Onlangs reed ik verkeerd. De weg was omgelegd en ik kwam ineens op de weg die ik herkende naar het strand van Bakkum. Johanneshof aan de linkerkant, en camping Bakkum aan de rechterkant. Jeetje dat is lang geleden. Ik reed nog even door, nieuwsgierig hoe het er nu uit zag. Ik was aan het werk dus ik had geen tijd om echt te stoppen en een wandeling te maken maar dat ga ik binnenkort daar wel even een keer doen. Een soort waterval van herinneringen tuimelden door mijn hoofd.

Drie weken zon zee strand, of als je het slecht trof, heel veel regen. Minder leuk, maar toch ook heel gezellig. Het was een heerlijk excuus om eindelijk  heel gezellig te knutselen, lezen of spelletjes te doen. In die huisjes met dat zeil op het dak, dat als je in het stapelbed lag (dat was altijd even onderhandelen wie eerst boven mocht liggen) dat je zo met je vinger de waterdruppels kon volgen. Ok ,dat mocht niet, want dan kreeg je lekkage, maar dat deden we natuurlijk wel. De afstand tot het zeil boven je hoofd was niet zo ver, je kon er makkelijk bij.

Op de eerste dagen van de vakantie maakten we een pindaslinger en die hingen we dan vanaf de boom naar het vogelhuisje zodat de eekhoorns misschien wel heel dichtbij kwamen. Ze zijn zo prachtig, en ja ik weet dat het eigenlijk een soort ratten zijn, maar heb je wel eens goed gekeken hoe mooi ze ook zijn? Die staart, prachtig. Dat ranke lijfje dat overal hen schiet. We hebben ze wel eens binnen gehad, en hoe mooi ook, dat was nu weer niet de bedoeling .

In Bakkum was een pleintje met wat kleine winkeltjes, en dat was heel gezellig want er was ook een speelgoed winkel. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik een keer een vliegtuigje in mijn handen had en aan mijn moeder wilde vragen of ik dit mocht kopen en ik liep er zo mee naar buiten omdat mijn moeder daar stond. Erg boos waren ze.  Stond ik daar met tranen in mijn ogen en rode wangen omdat ik verweten werd het te willen stelen en het alleen maar blij wilde laten zien. 

Er zat een openlucht theater in het midden van Bakkum, de Pan. Toendertijd gebeurde er niet zo veel maar als er iets was, dan gonsde het van leven en een soort zinderende spanning van wat er allemaal wel niet kon gebeuren. Als je zo klein bent als ik toen was, (ik denk tussen 0 en 10 jaar) toen we daar verbleven, dan is het al snel heel spannend.

Elk jaar zochten we oude vriendinnen weer op, en de teleurstelling als ze er niet waren was groot. Maar je maakte snel weer nieuwe contacten dus er werd niet zo lang getreurd. Ik heb 1 zomer een vriendinnetje gehad die Corry heette. Wat moeten we strontvervelend voor iedereen zijn geweest. Twee van die giechelende grietjes die te pas en te onpas riepen “hoe heet jij? En dan niet eens het antwoord afwachten maar al weglopend, gierend van de slappe lach gillen “Sorry, mijn naam is Corry…”

 Met de strandkar naar het strand en die twee enorme bulten over. Ik telde in bulten, (de duinen)  we moesten twee bulten over voordat we er eindelijk waren. Wat een eind was dat. Waarschijnlijk gaat het nergens over als ik het nu loop, maar ik weet dat ik het toen reuze ver vond. Zeker toen ik het zelf moest lopen. Toen ik nog een echt ukkie was mocht ik nog in de strandkar, een  paarse aan de buitenkant,en allemaal stickers aan de binnenkant. Alle handdoeken er in, en ik kon er net nog bij. Lekker zacht en comfortabel had ik mezelf ingebouwd en al mijn poppetjes om me heen verzameld, en al hobbelend richting strand, te kunnen spelen met mijn poppetjes , was dat zo knus.

Wat een feest is het toch als je hoofd het je toelaat al die herinneringen als een verborgen laatje open te trekken en het als een minifilmpje voorbij te zien schieten. Zalige laatjes. Die moet je koesteren.