We zitten in de ronde tent op het festival en we zien niets. we zijn naar boven geklommen op een lange trap en dan is het even kijken en schakelen van licht naar donker waar je kunt zitten. In dit geval alleen aan de zijkant waar we geen zicht hebben op het podium want we kijken tegen de achterkant. Hm. We kijken elkaar aan. Een spaanse zanger met prachtige stem en een flamencodanseres staat te dansen maar we zien er niets van. We knikken elkaar toe. We blijven. Alleen het geluid is al zo mooi dat het de moeite van het luisteren waard is, maar misschien dat we met wat mazzel in de loop van het optreden wel kunnen verhuizen naar betere plaatsen.

Waar we zijn is een wat alternatief festival met heel veel verschillende muziek stijlen. Soms is het zo mooi, en soms is het niets. Dit is wat ons betreft de verrassing van het festival. Loepzuiver, prachtige donkere stem. Na de eerste nummers gaan er een paar mensen weg en wij kunnen iets naar links opschuiven zodat we in ieder geval de Flamencodanseres iets kunnen zien. Bij het volgende nummer verdwijnen er nog een paar mensen en we schuiven telkens een paar zitplaatsen op. We zijn nu in staat om de toetsenist, danseres en zanger te zien. We zijn al heel tevreden.

Halverwege een prachtig rustig nummer stommelen er twee mensen omhoog. Beetje vreemd omdat je eigenlijk alleen tussen de nummers door mag verplaatsen. Veel kabaal komt omhoog en veel mensen draaien hun hoofd geirriteerd om. Het is een echtpaar, met een trolleykarretje waar je normaal je boodschappen in doet. Een trolleykarretje op een festival? Ja dus. Dat trolleykarretje moet ongeveer 24 treden omhoog gesleurd worden en dat valt niet mee.

Hakketakkeboinkhakketakkeboink, houten treden met ijzer, dat maakt kabaal. Eindelijk zijn ze boven gekomen en ze zien naast ons twee plekken vrij. Ze mompelen tegen elkaar en gaan tussen de mensen door, schuivelend en slepend hun trolleykarretje voort bewegend.

Aankomend op hun plek moeten er jassen uit. Jassen? Het is bloody hot in deze tent. Maar inderdaad, na een lichtblauwe jas, moet er ook nog een grijze jas uit. Grijs krullend haar komt onder een muts vandaan en dan moet ook nog een trui uit, een hele verzameling op de blauwe trolley, waar ook nog een paraplu grotesk uitsteekt. De man die zijn jassen niet heeft uitgedaan wordt gesommeerd dit toch vooral wel te doen. Het is een bonte verzameling van kleding en door al het kabaal dat ze maken draaien veel mensen zich om. Wij zitten er naast en kijken bijna met open mond naar het toneelstukje. Er wordt gesist naar elkaar, geduwd, gemopperd maar eindelijk, ze zitten.

We kunnen welgeteld tien seconden rustig genieten als de mevrouw weer gaat staan. “ik zie hier helemaal niets”moppert ze. Vriendin V en ik kijken elkaar aan, hoezo niets? Wij zijn heel blij met ons huidige plekje. De mevrouw denkt er anders over. Ze trekt haar trui weer aan en twee jassen en muts weer op en ze gaat de trap weer af. De meneer moet mee, maar die gaat niet mee. Hij is in stil protest blijven zitten en houdt zijn trolley karretje stevig vast. De mevrouw loopt de trap weer af en onder ons, waar  het wandelpad om de tribune heen loopt komt ze een man tegen van de organisatie waar ze een klaagzang tegen houdt.

Het antwoord horen we niet maar we zien wel dat de vrouw waarschijnlijk naar een andere trap ingang loopt. En inderdaad, we zien haar een meter of 20 boven op weer verschijnen, druk zwaaiend met haar armen om de aandacht te trekken van haar man dat daar veel meer plek is. Manlief ziet het niet dus uiteindelijk geef ik de man naast me een zetje om hem attent te maken dat zijn vrouw hem roept.

Manlief blijft even zitten, alsof hij weigert in te gaan op al dit gezeur maar voegt alles bij elkaar wat er nog lag en gaat met trolley weer hakketakkeboinkhakketakkeboink naar beneden. Ook hij verschijnt uiteindelijk aan de andere kant en wurmt zich met trolley op het plekje waar zijn vrouw inmiddels zit. Een liedje verder mogen we allemaal de tent verlaten. We zoeken nog even of we het bijzondere echtpaar nog zien lopen. Wel zien we dikke sporen van het trolleykarretje in de blubber, het heeft net kennelijk even hard geregend. Ze hebben in ieder geval flink moeten trekken om er door te komen. Ha. Dat maakt veel goed.