Ik zet nog even wat harder aan. Lekker muziekje en dat sport lekker. Ik zit op de spinning fiets in de sportschool. Helemaal alenig in een grote groooooote zaal. Ik vind het zalig. Niet rekening te houden met tijden waar ik op moet komen draven ( als de echte spinningles is) terwijl ik eigenlijk andere dingen wil doen. Na mijn half uurtje spinnen verplaats ik me naar de grote zaal. Hier zijn we met meer sporters. De crosstrainer is gelukkig vrij.

Ik kom bijna altijd gelijk met een andere dame. Er staan er twee naast elkaar maar die ene aan de linker kant sport net iets prettiger. Dat vinden we allebei, dus als ik te laat ben baal ik een beetje, en ik zie aan haar gezicht dat als ze binnen komt dat zij vandaag een beetje baalt dat zij nu rechts moet crosstrainen.

Gezamenlijk werken we ons in het zweet terwijl er een pittig joch binnen komt. Een jaar of 20, klein stevig gebouwd, korte blonde stekeltjes, felblauwe ogen een stralende kop met prachtige lach en duidelijk als extra uitdaging in zijn leven met het syndroom van Down. Hij straalt iets uit alsof hij de hele wereld zo in zijn zak steekt en mijn mede crosstrainer en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach. Hij heeft er duidelijk zin in. Hij is kennelijk voor het eerst dus hij wordt rondgeleid en gelijktijdig krijgt hij uitleg wat hij op welk apparaat moet doen.

Het kost hem niet veel moeite, hij pakt het snel op en begrijpt goed wat er van hem verwacht wordt. We zien hem in een half uur door de hele sportschool verplaatsen en hij gaat als een tierelier. Hij stelt zich overal netjes voor en ook ons begroet hij met een blije lach.

Wij staan nog steeds op de crosstrainer als hij op de hardloop band begint. De begeleider laat hem steeds meer zijn eigen gang gaan want het gaat natuurlijk ook prima. Kennelijk heeft de begeleider een programma in gesteld want ineens zien we Pittig Gastje een beetje paniekerig kijken als de band steeds harder gaat. Wandelde hij nog even rustig daarnet, ineens moet hij alle zeilen bijzetten om de band te kunnen bijhouden en het tempo gaat nog even verder omhoog.

De begeleider staat te kletsen met zijn rug naar Pittig Gastje met een heel mooi meisje, die ziet dus niet dat Pittig Gastje het inmiddels spaans benauwd krijgt omdat hij het tempo niet meer bijhoudt. Hij rent hevig voorovergebogen over de band, leunt nog verder naar voren om te kunnen blijven lopen en pakt met zijn handen de handvaten vast alsof hij hoopt dat daarmee de band stopt. Maar die stopt niet en gaat nog iets harder.

Ik zie Pittig Gastje in gedachten gelanceerd worden door de sportschool heen, en dat gaat niet fijn zijn, want er staat van alles voor de hardloopband aan apparaten en bovendien is de vloer met van die fijne steentjes bewerkt. Net voordat Pittig Gastje echt gelanceerd wordt draait begeleider zich gelukkig om, kennelijk toch gealarmeerd door onze gezichten die hem sommeerden om te draaien. Hij drukt snel op de knop zodat Pittig Gastje iets minder hard hoeft te lopen en mijn collega-sporter en ik slaken allebei een zucht van verlichting. We halen allebei onze oordopjes uit onze oren om even te praten en stoppen met crosstrainen.

“ik dacht echt dat hij gelanceerd zou worden”verzucht de dame naar me. Ik beaam wat ze zegt. Dat ging echt maar net goed. Gelukkig. Pittig Gastje loopt weer net zo blij als toen hij begon door de sportschool, hij heeft zijn uurtje sporten goed doorstaan en hij is trots op zich zelf. Hij loopt langs iedereen voordat hij weg gaat, om even dag te zeggen tot de volgende keer.

Sinds die dag komt hij twee keer per week, en hij doet het lekker allemaal helemaal zelf. Hij komt elke keer vrolijk binnen, groet elke keer iedereen, en dat herhaalt hij weer als hij weg gaat. Het is een gave gast, super vrolijk, blij met wie hij is. Dat mag hij zijn. Superblij.