Ik ook

Ik moet toegeven. Ik maak vaak grapjes over iedereen om mij heen over enige vormen van autisme. Ik mag graag de draak steken met een vriendin die tien keer terug kan gaan naar haar kleding kast omdat het toch niet goed is wat ze aan heeft. (sorry lieffie, we houden evengoed wel van je hoor)

Zo mag ik ook graag een vriendje plagen die op 1 avond vier keer naar huis wil rijden omdat hij denkt dat hij het gas, het licht niet heeft uitgedaan wat natuurlijk wel uit is gedaan. Maar ik moet toegeven, ik heb er zelf ook last van.

Als ik sport, lekker vroeg in de ochtend zodat ik in de avond alweer vergeten ben dat ik gesport heb, doe ik onder andere touwtje springen. Ik begon met 80 keer, nu haal ik er makkelijk 130. Maar als ik dat eens niet haal, omdat ik moe ben, moet ik toch die 130 stuks halen. Net als vroeger, dat je niet op die ene tegel mocht gaan staan omdat er anders iets naars zou gebeuren. Daarna loop ik op de hardloopband. 15 minuten. Ik weet hoeveel calorieën ik normaal gesproken ongeveer verbrand. Nu interesseren die calorien me niet maar dat is wel een getalletje wat er staat. Als ik dat getalletje dan niet haal doordat ik minder hard, minder intensief heb gelopen, moet ik doorgaan tot ik daar toch ben. Koekoek. Kierewiet. Wat een muts. Maar het is nog erger. Vrees ik.

Wij hebben op de zaak nieuwe telefoons. We bellen via internet. Die telefoons werken los van elkaar. Als wij een oproep hebben gemist gaat er een lampje branden. Maar op alle telefoons. En die blijven branden. Dat lampje moet uit. Op alle telefoons. Dus ook al hebben we alles afgeluisterd, er blijven lampjes branden. Dat mag niet. Dat moet weg. Bijna vergelijkbaar als de berichten op social media. Die meldingen moeten ook uit. Weg lampjes. Ik hou niet van rode lampjes. Zo blijkt.

Het toppunt of dieptepunt van mijn eigen idioterie vond ik dit weekend toen ik op zaterdag de honneurs waarnam op het werk. Onze zakelijke mailbox was vol. Ik had een rustig moment dus ik ben die map gaan opschonen. Maar dan blijken er mails in te zitten die wel aangeklikt zijn maar niet goed zijn aangeklikt. Als je die opruimt in je mapje blijft ie donkergekleurd alsof je hem niet gelezen hebt. Dat is dus niet zo. Maar die kleur blijft. En dat kan ook niet. Dus heb ik handmatig alle mails aangeklikt omdat die donkere kleur weg moest. Ik was er serieus tijd mee kwijt. Wat een gek. Hoe zo heb ik last van enige vorm van. Echt wel.

Misschien is het ergste wat ik mezelf aan doe, alles met labeltjes. Ik haat labeltjes. Die dingen prikken. Altijd. Bij mij wel tenminste. Hoe komt het toch dat er tegenwoordig een meter label in je kleding zit? Zijn ze bang dat we niet goed lezen of zo? Ik vergeet ze er nog wel eens uit te knippen zoals laatst met mijn nieuwe sportkleding. Met elke pas die ik hardliep knisperde er iets net boven mijn bil. Net in dat kuiltje. Grom. Rete-irritant. Leuke woordspeling.  Ik kreeg het er ook niet uitgescheurd. Zal een fraai gezicht zijn geweest, een mens met blauw haar die achter in haar broek loopt te trutten. Frustie.

Knippen mag ik toch al niet, als ze mij op mijn werk met een schaar zien lopen raken ze in paniek en wordt die uit mijn handen gehaald omdat ik overal gaatjes in knip. Die labeltjes moeten er namelijk meteen uit. Nu. En desnoods hardhandig. Mocht je mij zien lopen met een gaatje in mijn shirt…….eh. ja.  Dan was ik weer eens te rissig. Hm. Niks mis mee.  Net als enige vorm van autisme. Niks mis mee.