Een vriendelijke mevrouw vraagt of ze mij een kaart mag geven en natuurlijk mag dat, ik ben dol op kaartjes en dit is een heel gezellig exemplaar. Een groene kaart met blaadjes en een vrolijke bloem erop. Ik bedank de mevrouw heel hartelijk en loop ondertussen door met mijn lijstje van dingen die ik moet halen. Al wandelend draai ik de kaart om en lees de boodschap dat ik van harte uitgenodigd ben om elke woensdag om 10.00 aanwezig te zijn op de vrouwenochtend in het Bijbelhuis.

Nou dat is wel heel aardig. Hoewel. Kennelijk zie ik eruit alsof ik daar alle tijd voor heb. Of zou ik de indruk wekken ernstig behoefte te hebben aan een gesprek in het Bijbelhuis. Ik overweeg de gedachte even. Dat zou kunnen. Hm. Dat zegt iets over mij. Of hoe ik overkom. Desperaat, snakkend naar een gesprek. Ik grinnik even bij de gedachte.

Ik laat mijn gedachten even de vrije loop. Ik heb er natuurlijk totaal geen tijd voor. Tien uur is niet bepaald een tijdstip waarop drukke mensen - zoals vele anderen met mij- juist zeker geen tijd hebben. Zou het bedoeld zijn voor mensen die niet meer werken, of mensen die niet kunnen werken? ik zou bijna gaan, gewoon om dat ik nieuwsgierig ben.

Ik mag nog wel hopen dat als ik daar om tien uur binnen val met mijn eigen drukke persoonlijkheid (ja ik weet het J) (ze zouden gek worden van me vrees ik)  een super heerlijk koffietje krijg met een lekker koekje. Niet een stoffig cakeje zoals je die vroeger altijd bij begrafenissen en crematies kreeg. Zo eentje dat als je iets wilt zeggen je onmiddellijk de koffie moet wel drinken om die hap cake weg te krijgen. Niet handig als je gezellig een praatje wil maken. Ik neem Geen Koek beslis ik op voorhand. Maar de koffie en praatje is misschien toch wel een beetje interessant. Ik ga toch eens kijken op de site. Er staat geen webadres op de kaart, maar beetje googlen doet wonderen. Ben even nieuwsgierig.

Ik lees een heel verhaal over een gepensioneerde marine meneer die naar Canada wilde gaan maar daar niet mocht blijven en dan nu maar het woord van God in Nederland wil verkondigen. Ok. Daar haak ik al een beetje af. Super goed hoor. Maar niet voor mij. Wat een nobele mensen zijn dit toch. Echt waar. Dit is serieus, ik ben niet cynisch. Ik vind dat zo knap, en wat super dat mensen die na de marine niet weten wat ze moeten doen nog altijd een carriere kunnen opbouwen in deze richting.

Er staan wel wat dingen in de tekst waar ik een beetje om moet lachen. “Uw woord is een lamp voor mijn voet, en een licht voor mijn pad”, dat laatste wil ik echt geloven, want veel mensen hebben ook veel aan het geloof- in welke vorm dan ook- maar die lamp voor mijn voet, dat zou niet goed komen.

Vooropgesteld dat het donker is schop ik er zo tegen aan en ligt ie in no-time bij mij in de sloot. Dat gaat hem echt niet worden. Ondanks mijn respect en hoe geweldig ik het vind dat er mensen zijn die hier hun hele leven aan wijden. Echt , ik zou het niet kunnen. Ik laat iedereen fijn in zijn waarde, de meneer die dat woord verkondigt, de mevrouw die het kaartje aan mij gaf. Chapeau.

 Ik stuur mijn eigen kaartjes wel. Naar iedereen die ik leuk vind. In Nederland. Over de hele wereld. Met gewoon een gezelligevrolijke boodschap. Leef. Geniet. Laat mee genieten. Glimlach.  Ja, inderdaad, dat is dan misschien mijn evangelie. En daar mag je ook voor langskomen hoor.  Zonder kleffe cake, maar met koffie, zelfs een cappuccinootje, zalige koekjes, potten kruiden thee  met repen chocola, borrel of een lekkere maaltijd. En dan gaan we toch kletsen……..Gezellig!