Ik vis een kleverig draadje uit mijn haar. Er zit nog een spinnetje aan. Voorzichtig pluk ik verder naar de rest van het draadje zodat het spinnetje aan het draadje blijft zitten en nu alsof hij in een zweefmolen zit rondjes draait aan zijn eigen draadje. Hij doet een poging om omhoog te klauteren en ik zwengel het draadje nog wat harder in de rondte om te voorkomen dat hij op mijn arm terecht komt. Ik haak het draadje aan een tak van een plant en zie tevreden dat het spinnetje op een blaadje verder wandelt.

Altijd leuk in de herfst, al die spinnenwebben, al heb ik er geen echte grote hekel aan. Het zijn tenslotte nuttige dieren, en ik vind de spinnen webben met dauwdruppels in de ochtend zon schitterend. Letterlijk en figuurlijk.

Vroeger had ik er wel een hekel aan. Krantenwijkje, als puber van 14 om half zes je bed uit, plons water over je heen en gaan met die fiets. Als je de zaterdagkrant had ( ik had vier verschillende kranten) dan moest je uitkijken dat je goed verdeelde en niet te veel kranten aan de ene kant van je fietstas pakte, want voor je het wist donderde je fiets om en kon je opnieuw sorteren of in het ergste geval, terug fietsen naar het punt waar je ze haalde omdat je kranten zeiknat waren geworden en je dus de reserve kranten moest gebruiken. De mevrouw waar ik de kranten haalde was niet de blijste vrouw van het land, ik heb haar nooit op enige vrolijkheid kunnen betrappen, dus een leuk klusje was dat zeker niet. Je keek dus wel uit.

Bij elk langer pad met heggen kon je er vergif op innemen dat je in de herfst spinnen webben tegen kwam dus ik wapper nog steeds, net als vroeger, als ik er op bedacht ben tenminste, met mijn armen ruim voor me uit zodat de spinnenwebben al verdwenen zijn, nog voordat ze in mijn hoofd of haar hangen. Ik heb tijdens het krantenlopen een keer na vijf minuten een spin uit mijn jas lopen vissen (ik verzin het niet) omdat het zo kriebelde, en die spin mij ook niet zo leuk vond. (vreemd)

Ach, spinnen waren er maar een korte periode van het jaar. Honden waren het hele jaar door. Zeker bij het aardappelpadje halverwege het dorp, die hond was echt vals. Als ze vergeten waren de tussendeur dicht te doen en de krant door de brievenbus heen uit je hand werd gesleurd met een hoop gegrom, wist je zeker de eigenaren een geperforeerde krant konden lezen, maar in het aller ergste geval liep de hond los, en moest je heel subtiel zorgen dat je niet gezien werd. Zachtjes lopen en proberen uit te vogelen waar dat beest liep en vooral niet de aandacht trekken. Anders werd het heel hard rennen. Ik heb gelukkig nooit over een muur hoeven springen maar ik heb echt wel eens heel hard moeten fietsen om een hond niet in mijn broek te laten grijpen, adrenaline hoog in je keel en dan maar hopen, om zo'n lekker begin van de  dag dan weer een beetje goed te maken, dat aan het eind van mijn krantenwijk de twee oude mannetjes al wakker waren waar ik altijd dropjes van kreeg.

Het leukste deel  van het  krantenlopen was altijd rond een uur of half zeven. Buurmeisje liep ook kranten, maar dan aan het begin van het dorp en  als ik terug fietste naar huis,  kwamen we elkaar rond die tijd altijd tegen. En natuurlijk moesten we alles blijkletsen. En natuurlijk stonden we altijd bij het zelfde huis. Buurmeisje had een klaterende lach die niet gedempt kon worden, en het dorp en huizen werkten heel goed als klankkast.

Soms stak er een heel boos hoofd uit een raam, wat natuurlijk totaal niet hielp om buurmeisje te dimmen, die kreeg dan namelijk zeker de slappe lach. en ik bedoel een gierende slappe lach waar ik ook geen weerstand aan kon bieden.  We hebben in die jaren zeker 3 emmers water over ons heen gehad. Niet dat dit hielp, een paar dagen dachten we erom, maar een paar  dagen later stonden we net zo makkelijk weer te leuteren voor het exact zelfde raam.

Het spinnetje is inmiddels verdwenen, die zal wel pissed off een nieuw web met lange lange lange draden aan het maken zijn. Gewoon om mij te pesten.