Onze kelderkast staat al jaren onder water. Op mijn werk. 17 jaar historie moet opgeruimd worden want hij wordt straks water dicht. 17 jaar is best veel. Je blijkt dingen te bewaren die je gewoon had kunnen weggooien. Oude printers, oude computers en heel veel papieren archief.

Dat kunnen we niet zomaar weg donderen. Archief vernietiging. Dus ik cross met 15 dozen zooi achter in mijn auto naar een archief vernietings bedrijf. Ik kom daar aan en ik heb geen idee waar ik in vredesnaam heen moet. Er staan overal pijlen wie zich waar moet melden maar ik kom er niet uit waar ik als klein futiel bedrijfje moet zijn. Ik parkeer mijn auto ietwat bevreesd voor al die enorme vrachtwagens die wel weten waar ze moeten zijn. Grote, Grote Vrachtwagens met enorme opleggers. Ik meld me bij iets waarvan ik denk dat dat de receptie zou kunnen zijn.

Ik word vorsend bekeken door vier paar ogen. Er worden wat bijdehante opmerkingen gemaakt over en weer en ik glimlach lekker onnozel omdat ik daar toch enigszins wortel sta te schieten. Gelukkig schiet een aardige meneer mij uiteindelijk te hulp. Archief vernietiging. Dat moet gewogen worden.

Ik vraag waar ik de boel dan moet laten wegen. Volgens de aardige meneer zie ik dat echt wel buiten. Ik loop weer naar buiten. ik heb geen idee.  Ik snap dat ik geen keuken weegschaal moet zoeken maar Kak, Waar Vind ik dat Flut Weegding?

 Peentjes zweten in mijn auto. Het zonnetje is er door gekomen en de auto’s rijden hier werkelijk af en aan. Moet ik daar tussen door met mijn ogenschijnlijke kleine autootje die ik tot vandaag best ruim vond? Help. Ik ontdek een soort aanduiding in de weg waarvan ik vermoed dat dit het weeg apparaat zou kunnen zijn.

Ok, dat weten we dan ook weer. Ik parkeer mijn auto er op en meld me binnen weer. Ik was braaf. Goed gedaan. Nu krijg ik een reflectievestje mee (die had ik net natuurlijk nog niet nodig) en mag om het pand heen rijden en aan de achterkant kan ik me dan melden. Ik krijg nog als extra raad mee goed uit te kijken want het is druk. Gekkenhuis. Echt?

Ik kom aan de achterkant aan en zie een deur met een bel. Ik druk op de bel. Er vliegt met een rotvaart een roldeur open en daarna niets. ik kijk in het grote luchtledige en heb opnieuw geen idee. ik sta opnieuw wortel te schieten als ik hard gebons hoor maar door de zon zie ik niet wat ik moet doen. Nogmaals gebons, er staat een klein donker mannetje achter een tweede roldeur geagiteerd naar me te gebaren.

 Ja Jododus Kwak, dat zie ik toch niet, kom dan even naar buiten toe bijdehandje. Hm. Ok.  ik moet met hele auto gewoon helemaal naar binnen rijden. De gebouwen zijn zo groot dat je hier helemaal naar binnen mag rijden. Dat is grappig. Ik mag alles laden en lossen en daarn weer terug op de weegbrug. Toch nog 180 kilo. , je sjouwt ongemerkt aardig wat heen en weer. Ok dat is 1. Archief is weg. Nu nog grof vuil. Dat moet weer ergens anders heen. Na heen en weer gestuurd te worden tussen Gemeente en bedrijf, Gemeente en  bedrijf weet ik, en die habbekukers daar ook waar ik echt heen moet. Ok. Hier moest wel even een ei over gelegd worden maar dan heb je wat.

Ik ga bijna compleet in de herhaling. Ik herken de weegbrug meteen en parkeer mijn auto er meteen op wat een goedkeurende blik oplevert. Ook hier rijdt het af en aan met enorme vrachtwagens en zien ze me niet makkelijk. Ook hier mag ik met mijn auto de hal in rijden alleen staat daar een meneer met zijn bedrijfsauto, hij zit op zijn telefoon te spelen en ziet mij wel aankomen maar doet net alsof hij mij niet ziet. ik parkeer vlak voor zijn neus. Een enorme Enorme Shovel. Ik heb geen verstand van die dingen maar dit is een lel, daar zouden veel mannen heel gelukkig van worden. Hij doet van zijn hoge zitplek een raampje open en vraagt wat ik kom brengen.

Welke categorie. SSH of SSP. Ik wijs op mijn haar, ik heb geen idee, ik ben blond. Hij moet even mee kijken want het is hout met ijzer en kunststof. Hij daalt af naar mijn nederige hoogte en blijkt toch erg aardig te zijn.

Het is een enorme hal met lekkage, het water staat zeker een centimeter of 5. Mijn gympies vinden dit niet heel fijn. Ik huppel zo hoog mogelijk door het water en we smijten samen al het grof vuil op de enorme stapel. ik bedank hem heel hartelijk voor zijn hulp, lever mijn vestje in en mag wel tien euro betalen voor 120 kilo dit keer. Wauw. We gaan dit niet nog een keer allemaal zo bewaren maar voor dit geld doe je het bijna voor je lol. Nu mijn schoenen nog laten drogen.