Ik sta aan de kassa te wachten tot ik aan de beurt ben. Voor me staan twee jongens te strijden over de betekenis van het blaadje dat bij de kassa hangt dat de supermarkt personeel zoekt. Er staat naast de eigenschappen die  betreffende kandidaten moeten hebben - enthousiasme, leeftijd - een zinnetje  bij  “geen 9.00 tot 17.00 mentaliteit. Ze snappen het niet helemaal.  Ik leg mijn boodschappen op de band en volg het gesprek.

Ze willen geen van beide bij de supermarkt werken, want dat is maar stom, ze gaan liever in de avond chillen of gamen op de bank. Ze discussieren door over de betekenis van de zin. Ze vinden het een achterlijke  zin. Ze vragen zich af of dat het zinnetje inhoudt dat ze dan alleen in de avond moeten werken en niet overdag. 

Het zijn twee Nederlandse jongens van een jaar of 17. Er passeren opnieuw allerlei verklaringen wat dat zinnetje “geen 09.00 tot 17.00 mentaliteit” nu zou kunnen inhouden. Ze hebben allebei een zwart trainingspak aan wat bij een kaars zo in de fik vliegt en van die  stoere smetteloze witte gympen met die enorme dikke zolen er onder.

De lange jongen zegt, “ik  denk dat het is dat je niet langs de weg moet zwerven tussen die tijd”.

Ik denk serieus  dat ik het niet goed versta dus ik ga nog ietsje dichter bij staan. Ik ben toch wel erg benieuwd naar wat er nog meer komt.

De dikkere jongen zegt,” Nee man”, en dan met een dikke tong alsof hij oorspronkelijk uit een ander land komt. “ Ze bedoelen dat je van negen tot zeven op school moet zitten”. Negen tot zeven. Hij zei het echt. Hij weet dus niet dat 17.00 vijf uur betekent.

Ze debatteren nog een tijdje voort en komen er achter dat het gewoon een raar geformuleerd zinnetje is wat aangeeft dat ze  alleen naar schoolgaande kinderen zoeken, en geen andere gegadigden maar dan wel van die schoolgaande gasten die kunnen nadenken.

Ze zijn er uit, na over ene weer de meest briljante invullingen over de betekenis te hebben gegeven.

“Je moet dus naar school gaan, niet langs de weg zwerven en een beetje slim zijn.” Besluit de langste jongen.

De wat dikkere jongen knikt bevestigend en ze betalen allebei hun frikandelbroodje.

“Gast,”zegt de een tegen de ander. “je hoeft toch niet slim te zijn om vakken te vullen. Nou dat ga ik niet doen hoor, zo dom werk. “

Ik zie ze naar het ROC lopen.

Er is nog hoop.