Restauratie

Ik zit vandaag in een soort restauratie dag. Ik moet eerst naar de tandarts. Toch al niet mijn favoriete aangelegenheid en daarna mag ik ook nog plaats nemen op het kraakbankje van de fysiotherapeut. Dat is ook geen feest maar beter dan de tandarts. Na 45 jaar tandarts bezoekjes ben ik niet meer zo bang als vroeger maar leuk vind ik niet. Bovendien heeft ze de vorige keer al verteld (ik heb een superwijf als tandarts, echt waar) dat mijn ene vulling, ja die ene daar, je weet wel, links (ik had geen idee maar ok, het zal)  slecht wordt, en als ik er last van krijgt ik dat moet zeggen want dan moet ie eruit. Ik hou dus rekening met iets naars. Ik haat het. Vullingen, dat geboor, dat gedril in je kop. Jasses.

Ik mag meteen doorlopen. Foto’s maken. Ik aarzel. Zal ik braaf zeggen dat ik er inderdaad last van krijg? De assistent, ook al zo’n leuk mens ziet me kijken. Ik lever er jasjes dus we kennen elkaar wel een beetje. Ik vertel dat ik denk dat de vulling vervangen moet worden. Ik ben nauwelijks uitgesproken of de leuke, vastberaden tandarts komt binnen. Ja. Ik heb gelijk. Ze had het al gezegd toch. Eruit dat ding. Nu meteen maar? Ik schrik me dood. NU?? Nee….hier was ik echt niet op voor bereid hoor. Tandarts kijkt me aan. Hallo. Je hebt blauw haar. Dan ben je toch stoer. Ja. Wel blauw haar. Nee niet stoer. Ik aarzel. Nu meteen dan maar. Ben ik er wel vanaf. Op de voorwaarde dat ze me platspuit op de plek van ellende. En dat doet ze.

Terwijl ze allerlei klemmen in mijn mond vastzet praten ze, of doen ze een poging mij te betrekken bij een gesprek over de warmte en de airco die de dag ervoor met 28 graden was uitgevallen. En dat de jasjes best warm zijn dan. Ja dat is waar. Maar alles is warm met die temperatuur en bovendien praat het bijzonder onhandig met twee klemmen, een boor en een slang in je mond. Het goede nieuws, binnen tien minuten is de oude vulling eruit, nieuwe erin en moet ik met mijn vinger mijn lip tegenhouden met water drinken omdat ik het gevoel heb dat mijn hoofd op straat ligt terwijl mijn hersens rechtop staan. Maar niets gevoeld. Zelfs dat geklop in je hoofd was er niet. Top. Voor het eerst in mijn leven heb ik het als een zonnetje ondergaan. Het verschil dus tussen een goede tandarts en een tandarts. Zei ik al. Top wijf. Toppraktijk.

Met een halfbakken mond koffie drinken valt ook niet mee dus ik behelp me maar met een sneu watertje tot ik bij de volgende renovatie mag aantreden. Last van mijn rug is al stuk minder maar mijn heup doet soms wel raar. FT (fysiotherapeut) kijkt mij verbijsterd aan.

Waarom ik dat niet eerder heb gezegd. Ja. Nou. Mijn nek en rug waren erger. Dit voel ik nu ineens weer. Ik ben gewoon een gammel apparaat aan het worden maar ik vind eigenlijk dat ik loop te zeiken op niks af. Er zijn mensen die veel ergere klachten hebben, waar heb ik het over.

FT schudt zijn hoofd. Niks. Mag niet.  In principe moet je nergens last van hebben. Dus we gaan kijken. Hij roept dat ik op mijn rug moet gaan liggen zodat ie kan gommelestieken aan mijn benen alleen ben ik de afgelopen weken op mijn buik behandeld dus ik ga (iets met Pavlov effect) verkeerd om liggen. Mijn hersens zijn ook verdoofd.

FT staat te trekken aan mijn benen en lanceert zichzelf bijna het gebouw uit. Hij kijkt me bestraffend aan. Beschuldigend roept hij dat ik mijn voeten heb ingesmeerd. Verdedigend roep ik dat ik toch ook niet kon weten dat ie mijn benen naar de maan ging trekken. En ik moet ontspannen. Ja dat is ook een leuke. Ik krijg bijna de slappe lach als ik me aan de rand van de behandeltafel moet vasthouden om er niet af te sodemieteren maar uiteindelijk lukt het. Mijn heup zat inderdaad een beetje uit de kom. Er was dus toch wel iets. Opgelucht dat ik hier niet allerlei broodnodige tijd voor anderen sta te verspillen nemen we afscheid, in de overtuiging dat het nu wel klaar zal zijn.

Na een paar dagen afwachten echter voel ik het toch weer een beetje terug komen. Jammer. Had leuk geweest. Ik heb al een mailtje gestuurd zodat FT zich geestelijk een beetje kan voorbereiden. Ik heb plechtig beloofd dat ik oefeningen doe en die stevige pootjes van me dit keer niet in zal smeren.  

Scheelt misschien toch een beetje. Tis wat met die oude gebouwen. Je blijft restaureren.

.