Het is snotterig weer. Half de wereld ligt op apegapen en loopt te hoesten en ik moet ook voor mijn collega iets halen tegen keelpijn, hoofdpijn of liever gezegd, algehele malaise bij het Kruidvat. Loeidruk. Bij de kassa staat een meneer voorovergebogen in een poging te verstaan wat het meisje tegen hem zegt. Ik hoor haar vanaf een afstand van een meter of tien vragen of hij nog vragen heeft bij het gebruik van de medicijnen maar hij hoort het niet . Hij moet hoesten en blaft zo’n heerlijke zeehonden hoest. Ach gos. De arme man zijn oren zitten natuurlijk ook dicht.

Ik zie hem uiteindelijk nee schudden als antwoord en verdwijnen.

Achter mij hoor ik een raar geluid. Ik kan niet achterhalen waar het vandaan komt, noch weet ik echt wat ik hoor. Er staat een lange rij, er is maar 1 kassa open en we staan allemaal geduldig te wachten. Het muntje valt. ik herken het geluid. De meneer of mevrouw achter mij praat humt. Ik hoor af en toe iets van een klein kreetje als reactie op iets wat ik niet zie of snap maar ik ben beleefd ik draai me niet om. Stel je voor dat die persoon Gilles de la Tourette heb, dan breng ik die persoon wel in verlegenheid door me zo om te draaien en het misschien nog erger te maken.

Ik blijf dus, net als al die andere mensen braaf staan. De rij groeit en de meneer of mevrouw achter mij maakt nog steeds van die vreemde hum geluidjes. Net alsof er iets gezegd wordt waar ja of nee op gezegd moet worden maar dat niet durft. Ik ben nu  toch best nieuwsgierig, waar gaat dit over of wat gebeurt er achter mij? Onopvallend draai ik me iets om maar ik zie niets. Jammer. Ik word hier niet wijzer van.

Ineens voel ik druppels over me heen vallen. Wat is dit nu weer. Ik kijk omhoog, zie niets maar ruik ineens een geur. Nu begrijp ik het echt niet meer. Wat is dit? Staat de meneer of mevrouw achter mij nu aan die geuren te trekken? Het zelfde moment komt de volgende geur naar beneden en draai ik me wel om.

Het is een Chinese dame. Nog kleiner dan dat ik ben. Ze telt niet meer dan 1.50, en ze is heel smal. Dat verklaart waarom ik haar niet meteen zag toen ik iets draaide. Ze is gewoon klein. Ik vind me zelf al niet zo groot maar ik mag nooit meer klagen, ik ben best lang bij deze mevrouw vergeleken en dat is best bijzonder.

Deze dame is duidelijk dol op geurtjes en het liefst ook nog alles door elkaar. Ze heeft in een paar minuten tijd al vier verschillende geuren door elkaar gespoten en nogal rijkelijk ook. Ik vind het niet zo fijn en bovendien staat ze nog te bellen ook. Aha. Vandaar dat rare gehum achter mij. Dat gehum is inmiddels overgegaan in een volledig Chinees gesprek waar ik natuurlijk niets van versta. Blik vangen om voorzichtig duidelijk te maken dat ik het niet zo netjes vindt wat ze doet heeft geen zin, ze is heel druk in haar doen en laten, het gesprek en de geurtjes trekken alle aandacht.

Ik zie ondertussen een tweede kassa opengaan en dankbaar loop ik er naar toe om af te rekenen. Als ik de winkel uitloop zie ik de Chinese mevrouw met al die luchtjes op nog steeds al bellend in het Chinees af rekenen bij de kassa. Oei. Dat vind ik zo onbeleefd. Dat doe je dus niet. Ik loop wat aarzelend de winkel uit, me zelf afvragend of ik nu toch eerder iets had moeten zeggen.  Zou het effect hebben? Ik heb geen idee, ik vrees van niet.  Ik heb niet het idee dat ik contact had gekregen. 1 troost, je ruikt haar al aankomen, misschien waarschuwt dat de mensheid een beetje.