Ik sta op het punt om te vertrekken. Ik ben zo slecht in afscheid nemen dat ik blij ben dat DM mij niet weg brengt. Lekker alleen in de trein, boekje, beetje muziek op mijn oren. Ik heb gauw nog wat boodschappen gehaald omdat ik weet dat hij dat vergeet en er waarschijnlijk pas achter komt als de winkels al dicht zijn. 

Als ik een foto app van de boodschappen appt hij terug met een verdrietige smiley en de tekst, en toch ga je weg....Vrolijk app ik terug dat dat klopt. Ik weiger een schuldgevoel toe te laten, al knaagt het een ietsiepietsie.

Koffer heb ik net dichtgegooid, laatste dingen toch nog maar even in een plastic tasje gedaan, zo suf als ik straks in Madrid aankom en mijn koffer zit vol lotion, lenzen vloeistof of wat dan ook.

Het is práchtig weer, ik heb net nog een koffietje in de zon gedronken.  Alsof de poezen me een nog groter schuldgevoel willen aan mauwen liggen ze bijna allemaal bij me in de buurt.

Soleil heeft zich net op haar rug gedraaid, ik mag haar buikje kriebelen en ze geeft me kleine kusjes op haar manier op mijn hand.

Als ik de laatste was weg haal uit de zon ontdek ik Faarong, zijn witte pootjes steken net onder de handdoek door die over de stoel lag te drogen. Hij kijkt me verontwaardigd aan als ik de handdoek echt weg haal.

Boven gooi ik de was in de mand, de shirts die nog wat klammig voelen leg ik er overheen zodat het nog iets verder kan drogen. 

Dushka ligt op bed, pootjes omhoog en hij draait nog wat verder alsof hij dacht dat ik hem niet gezien had.  Als ik hem onder zijn kin kriebel zucht hij tevreden en zet zijn motor aan. Boefje. 

Ik gooi mijn rugzak om, check de laatste keer of ik echt ticket en paspoort bij me heb, laat mijn vriendinnetjes in België weten dat ik nu ook vertrek, we zien elkaar in Madrid.

Als ik richting het station loop voel ik mijn telefoon bibberen. Mijn buurvrouw die me ziet weggaan. 
Ik mag het zonnetje niet mee nemen. Maar wel veel plezier. Dat lukt vast.

Ik ben onderweg.