Selfie

We lopen op de pontjesbrug in Willemstad en we naderen een mevrouw die druk loopt te praten. In haar eentje. Althans. Zo lijkt het. Ik zie haar mond bewegen maar ik zie niemand naast haar. In haar hand heeft ze een kleine ipad of iets wat daar op lijkt. Ineens snap ik het. Ze praat tegen haar telefoon. Die is dusdanig groot dat ze hem niet tegen haar oor kan of wil houden en dus houdt ze hem half voor haar gezicht en praat daar al zwevend in de lucht mee. Hij is kennelijk ook nog erg groot om met 1 hand vast te houden dus ze houdt hem half liggend op haar hand zodat ze er net in kan praten.

Het is een wezenloos raar gezicht. Ik moet altijd al ontzettend lachen als ik mensen door de supermarkt heen zie rennen met oortjes in hun oren al pratend en ondertussen boodschappen doen. Dat is al een gek gezicht, laat staan dat je een telefoon die bijna de afmeting heeft van een tablet die je voor je uit moet houden om een gesprek te kunnen voeren.

 Je zou het misschien sneu kunnen noemen omdat je graag de grootste telefoon wilde hebben die er is  en dat je er achteraf een beetje spijt van hebt omdat hij eigenlijk toch niet zo handig blijkt te zijn voor het doel waar je hem voor kocht. Ik vind het bijzonder grappig om te zien.

Net als die selfiesticks waar ik ook al zo ontzettend om moet lachen. Die dingen komen overal irritant naar voren als er foto’s gemaakt moet worden. Ik zie ze in Nederland niet zo heel veel, behalve in Amsterdam natuurlijk waar toeristen veel zelf op de foto willen staan met de grachten op de achtergrond maar op Curacao zag ik ze zelfs onder water op ploppen.

Ik geloofde mijn ogen eerst niet maar het was echt waar. Ik zag iemand een selfiestick onder water uitschuiven en voor het wrak gaan liggen dobberen, te wachten tot de zon ging schijnen om daarna samen met zijn vriendin een aantal foto’s te maken vanuit verschillende hoeken. Dit was echter onderwater. Boven water is nog leuker.

Vooral het moment voorafgaand aan een selfie vind ik hilarisch. Eerst kijken ze niet zo vrolijk. Zelfs een beetje verveeld. Dan moet er een foto gemaakt worden en zoeken ze net zo lang tot dat de juiste positie is gevonden. Het lijkt een beetje op een hond die moet poepen en het meest perfecte plekje zoekt.

Ze draaien een beetje, rondje extra, nee andere kant, rechtop zitten, shirtje rechttrekken, toch anders om draaien -dan kom ik er beter op uit - en als dan het helemaal 100% in orde is, dan komt er ineens een enorme glimlach of lach op het gezicht, alsof die lach er echt de hele dag al was en kan de foto eindelijk gemaakt worden. Ik vind het fantastisch om te zien hoe de verschillende facetten van de selfie maken, desnoods met selfie stick, zic h achter elkaar opvolgen. Sterker nog, ik ga er echt voor zitten. Het is een soort eenakter, een toneelstukje zonder tekst.

 Ik heb er inmiddels een sport van gemaakt om net op het moment dat ze de perfecte hoek hebben gevonden, of het nu onderwater is, op de pontjesbrug of op de grachten in Amsterdam, net door het beeld te zwaaien of subtiel op de achtergrond een gekke bek te trekken. Ik kan het niet laten. Dat moet gewoon even gebeuren. Noem het een afwijking waarvoor je geen therapie nodig hebt.

 Lijkt me zo leuk dat je als toerist terug kijkt op je vakantie foto’s en dat je op de pontjes brug alleen maar foto’s ziet van jezelf met daar vaag achter een oud blond lijk dat de vissenkus doet. En die kun je er niet afknippen. Da’s nou jammer. Heb je toch een prachtige telefoon en een selfiestick en allerlei mooie technologietjes en kun je dat mens er nog niet fatsoenlijk afknippen. Grijns. Hihi. Sorry. Gewoon slecht. Maar wel ontzettend grappig.