motoren heel hard aanzette, en heel veel "gas" gaf,  dat ie echt echt waar, zo maar toch kon vliegen. Heb vertrouwen dat je het kunt. Gewoon gaan vriendje, go with the flow.