Als je een rondreis maakt met een bus heb je te maken met verschillende mensen. Ik vind het helemaal leuk. Niet alleen maakt het dat ik landen kan bezoeken waar ik anders niet zo snel zou gaan reizen (denk aan Rusland met die kamikaze idioten) maar het bespaart je ook veel tijd om uit te zoeken hoe je je route moet doen, waarheen, zweetdruppels op je hoofd omdat je uren in de file staat terwijl je allang had willen inchecken in je hotel maar je hebt de verkeerde afslag genomen en nu moet je lijdzaam toe zien hoe je uren en uren doet over een stukje van 4 kilometer (Indonesie Java) .

We hebben in totaal drie rondreizen gemaakt in 20 jaar tijd en ik ga het zo weer doen als het land mij niet veilig genoeg lijkt om zelf te reizen. Met de drie rondreizen die we hebben gemaakt hebben we mensen ontmoet die ter kennisgeving zijn langsgekomen en weer zijn gegaan maar we hebben ook mensen ontmoet die in ons hart zijn gaan zitten. Deze reis waren het meerdere mensen waar we ontzettend leuk contact mee hebben gekregen. 

Rahm, Paghoe en Sila. Paghoe speelde zichzelf meteen al in de kaart omdat hij de eerste dagen continu verdween tijdens rondleidingen of bezoeken, hij was de eerste dagen altijd degene die te laat was. De kleine donkere man met de keurig gesteven pantalon en overhemd kwam dan met zijn hand op zijn hart binnen, zich verontschuldigend dat hij weer te laat was.

Hij werd er ontzettend mee geplaagd. Paghoe was de laatste dag van de rondreis jarig en Rahm en Sila wisten dat dus zodra Paghoe binnen kwam dus we vielen allemaal in om hem te feliciteren. Hij op zijn beurt kwam onverwacht met 27 ijsjes binnen zetten om te trakteren toen we even bij een benzinestation een stop maakten en hij was zichtbaar ontroerd toen ik hem bij gebrek aan kadootje een kaartje gaf met een mooie tekst erop wat ik gelukkig nog wel in mijn tas had. Iets zeggen lukte niet maar het bekende gebaar met hand op zijn hart zei genoeg.

Zo blij met zoiets kleins, ontroerend. Op Schiphol namen we afscheid en vertelde hij dat hij nog altijd last had van zijn geweten dat hij iemand met zijn koffers had laten sjouwen toen hij ons vanaf het station weer eens was kwijtgeraakt en zelf maar een taxi wilde nemen. Toen hij onze gids ineens toch zag was hij vergeten de man een beste fooi te geven voor het werk dat hij had gedaan en dat niet werd beloond met een taxirit. Ach, wat een karakter. Wat lief. Wat geweldig. En dat je daar dan nog een week mee bezig bent.

Sila en Rahm, een echtpaar die ook los van elkaar hun reizen maakten. Het liefste naar hun geliefde Suriname maar Rahm had Sila deze keer zover gekregen eens iets anders te doen en ze was uiteindelijk toch mee gegaan. Ze was er blij mee, " anders had ze nooit zulke mooie dingen gezien en lieve mensen ontmoet."  In elke zin die Sila gebruikt komt het wordt schatje minimaal 2 x voor, en normaal kan ik daar slecht tegen maar Sila mag dat. Het is gemeend. Haar prachtige donkere ogen kijken je aan alsof de hele wereld net ontstaan is voor haar ogen en elke zin of opmerking gaat gepaard met je arm beetpakken en het begeleidende schatje.

We liepen in Malang (Java), de drukke winkelstraat bij het bekende Marlioboro station en we hadden Sila en Rahm beloofd dat we op zoek zouden gaan naar een koude frappuccino. Ik wist toen nog niet dat ze dit beiden nog nooit gedronken hadden, voor ons is op vakantie een frappuccino iets wat bijna “gewoon”is, maar voor hen dus niet. Het was stinkend heet, en stinkend van de uitlaatgassen. Rahm ging steeds moeizamer lopen en pas toen ik er achter kwam dat Kentucky Fried chicken, waarschijnlijk wel met airco iets verlichting zou kunnen brengen, maar een trap omhoog, te zwaar was om nog te halen voor Rahm drong het tot me door dat deze lieve man, bijna permanent lopend met twee tasjes in zijn had - een grote zwarte damestas met nopjes die hij uit liefde droeg voor Sila, en aan zijn andere hand zijn tasje met kapotte broek omdat hij hoopte dat hij een atelier ergens vond - nogal wat gezondheidsproblemen had maar zich hier niet door liet weerhouden.

Vol ontzag voor Rahm en ons toch een beetje zorgen makend om hem waren we innig dankbaar toen we eindelijk de gele M zagen van MC Donalds met de hoop dat er een shopping mall achter zat. Verdomd. Eindelijk. Een soort Starbucks, en godzijdank roltrappen. Bij de koude koffie trok Rahm  langzaam weer een beetje bij en hoorden we wat hij allemaal mankeerde en ondanks dat hij toch wil blijven reizen. Respect. Heel diep respect en wat een man. Zo lief. Zo aardig. En Sila met haar mooie donkere ogen, zo  blij om samen met ons een frappuccino te kunnen drinken met zijn vieren. Zo simpel en zo ongelooflijk dankbaar. Ze zijn daar ter plekke midden in mijn hart gaan zitten.

Je gaat op vakantie om een nieuw land te ontdekken en momenten te verzamelen voor je herinneringenkastje. We kregen er zoveel meer bij.