Het is 31 graden. Als ik het raampje van mijn auto open doe voel ik de hitte onmiddelijk op mijn gezicht. Manlief heeft me net geappt met de vraag hoe laat ik thuis ben. Ik ben er bijna dus dat is fijn. Gauw naar het strand met deze bizarre –maar toch ook fijne- hitte in september. Thuis smijt ik mijn tas op de stoel en gooi alle deuren even snel open. Snik heet binnen ondanks dat alles dicht en verduisterd is. ik zie dat de temperatuur binnen 27 graden is. Onze grijze kleintjes mogen sinds deze week stapje voor stapje naar buiten en die rennen de tuin in om zich onder de struiken te verstoppen.

Ik was zo bijdehand om vanmorgen al pasta te koken voor een salade die ik wil maken en mee wil nemen naar het strand. Ik pak de courgette, tomaten en paprika uit de koelkast. Snij er een uitje doorheen en meng de salade met alles wat klaar ligt en een klein stukje gerookte kip erbij. Ik kom nog een zilveruitje tegen, hup die mag ook mee. Pesto erdoor heen en als ik alles voor het laatst nog eens goed meng ruik ik de geur van de parmezaanse kaas die er ook nog een heel klein beetje door heen mag. Klein koeltasje, bestekjes, koelelementen, paar biertjes, watertje voor mij zelf en nog wat te snoepen als toetje. Ik zet het water aan en maak in mijn mooie rusland-thermo-mok een grote beker slaapthee. Die gaat lekker mee. Niets fijners dan met je voeten in het zand te kijken naar de zee met een kop warme thee als de zon onder gaat.

Ik trek mijn bikini aan, ruk nog een handdoek en zwembroek voor DM mee naar beneden en doe de deuren weer dicht. Nu mogen de katten eten, want dan komen ze tenminste weer naar binnen. In de tijd dat ik de katten eten geef en die blij met elkaar zitten te snoepen van hun maaltje komt DM en vriend F binnen. Snelle controle of we alles hebben, we kunnen gaan. Alle ramen open in de auto en rijden met die hap. Tuurlijk fietsen kan ook makkelijk (al denkt DM daar anders over)  maar daar hebben we nu echt geen geduld voor. Water, zeewater, we snakken naar dat verkoelende water.

Het is er bizar druk. Je verzint het niet, 14 september en het is zelfs in Den Helder 31 graden. In de zomer maken we dat niet eens mee. Er rijdt net een auto weg dus gelukkig hebben we vrij snel een plekje. Ook bizar, dat gebeurt nooit na zes uur. We lopen met onze tassen over de dijk naar het stukje waar de dijk overgaat in het strand. We kijken met open mond naar de drukte. Het is nog net geen Scheveningen praktijk, dat gaat net te ver maar het is wel druk.  “Ons” hele strand ligt gewoon vol. Echt vol.  Gezinnen met kinderen, en die groeperen ook allemaal bij elkaar.  Wauw. Verderop staat de Yoga club zijn dingetje te doen, die zijn ook niet gewend aan deze drukte.

Ik hoor zelfs muziek overal. Hier,  waar normaal weinig mensen komen en de rust altijd goed te vinden is, is het nu druk. Den Helder en druk. Twee dingen die niet goed bij elkaar passen. Ik moet er wel om lachen. Gelukkig, fijn om te zien er zijn meer mensen die de momenten pakken en genieten.

We mikken onze tassen en handdoeken neer en snellen het water in. Alles valt van je af als je dat zoute water in gaat en een beetje dobbert. Ik heb me ooit laten vertellen dat niets zo goed is als het zoute water van onze zee, omdat het koud is, je lijf daar op reageert en natuurlijk dat zout, het zuivert van top tot teen. Of het waar is maakt me niets uit, ik vind het zo zalig. Alle drukte, hectiek en chaos voel je zo uit je lijf en vooral je hoofd wegtrekken. Ik hoef even niets, alleen maar te dobberen en te genieten van dat water, ik trek echt weer bij na zo’n dag. Wat een luxe dat je gewoon vakantie kunt vieren na je warme werkdag.

Het is al vroeg donker in september. Nadat eb is vervangen door vloed, we nog een zeehond voorbij zien zwemmen (die bijna niemand herkent, zo grappig) de gezinnen grotendeels vertrokken zijn en de paarden hun entree maken om een verkoelend bad te nemen,  zien we de zon langzaam in zee zakken en de lucht is zo fantastisch mooi, het wordt zelfs oranje roze op sommige plekken. Als we terug lopen en nog even boven op de dijk staan te genieten van het uitzicht, het laatste stukje van de  zon langzaam zien verdwijnen zie ik hoeveel mensen net als wij staan te genieten van het uitzicht. Overal staan mensen op de dijk foto’s te maken en te wijzen. Naast ons staat een moeder met een kindje die ongetwijfeld al in bed had moeten liggen maar toch mee mocht. Zijn moeder wijst waar hij moet kijken en wijst dan nog achter ons. Daar is inderdaad de maan ook al te zien.  Ik word overspoeld door een ontzettend blij geluksgevoel. Zo veel mensen, en samen genieten, hier op deze plek. De hele wereld zou mee moeten kijken.