Ziggo kastje

DM ligt te schudden van het lachen om Top Gear en ik word weer eens van internet gedonderd. De maat is vol. Ik ga morgen bellen. De mevrouw aan de telefoon is uiterst vriendelijk en wordt hoorbaar verdrietig als ik mededeel dat ik een mooie aanbieding heb gehad van een andere internet aanbieder en dat ik serieus overweeg om dit te doen. Ik krijg allerlei mooie aanbiedingen, er komt een hele aardige meneer langs die alles gaat nakijken, kortom, ze gaan het probleem oplossen en ik krijg een mooi nieuw kastje waar ik werkelijk van alles mee kan. Horizon. Klinkt goed.  Aardige meneer is geweest, nieuwe router, het doet het allemaal weer als een zonnetje.

Het beloofde Horizon kastje arriveert en staat twee dagen sneu op tafel voordat DM besluit dat hij toch maar eens gaat kijken wat hij er mee zou kunnen doen. Of het echt de moeite is. Ik vraag wat rond bij vrienden die het al hebben en gebruiken, en ja het is de moeite. Installeren dus. DM trekt de tv weg en gromt iets over kabels. Ik had net besloten dat dit een Echte Mannen Klus was, en dat ik vooral niet in de weg moest gaan lopen. Kortom, ik had me al uit de voeten gemaakt voor een flutklusje, maar ik kom toch even kijken. Ja dat zijn inderdaad best veel kabels. Een grote wirwar komt te voorschijn en als DM gaat trekken aan de kabels komen er nog meer kabels te voorschijn. Hij moppert iets naast me over  “het heel anders doen” en trekt alle kabels los.

Binnen vijf minuten staat de tafel en de kamer vol met audioapparatuur, kabels, boxen en is de hoek helemaal leeg en kaal en ziet er niet uit. DM besluit om deze te schilderen. Schilderen. Schilderen?? Ik kijk verschrikt. DM vraagt of ik het dan mooi vind. Nee dat niet. Maar ja, schilderen. Ik zie mijn heerlijke rustige weekend met boeken en tijdschriften en heel veel koffietjes en thee langzaam in rookwolkjes opgaan. Schilderen dus.  Grom grom.

DM moppert over de plankjes. Ziet er ook niet uit. Hoezo? Wat is er mis met die plankjes? Ik begrijp dat ik niet veel in te brengen heb. Gaat ie ook anders doen.

En zo lopen we twee dagen later met zijn tweetjes een stellage van dik 40 kilo de kamer in te sjouwen. Nee links, andere links. Grrrrr. De plankjes , die best groot blijken te zijn als je ze de kamer in gaat slepen, en die inderdaad heel handig en slim gemaakt zijn steken wel een beetje uit en zo neem je als je niet uitkijkt halve meubels of muren mee. Ach we waren toch bezig. Ik stel voor om gelijk de hele muur maar te schilderen maar dat zit niet in de plannen van vandaag. Gewoon luisteren, goed lopen en op tijd draaien zodat de muren er in blijven zitten ondanks dat je (ik dus)) niet ziet waar je loopt. Had ik al verteld dat ik onder bepaalde omstandigheden een soort spontane dyslexie  heb waardoor ik dingen omdraai? Je hebt een beeld denk ik.

Eindelijk. Het gevaarte staat. Maar heeft versteviging nodig. Keilbouten. Keilbouten? Houdt die muur dat dan wel? DM heeft geen idee. De tijd zal het leren. Ik zie mijn geest al dwalen. Midden in de nacht, hele muur naar beneden, inclusief alle apparatuur. Nadat ik bijna wortel heb geschoten in onze vloer omdat iemand dat gevaarte moet tegenhouden omdat ie anders omvalt,zitten ze er in. De  kast inclusief keilbouten dus. Dit komt nooit meer naar beneden of trek je ooit nog uit dit huis. Dat kastje staat er nog als wij al drie keer terug zijn op ons geboorte gewicht en dit hele huis is afgebroken, dat is zeker.

De nis is inderdaad echt mooi geworden. Ondanks mijn eerdere bezwaren is het echt helemaal goed. Nu alles installeren. Alles verhuist langzaam maar zeker weer terug naar de oude plek, met een extra kastje er bovenop. Kabel voor kabel weer aansluiten. Blijken toch nog best veel kabels te zijn weer. Wat was de insteek van deze halve verbouwing ook al weer. Iets met kabels. Hoeveel kabels zijn we kwijt, vraag ik , DM kijkt even om zich heen, het blijft even stil. Eh. Hallo. Ik vraag nogmaals. Twee kabels meer dan voorheen. Niet minder dus. Meer. Ik bijt om mijn lip om een lach in te houden. Niet het goede moment nu. Schaterlachen doe ik volgende week wel een keer.

Echter. Geen internet. Ineens blijken we vier mogelijkheden te hebben voor verbinding. Die na blijven proberen, in te loggen toch niet allemaal blijken te werken. Welke dan wel. Zoeken. Na broodnodige vloeken en zuchten is er licht aan de horizon. Zondagavond om tien uur hebben we weer verbinding. Gekkenhuis. Zelfs de tv doet het weer. Alleen dat Horizon tv met al die prachtige mogelijkheden, dat doet het nog niet helemaal lekker. Sterker nog, niente, nada niet. Doet het niet.

Na nog een paar dagen enigszins gefrustreerd proberen bellen we toch maar weer naar Ziggo. Die stuurt – weer- een hele aardige meneer die allemaal ingewikkelde vragen stelt aan mij, die ik met mijn allerliefste  stralende glimlach wegwimpel. Ik vraag daarentegen " wil je koffie ?” Dat kan ik namelijk wel héél goed zetten. En ik kan ook goed op knopjes drukken maar je moet niets vragen over verbindingen. Een simpele nieuwe versie van weer een ander kastje wordt opgehangen en zie hier, het werkt. Niets blond, niets dom, gewoon niet de goede versie. Het werkt!

De ziggo meneer is tevreden met hoe het er uit ziet. Met zijn koffie nog in zijn hand trekt de aardige meneer nog even aan een plankje, “Zo….knikt hij goedkeurend. “Stevige constructie”.

Ik knik even. Ja die kast, die gaat echt noooooooit meer weg.