01.15

Ik word onrustig wakker met een enorme fluittoon in mijn hoofd en ik kan het even niet plaatsen.

Het brandalarm gaat af. De adrenaline giert gelijk door mijn hoofd en ik grits mijn badjas van het haakje. Van DM hoef ik even niet te veel te verwachten, die is door zijn rug gegaan en reageert nauwelijks op het geluid. Ik stuiter de trap af, breek bijna mijn nek over het lusje van mijn badjas en kom in de woonkamer waar het oorverdovende geluid door merg en been gaan. Het schiet door mijn hoofd dat ook onze buren hier wel wakker van zullen liggen, overal staan ramen en deuren open met deze warmte. Gelukkig in de keuken niets van brand te zien maar dat ding loeit en loeit.

Het brandalarm hang aan het plafond in de keuken. Ik moet even snel nadenken, trap pakken, duurt te lang, krukje van IKEA ja hoera, er staat een zware plant op, hup eraf en mee sleuren.

Voorzichtig kijkt er een kat van buiten door het kattenluikje naar binnen, die zijn zich natuurlijk ook suf geschrokken en naar buiten gevlucht. Het alarm werkt in ieder geval wel.

Ik zet het krukje in het midden van de keuken en klim er op. Ik ben te kort. Ik mis net 5 cm. Ik rek me uit tot op mijn tenen en verlies mijn evenwicht, op een haar na trek ik bijna de lamp mee naar beneden die er vlak naast hangt en dus wel bereikbaar is. Ik hervind mijn evenwicht half op de afzuigkap. Shit, zo kom ik er dus niet bij. Toch de trap maar.

Net op het moment dat ik de schuurdeur opengetrokken heb staat DM naast me, hij is er toch uitgekomen, al scheeflopend, hij grauwt me toe, waar zijn die krukjes, ja hij kan er wel bij maar ik heb die net weer opzij gezet omdat ik er niet bij kom. Ik snel weer terug, en zet het krukje ervoor.

Gelijktijdig hoor ik dat op zolder het andere brandalarm nu ook af gaat. Shit. Nummer twee die herrie maakt. DM slaat met zijn hand het brandalarm er met grof geweld af maar het ding zwijgt. Godzijdank. Nu dat andere lel. Krukje mee naar boven? Nee trap, want  hij hang zo hoog dat we anders nooit bijkomen.

Twee trappen op. Koortsachtig handelen om die vreselijke herrie tot bedaren te krijgen zo in de stilte van de nacht waarin het geluid natuurlijk lekker ver draagt. Zo snel als ik kan met mijn korte beentjes en een lange trap achter DM aan die zich met hoorbare pijn de trap ophijst en bovenop de sauna klimt. Ik kom hier zelf niet bij. Als ik ooit alleen slaap en die krengen gaan af zal ik moeten basketballen. DM sleurt zichzelf omhoog en krijgt het kreng uit. Nooit meer aan, verzucht hij. Dat zien we wel. Eerst maar weer slapen. O nee, eerst de adrenaline maar laten zakken. Met nog vijf uurtjes op de teller om te slapen en mijn hart nog bonkend in mijn keel gaat dat slapen nog wel even duren.