Geschrokken kijk ik mijn sleutel na die met een luide plof op de grond valt. Ik ben –natuurlijk- weer eens haastig het toilet binnen gerend, hand vol met rotzooi om weg te gooien en ik gooi de verkeerde kant/ hand in de prullenbak. Mijn auto sleutel ligt nu ergens op de grond van deze vuilnisbak. Neeeeeeee. Ik kijk nog even hoopvol naar beneden. Nee echt niet te zien. Een grote grijze zak voorkomt dat ik mijn sleutel nog zie liggen. Misschien beter dat ik een harde plof hoor want het betekent ook dat de zak lang niet vol is en wil ik vandaag nog verder rijden dan dit tankstation is een autosleutel toch wel erg handig.

Ik leg het werkelijke afval, koffiebekers, oude flesjes even op het fonteintje dat er naast staat en probeer de vuilnisbak open te krijgen. Shit. Dat lukt dus niet. Hij zit echt goed vast. Dat wordt dus hengelen in de bak. Ik ben niet zo groot en de vuilnisbak is zeker een centimeter of 80. Ik doe de klep open en griezel even. Jesses. Heb ik dit. Ik duik er half in en zie tot mijn blijdschap dat de zak inderdaad niet vol zit en ik wil echt niet eens nadenken wat ik allemaal tegen kan komen, ik moet die sleutel hebben. Ik heb het gevoel dat ik een deja vu heb.

Drie jaar geleden hebben we met onze vriendengroep uit Belgie een fietstocht (sorry B en S, dit verhaal moet een keer op papier komen) gemaakt vanuit Vlissingen naar Den Helder, super gaaf, mooie tocht die vooral over hele bijzondere vriendschappen, het fietsen en genieten van al het moois dat er te zien is, ging. (en dat is echt heel veel, Nederland is inderdaad zo ontzettend mooi)

We kwamen vanuit een overnachting uit Renesse en het was warm. Heel erg warm. Tropische temperaturen. Het was eigenlijk nog een beetje vroeg om te gaan eten, rond een uur of elf maar alsof we het wisten, waren we later niet meer in de gelegenheid om te eten en zo zaten wij eigenlijk per ongeluk maar zo ontzettend goed achteraf,  aan een enorme portie kibbeling met cola en koffie. Op het moment dat we weg wilden was er een fietssleutel weg.

Toch ook vrij onhandig als je uiteindelijk nog naar Den Helder wilt fietsen die week. Alles nagezocht. Niet te vinden. Vriend B, die zijn sleutel kwijt was, droeg een combatbroek met tienduizend zakken erop. Ja hij had ze echt allemaal nagezocht. Echt waar. Nadat we het allemaal al een keer gezegd hadden en nee hij zat echt niet in die broek, nee echt niet,  moest dan toch de vuilniszak er aan geloven.

Want al die bakjes kibbeling waren natuurlijk na gebruik weggegooid en misschien was de sleutel mee gegaan. ik zal vriend B de foto besparen maar ik zal het beschrijven. Vriend B en vriendin S, zittend op de stoep met de vuilnisbak op zijn kant tussen hen in, zak eruit getrokken en alles over de stoep. Bakjes, flesjes alles over de stoep. Ze leken wel een stel clochards. Gillend van het lachen hebben we allemaal foto’s gemaakt. Geen sleutel te vinden. In opperste wanhoop toch nog een keer die tienduizend zakken door. En verdraaid. Toch. Ze zijn wel een beetje uitgelachen ja. Beetje maar.

Ik weet echter wel zeker dat hij in de bak zit dus ik moet echt van bovenaf gaan graaien. Ik kan hem niet op zijn kant leggen, daar schiet ik niets mee op. Graven dus. Ik graai, gelukkig vrij snel voel ik mijn sleutel naar boven komen, zeker als ik de vuilniszak nog even verder om hoog trek gaat het nog makkelijker. He gelukkig, dolblij kijk ik mijn sleutel weer aan. Hij is gelukkig niet eens vies maar ik was hem toch voorzichtig een beetje af onder het fonteintje. Mijn eigen vuilnis mik ik nu alsnog weg. Handjes wassen, nog even echt heel goed. Vooruit, de koffie is nu wel verdiend. Dag vriendje B, ik leef met terugwerkende kracht nog even met je mee. ik lach ook een beetje hoor. Ook om mezelf. En om jou. Stelletje sufferds dat we zijn. Koffie. Hup. Vooruit.