"Where is my husband?" Ik sta even met mijn mond vol tanden. Wat? Mis ik even iets? Maar nee de vraag is heel duidelijk. Waar is mijn man. In het Engels dan. Een toerist die in de deuropening vraagt aan mij waar haar man is.

ik heb geen idee maar ik denk in plaatjes en dus krijg ik wel gelijk de neiging om naar achter te blèren dat mijn collega  onmiddellijk die man moet loslaten en onder de stelling vandaan moet komen.

De verbazing moet van mijn gezicht te lezen zijn maar ik schiet wel gelijk in een slappe lach omdat ik onmiddellijk ook  associaties krijg met een man die zichzelf wanhopig  achter onze rekken heeft verstopt omdat ie zijn vrouw wilde kwijt raken. En achter die rekken, moet je weten, dat past niet, je moet je zelf dan wel ontzettend lang en dun maken dus je ziet geheid iets van voeten of handen ergens onderuit komen.

Niets van dat al, ik heb geen idee waar haar man is, maar we moeten er nog harder om lachen omdat dit wel DE week is van de rare vragen. Gister hadden we jongen binnen die mij vroeg tot “op welke hoogte” de schoenen dan waterdicht zijn.

ik zie gelijk iemand tot aan zijn liezen in het water staan en dan verontwaardigd terug komen omdat ze tot op die hoogte niet waterdicht bleken te zijn. Schoenen, moppie, het zijn schoenen, die zijn altijd “tot op zekere hoogte” waterdicht. Ik bedoelde niet eens perse de hoogte maar had het over het materiaal. Dagen in water staan wil niet zeggen dat je droge voeten houdt. En misschien is het niet heel logisch maar als je schoenen koopt die tot je enkels zitten, is dat de hoogte tot waar ze….nou ja. Vul maar in.

Wij zitten met ons winkeltje op een heel centraal punt waardoor we zo wie zo veel rare dingen binnen krijgen. Afgelopen week stuiterde er een mevrouw met telefoon in haar hand over een paaltje wat vlak bij ons voor de deur staat. Ze maakte een rotklap zodat wij ons geschrokken door de winkel naar buiten renden om te zien of we niet een ambulance moesten bellen. Niets aan de hand, ja een gekwetst ego en een man die geen aandacht had voor zijn vrouw maar alleen maar keek naar het fototoestel en al mopperend en misnoegd tegen zijn zin mee naar binnen ging. Glas water gegeven en ze bleef huilen, maar de sfeer was wat ijzig tussen die twee dus of ze hadden net een bezoek aan een vrieskast bezocht of ze waren gewoon even niet heel blij met elkaar. Gelukkig waren er twee kinderen bij die mama aan de hand mee naar buiten namen.  Misschien een borreltje in gieten, dan ontdooien ze weer.

We hebben ooit eens een dame binnen gehad die compleet overstuur een onsamenhangend verhaal eruit gooide en bij ons wilde bellen maar wij snapten niet waarom, noch verstonden we wat ze probeerde te vertellen.  Na een kwartier praten, een glas water en een telefoon ging ze bellen, ze moest een kamertje huren, zo eentje met een rood lampje en dat was nogal een ding. Bij ons duurde het even voordat het gewone lampje ging branden, maar toen we eenmaal begrepen waar het over ging lagen we in een deuk. En zo zijn we ook regelmatig de plaatselijke VVV. We zijn kennelijk laagdrempelig om naar binnen te stappen.

Het aller grappigste is misschien nog wel de keer dat er een meneer binnen stapte die zijn vrouw had achtergelaten bij de auto en de auto niet meer kon terug vinden. Al bellend, achter op de fiets van mijn collega, cruisend door Alkmaar, hebben man en vrouw elkaar weer terug gevonden. Hilarisch.

Wij vinden het superleuk als de kaasmarkt weer begint, het geeft sfeer en gezelligheid. Ergens halverwege het seizoen zijn we de toeristen die binnen komen en foto’s maken van ons winkeltje (ik bedoel maar, wat is daar nou aan?) helemaal beu en zijn we dankbaar als begin oktober een buslading met mensen over de Dijk zien aankomen die verdwaasd constateren dat ze een week te laat zijn omdat de kaasmarkt alweer gestopt is. Eigenlijk is het vanaf oktober tot maart best een beetje saai. Geen rare vragen,  geen “ nur schauen”, geen mensen die elk jaar terug komen en gewoon iets willen kopen bij omdat de kwaliteit zo goed is, wij zo aardig zijn (wij aardig? Duh)  en daar ruim de tijd voor nemen. Het geeft kleur. En we willen eigenlijk ook niet zonder.  Er gebeurt tenminste nog eens wat.